Γράφει ο Γιώργος Αγαπίου 

Ζούμε στη χώρα του «περίπου». Για παράδειγμα, όταν ρωτούμε «πότε θα τελειώσει η Πλατεία Ελευθερίας;», η απάντηση είναι «περίπου το 2021». Πότε θα βάλουμε κάμερες στους δρόμους; Περίπου στα μέσα του χρόνου. Πότε θα έχουμε μείωση στους λογαριασμούς ρεύματος; Περίπου το 2025. Πόσες φορές θα κλείσει μέχρι το τέλος του χρόνου λωρίδα στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας – Λεμεσού; Περίπου 100 φορές. Πότε θα δούμε άσπρη μέρα; Περίπου το 2055… Μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτή την άσκηση για μήνες ή μπορούμε απλά να γράψουμε 100 φορές τη λέξη «περίπου» και να ξεμπερδεύουμε. Ό,τι και να κάνουμε, πάλι στο «περίπου» θα είμαστε.   

Σε κάθε κανόνα βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, «πότε θα πιάσουν δουλειά οι δικαστές του νεοσύστατου θεσμού του Ναυτοδικείου και Εμπορικού Δικαστηρίου;». Όταν βρεθεί κτήριο να τους στεγάσει. Εδώ, το «περίπου» το αντικαθιστούμε με το «εάν και εφόσον». Και με όλο το συμπάθιο στα λατρεμένα μας τετράποδα, αν ήμασταν γάιδαροι δεν θα μας είχε μείνει δράμι υπομονή με την τσαπατσουλιά, το άρπα-κόλλα και την ανευθυνότητα των καθ’ ύλην… αρμοδίων. 

Πριν από τρία χρόνια αποφασίστηκε να προχωρήσει (επιτέλους) η μεγάλη δικαστική μεταρρύθμιση. Πρόκειται για ένα έργο «περίπλοκο και χρονοβόρο», όπως το περιέγραψε ο πρώην δικαστής του Ανωτάτου, Γιώργος Ερωτοκρίτου, στον οποίο ανατέθηκε από το 2017 η διεύθυνση του Γραφείου Μεταρρύθμισης και Επιμόρφωσης.  «Η κατάσταση στον χώρο της δικαιοσύνης δεν χωρεί άλλες αναβολές, γιατί το σύστημα αν δεν μεταρρυθμιστεί, θα καταρρεύσει», είχε τονίσει πέρσι τον Μάρτιο σε συζήτηση που διοργάνωσε η Ένωση Οικονομολόγων. Ο επικεφαλής της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, ως σοβαρός άνθρωπος, εκτιμούσε ότι εάν ακολουθηθούν τα χρονοδιαγράμματα «το τοπίο στα δικαστήρια μέχρι το 2022-2023 θα βελτιωθεί τόσο πολύ, που δεν θα θυμίζει καθόλου το παλιό».

Βέβαια, ο κ. Ερωτοκρίτου δεν ήξερε ότι για να βελτιωθεί το τοπίο, δεν αρκεί  να αναθεωρηθούν οι θεσμοί της Πολιτικής Δικονομίας, να ξαναγραφτεί ο κώδικας δεοντολογίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, να δημιουργηθούν νέες δικαστικές δομές, να προσλάβουμε νέους δικαστές και να κτιστούν σύγχρονες υποδομές. Όλα αυτά είναι αυτονόητα σε ένα κράτος που υπάρχουν στοιχειώδης προγραμματισμός και λογική. 

Στη χώρα του «περίπου» όμως, για να κάνουμε δικαστική μεταρρύθμιση δεν θα έπρεπε να διορίσουμε πρώην δικαστή Ανωτάτου ως επικεφαλής και ούτε να αναθέσουμε αυτό το περίπλοκο έργο στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Κανονικά, το έργο θα έπρεπε να το αναλάβει χειρούργος ενταγμένος στο ΓεΣΥ, γιατί δεν είναι αλλαγές στην Πολιτική Δικονομία που έχουμε ανάγκη, αλλά αλλαγή… εγκεφάλου. 

