Μετά το συγκλονισμό, τη θλίψη και τον αποτροπιασμό, επανήλθαμε στην ηρεμία και την καθημερινότητα, ο καθένας  κλεισμένος στο καβούκι του μικρόκοσμού του, ακόμη και στις συνήθειες που ενίοτε αγγίζουν τα όρια της υποκρισίας.  Η δε στάση της πολιτείας, στο πρόσφατο θλιβερό περιστατικό του θανάτου του δεκαπεντάχρονου, είναι η γνωστή και η αναμενόμενη.  Έκπληξη, οργή και οι συνηθισμένες οδηγίες για μια έρευνα  που στόχο θα έχει, ξανά, την “απόδοση“ ευθυνών.   

Η εύκολη λύση, όταν κάτι τραγικό συμβεί και όταν τα κενά του συστήματος είναι κάτι περισσότερο από ορατά, είναι η διεξαγωγή μιας έρευνας για να προκύψει ένα πόρισμα που… θα ρίξει φως στα γεγονότα και τις ευθύνες. Μια ακόμη έρευνα που θα εντοπίσει και θα καταγράψει τη διάσταση του προβλήματος, θα ενδιατρίψει στις συνέπειες, θα φωτογραφίσει ή θα κατονομάσει τους υπεύθυνους.  Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν θα προλάβει το κακό.  Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι έτσι ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα του λαού, μάλλον το αντίθετο επιτυγχάνεται με την κοινή γνώμη να χάνει την εμπιστοσύνη της σε θεσμούς, μηχανισμούς και διαδικασίες. 

Στην περίπτωση του δεκαπεντάχρονου, το κράτος απουσίαζε, οι αρμόδιες υπηρεσίες αδυνατούσαν, η κοινωνία έκλεινε τα μάτια.  Κι όλα αυτά, διαπιστώθηκαν μετά το μοιραίο. Τότε που τίποτα,  κανένας και καμία έρευνα δεν μπορούσε να φέρει πίσω το άτυχο παιδί.  Ότι λέγεται εκ των υστέρων, δεν έχει καμία σημασία.  Τα καυτά ερωτήματα έπρεπε να τεθούν έγκαιρα και οι έρευνες να διεξαχθούν πριν φτάσουμε στο τέλος.  Να αναζητηθούν θεραπείες πριν το πρόβλημα οδηγηθεί σε μη αναστρέψιμη πορεία.  Όλοι τελικά γνώριζαν, αλλά κανένας δεν έκανε τίποτα, όσο βαρύ κι αν ακούγεται, αυτή είναι η αλήθεια. 

Αυτή την ώρα, ας γίνουν έρευνες και αναλύσεις, το πιο σημαντικό, όμως, είναι να γίνει από όλους μια ειλικρινής αυτοκριτική.  Κυρίως από αυτούς που έχουν ως αποστολή την διαχείριση τέτοιων περιπτώσεων και κυρίως την πρόληψη.  Δεν είναι μόνο τεχνοκρατικό το ζήτημα, είναι ταυτόχρονα και πολιτικό.  Αν το σύστημα δεν διαθέτει άμυνες και μηχανισμούς αποτελεσματικής αντίδρασης είναι ευθύνη της κυβέρνησης να λάβει μέτρα.

Αν συνεχίσουμε να είμαστε επιμηθείς και όχι προμηθείς, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.  Στην Κύπρο του 2019, δεν μπορούμε να αποδεχθούμε νοοτροπίες και συμπεριφορές που θυμίζουν  μεσαίωνα.  Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει μόνο αν αλλάξουμε εμείς.  Για να παραδώσουμε στην γενιά που θα ακολουθήσει μια καλύτερη κοινωνία που δεν θα ξεχνά αρχές και αξίες, απαραίτητες για ένα καλύτερο αύριο.  

*Ο Μιχάλης Δαμιανός είναι Αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ 

**Οι απόψεις αποτελούν προσωπικές σκέψεις των αρθρογράφων και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν άποψη της Offsite.