Βρισκόμενοι στη δίνη της πανδημίας του Κορωνοϊού και την ώρα που ολόκληρος ο πλανήτης μετρά νεκρούς, έχουμε γίνει μάρτυρες ακόμα μίας πρωτοφανούς και ανεπίτρεπτης στάσης και συμπεριφοράς των γνωστών εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

Θα έλεγε κάποιος, μετά την εκατόμβη νεκρών που έστησε ο ιός Covid-19 και οι παρενέργειες του ή οι έμμεσες απώλειες που επέφερε στους πολίτες των λαών, ότι σύσσωμη η Διεθνής Κοινότητα, με πρωτοπόρο την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα προέκρινε ένα πνεύμα σύμπνοιας και αλληλεγγύης ανάμεσα στα κράτη που έχουν πληγεί. Αντ΄ αυτού, και πάλι, γίναμε μάρτυρες της ωμής πραγματικότητας και της στυγνής αντίληψής που επικρατεί κυρίως στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης.

Ως γνωστό η Ιταλία και η Ισπανία εισηγήθηκαν την έκδοση «Ευρωομολόγου», θέση την οποία ενστερνίζεται και η Ελλάδα και βεβαίως θα ωφελήσει και την Κύπρο,  μέσω του οποίου θα μπορούσαν όλες οι χώρες της Ευρώπης να βρουν μία, υπό τις περιστάσεις υποφερτή οικονομική διέξοδο στην νέα οικονομική κρίση που επίκειται.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο, με ηγέτιδα χώρα τη Γερμανία, η οποία συνεπικουρούμενη και από άλλες χώρες του Βορρά, αντιτάχθηκε της συγκεκριμένης πρότασης, για τον λόγο ότι θεωρούν το χρέος που θα προκύψει με την έκδοση Ευρωομολόγου, ότι θα αποτελεί κοινό ευρωπαϊκό χρέος. Αντιθέτως, προέκριναν την πρόταση να χρησιμοποιηθούν τα κεφάλαια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), ενός θεσμού που ιδρύθηκε για να δανείζει σε κράτη-μέλη με χρηματοπιστωτικά/δημοσιονομικά προβλήματα υπό ομαλές συνθήκες, για την αποφυγή καταστάσεων όπως της κρίσης του 2013 στη πατρίδα μας. Πρόταση η οποία σαφώς δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, καθώς αυτό σημαίνει νέα μνημόνια, με συνεπακόλουθα, λιτότητα, ανεργία, φτώχεια στις χώρες-λαούς, που ακόμη να συνέλθουν από αυτά τα δεινά.

Είναι σαφής πλέον, η διαφορά προσέγγισης των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων που προκύπτουν στην Ευρώπη και η εκ διαμέτρου διαφορετική αντίληψης της Ευρωπαϊκής Ιδέας όπως αυτή θεμελιώθηκε το 1986 με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, η οποία θεσπίστηκε για την προώθηση της ευρωπαϊκής συνεργασίας και της δημοκρατίας, με βάση τα θεμελιώδη δικαιώματα, που στόχευε στην βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης των χωρών της Ευρώπης. Απώτερος σκοπός η ίδρυση της ΕΟΚ η οποία αργότερα άνοιξε τον δρόμο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, που κατοχυρώθηκαν με τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Συνθήκη του Μάαστριχτ).

Το αβίαστο ερώτημα λοιπόν που εξάγεται είναι, εάν έχει επιτευχθεί ο στόχος της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης στην Ευρώπη των λαών.

Τα σημάδια και οι αντιδράσεις των πολιτών κυρίως των Μεσογειακών χωρών, την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον, αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Οι πρόσφατες ενέργειες των Ιταλών με την υποστολή της σημαίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε κτίρια της χώρας, αλλά και γενικότερα η αντιευρωπαϊκή ρητορική που ολοένα και πληθαίνει στις κοινωνίες των χωρών του Νότου, δείχνει ότι βαθαίνει το ρήγμα μεταξύ των χωρών της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης, παγιώνοντας έτσι όσους κάνουν λόγο για την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων.

Είναι φρόνιμο και πρέπον, οι ηγέτες των βόρειων χωρών της Ευρώπης, να αφουγκραστούν το παλμό των Ευρωπαίων πολιτών και να αντιληφθούν το συντομότερο, ότι η νέα κρίση που επέρχεται είναι διαφορετικής φύσης από αυτή του 2008, καθώς δεν έχει χρηματοπιστωτικές αιτίες, αλλά κρίση συνεπεία της πανδημίας. Επιπρόσθετα, οι οικονομικές συνέπειες που έπονται, αυτή τη φορά εάν δεν αντιμετωπισθούν με αλληλεγγύη, τότε θα επιφέρουν τέτοιους εσωτερικούς κραδασμούς, που θα ταράξουν τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας μην ξεχνάμε τις ευρωσκεπτικιστικές τάσεις που δημιουργήθηκαν την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία, με απτό παράδειγμα την άνοδο των ακραίων αντιευρωπαϊκών κομμάτων, τόσο στα Εθνικά Κοινοβούλια, όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι η μετά κορωνοϊού εποχή θα αφήσει όπως όλα δείχνουν, το στίγμα της στους λαούς της γηραιάς ηπείρου και οι εξελίξεις που θα προκύψουν, σε περίπτωση που δεν γεφυρωθεί η διαφορά στο τρόπο της οικονομικής αντιμετώπισης αυτής της κρίσης, πολύ φοβάμαι ότι πιθανόν να επιφέρουν εν κατακλείδι, την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, όχι όμως όπως την αντιλαμβανόμασταν μέχρι σήμερα, αλλά υπό την έννοια της ολοκλήρωσης του κύκλου της, χωρίς την εκπλήρωση της πραγματικής αποστολής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

*Βουλευτής ΔΗΚΟ Λάρνακας