Χρειάζεται μεγάλη φαντασία να στεγάσεις Ναυτοδικείο και Εμπορικό Δικαστήριο, τον δικαστικό θεσμό που θα εκδικάζει εμπορικές υποθέσεις εκατομμυρίων ή θα ασκεί διαιτησία σε διαφορές άνω των €2 εκατ., στο ετοιμόρροπο Φιλοξενία. Ένα κτήριο που αποδεδειγμένα (από το 2008!) έχει προβλήματα στατικότητας, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ούτε καν το φορτίο των βιβλιοθηκών των δικαστών δεν μπορεί να αντέξει! Να λέμε «πάλι καλά» που δεν βρισκόμαστε σε σεισμογενή περιοχή…

Η λύση που τελικά βρέθηκε από την Κεντρική Επιτροπή Αλλαγών και Απαιτήσεων, με διαφωνία του Γενικού Ελεγκτή, είναι η μερική αναβάθμιση του κτηρίου ώστε να λειτουργήσει για πέντε χρόνια! Να πληρώσουμε δηλαδή κοντά στο ένα εκατομμύριο για ένα κτήριο το οποίο σε πέντε χρόνια θα κατεδαφίσουμε. Ούτε αποθήκη για παλιοσίδερα να ήταν, όχι το Ναυτοδικείο και Εμπορικό Δικαστήριο, τα οποία τα κάνουμε για να βελτιώσουμε την απονομή δικαιοσύνης, αλλά και το επενδυτικό κλίμα στη  χώρα. 

Πάμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και κάνουμε τρία πίσω. Για αυτό το μπάχαλο δεν φταίει η ΚΕΑΑ, τη δουλειά της κάνει. Φταίνε όσοι γνώριζαν για την κατάσταση του Φιλοξενία και επέλεξαν συνειδητά να σπιτώσουν εκεί έναν από τους πιο σημαντικούς πυλώνες της νέας δικαστικής εποχής. Κι αν είναι με τέτοια μυλλοσφοτζίσματα που θα κάνουν στο τέλος και τη μεταρρύθμιση, τουλάχιστον να είμαστε διαβασμένοι. Ώστε να ξέρουμε τι θα απαντούμε στην ερώτηση «πότε θα ολοκληρωθεί η δικαστική μεταρρύθμιση;». Περίπου ένα χρόνο μετά που θα τελειώσει η Πλατεία Ελευθερίας! 

Υστερόγραφο 1: Ήταν πολύ ευτελής η προσπάθεια Μητσοτάκη να παίξει επικοινωνιακά με την νέα Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να καλύψει την παταγώδη αποτυχία της Αθήνας στο λιβυκό. Δυστυχώς, ούτε η εκ των υστέρων απειλή για βέτο, ούτε η επίσκεψη -αστραπή του Χαφτάρ για συντονισμό, θα δώσουν θέση στην Ελλάδα στη διεθνή διάσκεψη για τη Λιβύη. Εκεί δηλαδή που θα βρίσκεται η Τουρκία. Το πάθημα της Αθήνας να μας γίνει (όλους) μάθημα. Ζούμε κρίσιμες στιγμές. 

Υστερόγραφο 2: Όποιος είχε την ατυχία να παρακολουθεί την τελευταία Ολομέλεια της Βουλής, θα έμεινε με την απορία. Τελικά το ΑΚΕΛ συμφωνεί ή διαφωνεί με όσα έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο γνωστός ακαδημαϊκός, πρώην υποψήφιος Δήμαρχος και πρώην υποψήφιος Ευρωβουλευτής του; Ο επικεφαλής του ΑΚΕΛ και οι βουλευτές του κόμματος, μας μίλησαν για τους κανονισμούς της Βουλής, για το δικαίωμα της ελευθερίας της άποψης και ειδικά της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αλλά για τις χυδαιότητες και τις προκλητικές αναρτήσεις του εν λόγω ακαδημαϊκού, δεν μας είπαν λέξη. Ο Άντρος μάλιστα είπε και το αμίμητο «δεν ξέρω». Αρκούσε απλά να διαχωρίσει τη θέση του, αλλά προτίμησε να συγκαλύψει τις πεζοδρομιακές εκφράσεις ενός εκλεκτού του. Λυπηρό. 

Καλή Κυριακή & Αγία Υπομονή