Του Χαράλαμπου Ζάκου

Πόσο εύκολα ξεχνά κάποιος τους γονείς του, τους γύρω του, τον συνάνθρωπο του όταν βλέπει τελικά μόνο το δικό του; Κάποιοι φοιτητές μας πήραν το ρίσκο και επέστρεψαν χωρίς το απαραίτητο πιστοποιητικό και δικαιώθηκαν από το ίδιο το κράτος.

Άλλοι προσπαθούν να τους δικαιολογήσουν και άλλοι να τους κρεμάσουν. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεται. Ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Το μόνο που έχω να πω για τις εικόνες με τον νεαρό στο αεροπλάνο που οι περισσότεροι έχουμε δει είναι ότι ναι! Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε πόλεμο – ενός διαφορετικού τύπου – αλλά εξακολουθεί να είναι πόλεμος και εκεί που έγινε έκκληση για τη βοήθεια σας ώστε να προστατευθούν κάποιοι άλλοι, εσείς όχι μόνο δεν βοηθήσατε, αλλά κάνατε και χειρότερη την κατάσταση (ΥΓ: Σε ένα πόλεμο σε στέλνουν σε ένα χαράκωμα και περιμένεις με καμιά εκατοστή σφαίρες τον εχθρό. Στην προκειμένη το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μείνετε στο δωμάτιο σας, αλλά κάτι τέτοιο μάλλον ήταν η υπέρτατη θυσία για να το πράξετε). 

Δεν θα επιμείνω όμως σε αυτό. Ο καθένας κρίνεται από τον τρόπο που αντιδρά σε στιγμές έκτακτης ανάγκης. 

Τώρα ας πάμε σε αυτούς τους φοιτητές που επέλεξαν να μείνουν πίσω. Αυτοί δηλαδή είναι ορφανοί; Δεν θέλουν να δουν τους δικούς τους; Δεν θέλουν να νιώσουν την ασφάλεια της οικογένειας τους; Όμως έδειξαν κατανόηση, αντιλαμβάνονται την αιτιολογία των αυστηρών μέτρων -  και επειδή μίλησα με αρκετούς - στο τέλος της ημέρας δεν αγωνίζονται για τους εαυτούς τους, αλλά για συμφοιτητές τους που πραγματικά αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα και αυτό αξίζει πολλά περισσότερα από μερικές ανεύθυνες πράξεις κάποιων.

Και ένα μήνυμα προς τους γονείς. Επιτέλους κατανοήστε το… Οι φοιτητές δεν είναι «μωρά». Έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν, να πίνουν, να οδηγούν. Αν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα και μόνοι τους τότε ας σταματήσουμε να τους θεωρούμε ενήλικους και να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ανήλικους, αφού όπως δείχνουν τα πράματα δεν θέλουμε να δούμε τις υποχρεώσεις που έχουν ως ενήλικοι. 

Για να μην μακρηγορώ. Για όσους γονείς επέλεξαν και επιμένουν ότι τα παιδιά τους θα πρέπει να βρεθούν Κύπρο με κάθε κόστος.

Κατανοώ την αγωνία σας, όμως είμαι αναγκασμένος, ένεκα των περιστάσεων, να δω «ωμά» την γενική εικόνα. 

Αυτή τη στιγμή αναγκάζετε τα παιδιά σας να κάνουν στροφή σε ένα μονόδρομο διακινδυνεύοντας τις ζωές κάποιων άλλων. Και δεν είναι θέμα μόνο η μετάδοση του ιού, αλλά και απασχόληση προσωπικού το οποίο θα πρέπει να περιθάλπει και να ελέγχει τις ευπαθείς ομάδες και όχι 20χρονα…

Η λύση για να μπουν τόσες χιλιάδες φοιτητές σε καραντίνα δεν είναι βιώσιμη. Και τις κλίνες να είχαμε δεν έχουμε το προσωπικό. (Επιπλέον την εισαγωγή του ιού με νέα κρούσματα). Προσωπικό το οποίο σκοτώνεται καθημερινώς ώστε να εξυπηρετήσει τα πραγματικά κρούσματα (τα οποία θα αυξάνονται μέρα με την μέρα), αλλά και πιο σοβαρές περιπτώσεις. 

