Παγκόσμια μέρα για τον καρκίνο η σημερινή.

Άκου λοιπόν καρκίνε. Στην αρχή, όταν πριν 2 χρόνια μου χτύπησες την πόρτα, δεν σε φοβήθηκα. Έψαξα, ρώτησα, διάβασα, ενημερώθηκα. Εμπιστεύθηκα τους γιατρούς και την επιστήμη.

Επειδή σε εντόπισα έγκαιρα, με βάση νέα γονιδιακά τεστ που έκανα, διαφάνηκε πως δεν θα με ωφελούσε η χημειοθεραπεία. Κι αυτό πιστώνεται στην πρόοδο της επιστημονικής έρευνας αφού πλέον με συγκεκριμένες εξετάσεις και υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορούν να υποδείξουν εάν μια γυναίκα χρειαζεται ή όχι χημειοθεραπεία. Και φυσικα πάνω από όλα αυτό οφείλεται στην έγκαιρη διάγνωση. Τη "γλύτωσα" με μονή μαστεκτομή, ακτινοθεραπεία και ορμονοθεραπεία.

Φάνηκα "τυχερή" μες την ατυχία μου. Έτσι νόμιζα δηλαδή. Γιατί 2 μήνες μετά την επιστροφή μου από Αγγλία, έρχεται το άλλο το μαντάτο. Ο πατέρας μου, στα 60 του, διαγιγνώσκεται με ένα πολύ επιθετικό είδος καρκίνου. Οι γενετιστες μας λένε πως καμία σχέση δεν έχουν μεταξύ τους ο δικός μου καρκίνος με αυτόν του μπαμπά. Απλά έτυχε. 1 στα 3 άτομα σε κάποιο στάδιο της ζωής τους θα πάθουν καρκίνο. Αυτό λένε οι στατιστικές. Ε τις πιάσαμε τις στατιστικές. Άρα φτάνει. Πάει κι αυτό.

Όταν λοιπόν επιτέθηκε σε δικούς μου ανθρώπους, όταν ένιωσα την πολύμηνη απουσία του μπαμπά μου με τις εντατικές χημειοθεραπείες του και το συνεχές άγχος που βιώναμε ως οικογένεια, σε μίσησα καρκίνε. Να το ξέρεις. Και λύγισα. Θυμάμαι πώς εκείνοι οι 7 μήνες ήταν μαύροι και άσχημοι. Μου έδινε δύναμη το χαμόγελο του γιου μου και των υπόλοιπων παιδιών μου στο σχολείο. Μέχρι να γυρίσει πίσω ζωντανός. Τα κατάφερε. Κι αυτό πάλι το πιστώνουμε στην επιστήμη και στην πρόοδο της έρευνας. Γιατί του έδιναν ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης αλλά με νέα πρωτόκολλα θεραπείας τα κατάφερε. Γύρισε πίσω. Δεν είναι ίδιος. Δεν είναι όπως πριν. Αλλά είναι ζωντανός. Δίπλα μας, κοντά μας.

Κάποιοι άλλοι δεν τα κατάφεραν. Κάποιους άλλους τους έχεις στερήσει τη ζωή καρκίνε. Το φιλαράκι της Νάταλης, το αγοράκι του Σταύρου, τον σύζυγο της Μαρίας, τον μπαμπά της Ιωάννας. Έκανες πολλούς ανθρώπους να κλαίνε και να υποφέρουν καρκίνε. Και παιδιά. Πάνω απ'όλα, σε μισώ για τα μικρά παιδιά.

Και μη νομίζεις... εμείς που καταφέραμε να ζήσουμε, δυστυχώς δεν σε ξεχνούμε. Είναι αισθητή η παρουσία σου στη ζωή μας. Όταν έρχεται η μέρα των εξετάσεων και των MRI. Όταν αρρωστάμε ή πονάμε. Μήπως γύρισες πάλι; Μήπως προχώρησες κάπου αλλού; Μήπως ο πόνος στη μέση είσαι πάλι εσύ; Σε θυμόμαστε. Συχνά. Όταν νιώθουμε (ή μάλλον δεν νιώθουμε) το στήθος που μας λείπει (κι ας νομίζουν πως με την αποκατάσταση όλα γίνονται όπως πριν). Όχι. Τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι όπως πριν. Ένα κομμάτι του σώματός μας εντελώς νεκρό και απών. Ένα κομμάτι του μυαλού μας αποκλειστικά δικό σου, καρκίνε. Στις υπηρεσίες σου.

Όσο κι αν σε μίσησα όμως, άλλο τόσο σε ευγνωμονώ. Παρανοϊκό αυτό ε; Όχι και τόσο. Γιατί εξαιτίας σου, ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα. Είδα εμένα. Με άλλο φακό. Σε καινούριο καθρέφτη. Πιο καθαρό. Πιο διάφανο. Είδα τους ανθρώπους αλλιώς. Ψάχνω πλέον για γνησιότητα και αλήθεια. Κατάλαβα ποιοι με αγαπούν αυθεντικά κι έδωσα νέο νόημα στη φιλία. Κι εκτίμησα απεριόριστα τους γιατρούς και τους επιστήμονες. Όχι όλους αλλά αυτούς που αγαπάνε τον άνθρωπο και το δείχνουν.

Λοιπόν, καρκίνε. Δεν θα 'σαι για πολύ εδώ. Είμαι βέβαιη πως η πρόοδος της επιστήμης και της έρευνας, θα καταφέρουν κάποτε, όσο πολύπλοκος, όσο τρομακτικός κι αν είσαι, να σε νικήσουν. Όπως τα κατάφεραν με εκατοντάδες άλλες ασθένειες. Μέχρι τότε, στο καλό. Και να μας γράφεις. Στα παλιά σου τα παπούτσια όμως γιατί ευπρόσδεκτος σίγουρα δεν είσαι. Και θα φροντίσω γι'αυτό, σε διαβεβαιώ.