Ο Στυλιανός δεν αφαίρεσε τη ζωή του. Ποτέ δεν είχε. Κανείς μας δεν του επέτρεψε να ζήσει έστω και μια στιγμή.  

Δεν γράφω για να δικάσω. Αυτό το κάνουν τα δικαστήρια και… οι συνειδήσεις. Μπορώ όμως να καταδικάσω. Τη νοοτροπία μας. Το «κρύψε να περάσουμε» που έγινε ψαλμός στα χείλη μας και η πηγή της δυστυχίας κάθε συνανθρώπου μας…

Μια φράση που χωράει μέσα της ολόκληρη την Κύπρο.

Μια φράση που σκότωσε τον Στυλιανό και κάθε Στυλιανό.

Η Επίτροπος στο Πόρισμα της είπε πως υπάρχουν πειθαρχικές αλλά και ποινικές ευθύνες. Εγώ όμως θα προσθέσω πως υπάρχουν και ηθικές. Κι αν κάποιοι δεν μπορούν να δεχθούν τις δύο πρώτες τότε το λιγότερο που έχουν να κάνουν είναι να παλέψουν με την συνείδηση τους (αν έχουν καθόλου) και να σκεφτούν αν τελικά άδικα κατηγορούνται…

Για αδικία λένε οι συνάδελφοι σας. Αδικία λέω εγώ πως είναι ένα παιδί να χαθεί με τέτοιο τρόπο. Κάποιος τρίτος θα πει όμως πως δύο άδικα δεν κάνουν ένα σωστό.

Τελικά όμως πόσο άδικη είναι η κατακραυγή όταν κάποιοι από εσάς αναφέρουν πως δεν είχατε την γνώση και την εκπαίδευση για να χειριστείτε τέτοιες περιπτώσεις;

Πώς γίνεται εσείς και κάποιοι «προστάτες» σας να δηλώνετε καθαρά πως δεν γνωρίζατε πως χειρίζονται τέτοιες περιπτώσεις, όμως ταυτόχρονα να διερωτάστε γιατί βρίσκεστε σε διαθεσιμότητα;

Σπίτια σας δεν έπρεπε να ήσασταν εδώ και καιρό αν ισχύει τελικά κάτι τέτοιο; Γιατί να μείνετε στη θέση σας αφού δεν έχετε την δυνατότητα και τις γνώσεις ώστε να προστατεύσετε τα παιδιά μας;

Ρητορικό είναι το ερώτημα. Σπίτια σας έπρεπε να είστε εδώ και καιρό. Και εσείς, αλλά και αυτοί που σας επέτρεπαν να χειρίζεστε υποθέσεις.

Γιατί θα πρέπει η κοινωνία να επιτρέψει να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο; Πώς ζητάτε να εκπαιδευτείτε; Σε πτώματα παιδιών ή σε δάκρυα δυσπραγούντων;  

Τελικά όμως δεν μας είπατε. Στην στάση εργασίας που πραγματοποιήσατε εκεί στα Γραφεία Ευημερίας προς στήριξη των συναδέλφων σας – εκείνη την ίδια στιγμή - πόσα άλλα παιδιά μπορεί να μαρτυρούσαν επειδή κάποιος συνάδελφος δεν έδωσε και τόση σημασία στον φάκελο του;

Για πείτε μας. Στην 24ωρη σας απεργία θα κάνετε κανένα σεμινάριο που να αφορά τέτοιου είδους θέματα μπας και ξεστραβωθείτε;  

Δεν είμαι ειδικός για τα θέματα, αλλά απ’ ότι φαίνεται ούτε και εσείς! Κι αν θεωρείτε πως τα λόγια μου είναι σκληρά τότε ας τα συγκρίνουμε με τα βιώματα του Στυλιανού. Ας τα συγκρίνουμε με τη θλίψη ενός παιδιού. Με το αδιέξοδο. Με την μάχη που έδινε. Με την απογοήτευση του όταν αυτό το μωρό άπλωνε το χέρι του για βοήθεια εσείς του το αρπάζατε για να τον αυτοχαστουκίσετε και να τον στείλετε πίσω στο μαρτύριο του. Όταν εσείς βρισκόσασταν δίπλα του μόνο για όση ώρα έγραφε το «ταξίμετρο»…

Ξέρετε. Αυτή η δουλειά δεν είναι απλά ένα γραφείο. Ανθρωπιά χρειάζεται. Αγάπη για τον άνθρωπο. Άξιοι είναι πολλοί. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που θα πρέπει να αποχωρήσουν. Για το καλό πρώτα της κοινωνίας, αλλά και για το δικό τους. Ωστόσο, να το θυμάστε. Όσο εσείς θα προστατεύετε αυτούς, τότε η κοινωνία θα σας τσουβαλιάσει και όχι άδικα. Επιλογή σας είναι. Γι’ αυτό κάντε την σωστή…

Για την υπόθεση του Στυλιανού είχατε πολύ καιρό να μιλήσετε. Τώρα είναι αργά και θα πρέπει να σωπάσετε. Δεν διαμαρτυρηθήκατε όταν έπρεπε. Δεν μιλήσατε όταν η ανάγκη το επέβαλλε. Τώρα είναι αργά και κανείς δεν θέλει να ακούσει για τα συνδικαλιστικά σας. Μπουχτίσαμε.

Να είστε σίγουροι πως αν τώρα μας είχε μπροστά του ο Στυλιανός θα μας έφτυνε! Και αν με αυτό στο μυαλό εσείς μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχοι το βράδυ τότε απλά συνεχίστε το έργο σας, μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι το επόμενο θύμα της κρατικής μηχανής που τόσο κατηγορείτε, αλλά που στο τέλος εσείς είστε που την αποτελείτε.

«Κρύψετε να περάσουμε» το motto σας και τώρα θέλετε να μιλήσετε; Όχι κύριοι. Πλέον είναι αργά. Όπως σώπασε ο Στυλιανός το ίδιο θα πρέπει να κάνετε – έστω και από καθωσπρεπισμό – και εσείς. Τώρα αφήστε να μιλήσουν άλλοι. Εξάλλου εσείς το είπατε μόνοι σας. Δεν ξέρατε, δεν γνωρίζατε, δεν είχατε την εκπαίδευση…

Κι ας σταματήσουμε να είμαστε υποκριτές. Όλοι μας. Αν πραγματικά μας ένοιαζε ο Στυλιανός και κάθε Στυλιανός θα είμασταν στους δρόμους για το καλό της κοινωνίας εδώ και καιρό.

Αυτή την στιγμή το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να κρύψουμε, να σκύψουμε το κεφάλι και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Ένα 15χρονο παιδί έσβησε επειδή δεν είχαμε αυτιά να ακούσουμε τις κραυγές του όταν ήταν ακόμη ζωντανό. Η σιωπή του σήμερα είναι η πιο δυνατή βρισιά σε όλους μας. Αφήστε τα συνδικαλιστικά. Αφήστε τα συμφέροντα σας και δείτε τα παιδιά μας. Πεθαίνουν! Κι εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να τους γράφουμε τους επικήδειους...

ΥΓ2: Κι όταν το παιδί δυστυχήσει. Κι όταν η δυστυχία του γίνει δάκρυ. Κι όταν το δάκρυ του γίνει αίμα… τότε θα ξέρουμε πως αποτύχαμε!  Αυτό να γράψουμε σε κάθε τοίχο, σε κάθε φανάρι, σε κάθε γωνιά της Κύπρου. Για να θυμόμαστε. Να μην ξεχάσουμε. Για να μην υπάρξει και άλλη φορά. Επειδή η πρώτη δεν ήταν. Ας είναι όμως η τελευταία…