Λυπούμαι γιατί γράφω αυτό το κείμενο. Πρώτον, γιατί είναι δυνατόν να παρεξηγηθεί, ως ενέργεια επαίνων προς τον εαυτό μου και δεύτερον, γιατί εμπλεκόμενα πρόσωπα, στα οποία γίνεται αναφορά, δεν βρίσκονται στη ζωή.

Παρ’ όλα αυτά θα καταγράψω κάποια γεγονότα, ως συνεισφορά στο δημόσιο διάλογο που αναπτύσσεται τις τελευταίες ημέρες, για το κατά πόσον είναι θεμιτό, δημόσια πρόσωπα κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, να αποδέχονται δωρεές ή εξυπηρετήσεις από επιχειρηματί

Το 1988 και για περίοδο 10 μηνών, διετέλεσα Υπουργός Άμυνας στην Κυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη. Παραιτήθηκα για λόγους αρχής και συνέπειας, όταν υπήρξε η θλιβερή υπαναχώρηση στο γνωστό θέμα της υπόθεσης των ρωσικών πυραύλων S 300.

Από της ανάληψης των καθηκόντων μου, είχα διάφορες, συνεχείς και επίμονες οχλήσεις από αντιπροσώπους μεσάζοντες ξένων εταιρειών οπλικών συστημάτων, για να τους συναντήσω. Η απάντηση μου σαφής και κατηγορηματική.

Η Κυπριακή Δημοκρατία συναντά και διαπραγματεύεται μόνο με κράτη ή απ’ ευθείας με ξένες εταιρείες για σκοπούς αγοράς οποιασδήποτε μορφής στρατιωτικού υλικού. 

Ένας όμως από τους Κύπριους αντιπροσώπους -που δεν ζει σήμερα- δεν το «έβαλε κάτω». Αφού «έβαλε λυτούς και δεμένους» για να έχει συνάντηση μαζί μου και απέτυχε, κατάφερε να συνδεθεί μαζί μου στο τηλέφωνο παραμονές μετάβασης μου στο Παρίσι, για να παρευρεθώ σε κάποια κρατική στρατιωτική έκθεση. «Κύριε Υπουργέ, τα έχω κανονίσει όλα. Τη διαμονή σας σε πολυτελές ξενοδοχείο, τη διακίνηση σας και τα αεροπορικά σας εισιτήρια. Μην ασχοληθείτε εσείς. Όλα έχουν διευθετηθεί». Του απάντησα ότι δεν γίνεται αποδεκτή η προσφορά του και έκλεισα το τηλέφωνο. Κάλεσα αμέσως το Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου, επίσης αποβιώσαντα, και του έδωσα αυστηρές οδηγίες. «Τα έξοδα μετάβαση και διαμονής μας στο Παρίσι, θα καλυφθούν εξ ολοκλήρου από το Υπουργείο».

Αρνήθηκα με λίγα λόγια την «προσφορά» δωρεάς και εξυπηρέτησης, γιατί πίστευα, ανεξάρτητα από κώδικες και δεοντολογίες, ότι το κράτος δεν μπορεί να γίνεται αιχμάλωτο διαπλοκών και εκβιασμών, στη βάση δωρεών και εξυπηρετήσεων.

Τελειώνω τη μικρή αυτή ιστορία με την κατηγορηματική υπογράμμιση. Αυτή η στάση δεν ήταν στάση ηθικής και εντιμότητας. Απλώς τήρησης στοιχειώδους διαφύλαξης του δημοσίου συμφέροντος. Ούτε καταθέτω αυτό το γεγονός ως «παράδειγμα προς μίμησιν». Αλλά ως παράδειγμα για αποφυγή των πολυάριθμων προκλήσεων και πειρασμών που παραμονεύουν στη δημόσια ζωή.

Σημ: Όταν ο διάδοχος μου στο Υπουργείο Άμυνας αποδέχθηκε παρόμοια «προσφορά» και το θέμα έλαβε δημοσιότητα, με καλών προθέσεων αφέλεια, απάντησε στους δημοσιογράφους ότι αισθάνεται περήφανος γιατί «εξοικονόμησε χρήματα του κράτους».

* Τέως Προέδρου Βουλής των Αντιπροσώπων