*Του Μιχάλη Δαμιανού

Η πανδημία άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της σε μια χρονιά που ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με τις αντοχές μας να δοκιμάζονται και τις θέσεις και απόψεις μας να αναθεωρούνται μέσα στο νέο σκηνικό. Αυτές οι συνθήκες συνεχίζονται και στο νέο έτος,  με τις προβλέψεις να είναι παρακινδυνευμένες επί του παρόντος. 

Από τον περασμένο Μάρτιο μέχρι σήμερα, η Κύπρος, όπως και ολόκληρος ο πλανήτης, βρέθηκαν μπροστά σε ένα αόρατο εχθρό που εξαπλώθηκε ραγδαία προκαλώντας μεγάλες πληγές, θανάτους, κρούσματα, εισαγωγές στις εντατικές των νοσοκομείων αλλά και μια μεγάλη αβεβαιότητα για μέλλον. Οι εξελίξεις διαδραματίστηκαν γύρω από δυο κέντρα αποφάσεων που στο τέλος της ημέρας το ένα επηρέαζε το άλλο. Το πρώτο ήταν οι επιστήμονες, που όσο καταρτισμένοι και προετοιμασμένοι και να ήταν, βρέθηκαν ξαφνικά να βιώνουν στην πράξη τις θεωρίες και να υφίστανται  την πίεση της κοινωνίας και ολοκλήρου του κράτους για ορθές εκτιμήσεις και αποφάσεις. Το δεύτερο ήταν αυτό της πολιτικής και πιο συγκεκριμένα των κυβερνητικών αποφάσεων. Στην βάση των επιστημονικών διαπιστώσεων και εισηγήσεων, η εκλελεγμένη από το λαό κυβέρνηση κλήθηκε όλο αυτό διάστημα να προστατέψει την υγεία των πολιτών, να κρατήσει ζωντανό το σύστημα δημόσιας υγείας, να αποτρέψει την κατάρρευση της οικονομίας και να θωρακίσει την ελπίδα για την επόμενη μέρα.  

Μέσα σε αυτό το σκηνικό θα ήμασταν αφελής και εντελώς άδικοι αν δεν δείχναμε κατανόηση σε πιθανά λάθη και παραλείψεις. Άλλωστε, η κάθε μέρα αποτελεί για όλους και μια επιπρόσθετη εμπειρία σε αυτό που βιώνουμε όλους αυτούς τους μήνες. Γι αυτό θα πρέπει συνολικά να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση και στη γενικότερη εκτίμηση να αφήνουμε λογικά περιθώρια λάθους. Έστω, όμως, με αυτά τα δεδομένα, στην εποχή του κορονοϊού μπορούμε να διακρίνουμε πότε πρόκειται για μέτρα μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής και ποτέ πρόκειται για σπασμωδικές κινήσεις πανικού. 

Τα κρούσματα καθημερινά αυξάνονται, οι μονάδες εντατικής νοσηλείας φθάνουν στα όρια τους, με τον ιό να  «ζει και να βασιλεύει» μέσα στη κοινότητα. Την ίδια ώρα, οι εμπορικοί δρόμοι και τα καταστήματα είναι γεμάτα κόσμο, σίγουρα όχι για τα είδη πρώτης ανάγκης, ενώ οι χώροι εστίασης έχουν κλείσει. Τα εμπορικά κέντρα έκλεισαν αλλά η κίνηση σε δημόσιους χώρους κάθε άλλο παρά μειώθηκε. Η δημόσια υπηρεσία λειτουργεί με προσωπικό ασφαλείας αλλά όχι ο ιδιωτικός τομέας. Αυτά είναι κάποια παραδείγματα σε μια κοινωνία που άρχισε να νιώθει την απόγνωση, εγκλωβισμένη σε μια διαχείριση των τελευταίων εβδομάδων που επικεντρώθηκε με πόσους και ποιούς θα φάμε τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. 

Σίγουρα υπάρχουν μεγάλες και μικρές εξαιρέσεις, αλλά η πλειοψηφία των πολιτών, με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο, αντιλήφθηκε την πραγματικότητα. Αυτό που αναμένουν, έστω και τώρα, ένα σχεδόν χρόνο μετά, είναι μια σοβαρή προληπτική στρατηγική με αρχή και τέλος.  

*Ο Μιχάλης Δαμιανός είναι Αντιπρόεδρος ΔΗΚΟ