Πολύς πανικός για το τίποτα, λένε κάποιοι, ενώ ταυτόχρονα άλλοι αδειάζουν τα ράφια των υπεραγορών

Τα δύο άκρα. Έτσι συνηθίσαμε στην Κύπρο. Είτε θα τρέμεις από φόβο, είτε θα είσαι τόσο «cool» που θα σε τρέμουν οι δίπλα σου. 

Δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι αστείο. Κάποιοι μπορεί να πεθάνουν. Μπορεί να μην είσαι εσύ, αλλά οι «ευάλωτες ομάδες» δεν είναι εξωγήινοι. Η μάνα σου, ο πατέρας σου, γιαγιά, παππούς, το παιδί στη γειτονιά σου. Η θεία σου στο χωριό… Για να προστατεύσουν αυτούς είναι τα μέτρα. Και ενώ εσύ θα ρουφάς με περισσό θάρρος τον καφέ σου, αδιαφορώντας για τον πανικό που έσπειραν Οργανισμοί, κυβέρνηση και media – όπως εσύ πιστεύεις – κάποια οικογένεια θα βλέπει τον δικό της άνθρωπο απομονωμένο να του ρουφά τη ζωή μια αρρώστια που αν ήθελες θα μπορούσες– ή τουλάχιστον θα είχες προσπαθήσει – να περιορίσεις… 

Από την άλλη κάποιοι έχασαν την ψυχραιμία τους και τρέμουν από τον φόβο. Να είστε σίγουροι ότι με το να αδειάσετε τα ράφια των υπεραγορών δεν θα αλλάξει κάτι… Αυτό ίσως κάνει και χειρότερα τα πράγματα.  

Το κράτος πήρε μέτρα. Θα πάρει και άλλα. Όχι για να σπείρει τον πανικό, αλλά επειδή δεν μπορεί να αφήσει τη ζωή ή τον θάνατο των ευάλωτων ομάδων στα χέρια παρορμητικών εφήβων και σε cool τύπους. 

Όπως εύστοχα έγραψε και μια κυρία. Έχουμε τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως στην πρώτη γραμμή αντί να βρισκόμαστε εμείς,  στείλαμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Αυτό να έχετε κατά νου πριν από κάθε σας «ηρωική» έξοδο…  

Δεν χρειάζεται πανικός. Δεν χρειάζεται θάρρος. Υπευθυνότητα χρειάζεται..