Σκεφτείτε ότι σήμερα θεωρείτε πως έτσι προστατεύετε το παιδί σας, ωστόσο αύριο το σκοτώνετε επειδή την στιγμή που θα χρειαστεί πραγματική βοήθεια δεν θα την έχει, επειδή πολύ απλά το σύστημα υγείας δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει τις τόσες χιλιάδες ανάγκες που αχρείαστα εμφανίστηκαν την ίδια στιγμή... 

Λύση όμως θα ήταν κάτι άλλο. Κάτι που, ενώ εμείς οι «μεγάλοι» συζητούσαμε το σωστό και το λάθος, κάποια «μωρά» το σκέφτηκαν, άφησαν στην άκρη τα δικά τους, και αγωνιούν για το πώς θα εξελιχθεί. 

Σε αυτή την ομάδα φοιτητών/πολιτών μας που βρίσκονται στο εξωτερικό ενδεχομένως να βρίσκονται νεαροί και άλλοι ταξιδιώτες που εμπίπτουν στις ευπαθείς ομάδες. Αυτοί ναι θα πρέπει να επιστρέψουν Κύπρο. Αυτοί διατρέχουν κίνδυνο και το κράτος θα πρέπει να φροντίσει για την επιστροφή τους. Και αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Είτε με το να δούμε όλοι το γενικό καλό και να επιστρέψουν οι πολίτες μας που χρειάζονται πραγματικά τη βοήθεια μας, είτε να αναλωθούμε για το ποιανού το «μωρό» αξίζει περισσότερο να βρίσκεται Κύπρο. 

Ας βάλουμε το προσωπικό μας συμφέρον στην άκρη. Ας αφήσουμε θεατρινισμούς, κλάματα, υστερίες και πανικούς και να δούμε όλοι μαζί με ψυχραιμία πως μπορούμε να βοηθήσουμε. Η κυβέρνηση όσα μέτρα και να αποφασίσει, ότι και αν πει δεν θα γίνει τίποτα εάν εμείς πρώτοι δεν αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, με γνώμονα πάντα το γενικό καλό… 

Γονείς να έχετε ψυχραιμία. Τα παιδιά σας είναι πιο δυνατά, πιο θαρραλέα και πιο έξυπνα απ’ ότι φαντάζεστε. Μην τα καταδικάσετε και αυτά όπως θα καταδικάσετε κάποιους άλλους επειδή δεν μπορείτε εσείς να διαχειριστείτε την αγωνία σας. 

Από την πλευρά του το Υπουργείο Εξωτερικών θα πρέπει να μεριμνήσει για την ασφάλεια όσων Κυπρίων βρίσκονται εκτός, ούτως ώστε να εξαλειφθεί η οποιαδήποτε φοβία γονέων, φοιτητών και άλλων. 

ΥΓ: Το πρόβλημα δεν είναι στο ποσοστό των πολιτών μας που θα νοσήσουν. (Αυτό θα είναι μεγάλο. Το γνωρίζουμε). Αλλά το πότε και με τι ρυθμούς θα εξαπλωθεί. Αυτό είναι το θέμα κι αυτό είναι που πρέπει να διαφυλαχθεί… 

ΥΓ2: Η ευθύνη μας πλέον δεν είναι αν θα κολλήσουμε τον κορωνοϊο. Η ευθύνη είναι να μην τον μεταφέρουμε σε αυτούς που θα τους καταδικάσουμε. Αυτή είναι και η μοναδική μας ευθύνη ως νέοι.  Απλά συμπεριφερθείτε σάμπως και φέρεται τον ιό. Έτσι θα είναι όλοι οι ασφαλείς!Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο…