ΓΡΑΦΕΙ Ο 

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΖΑΚΟΣ

«Ουδείς θέλει, είμαι βέβαιος, ούτε και η διοίκηση του συγκεκριμένου Σωματείου θα ήθελε, να εκτραπούν. Όμως την ίδια ώρα, να αναλογιστούμε και τα αισθήματα ενός φίλαθλου κόσμου που ύστερα από 11 χρόνια η ομάδα του κερδίζει. Κακώς παραβίασαν. Αλλά είναι δύο μέτρα και δύο σταθμά, ή θα έπρεπε να παρέμβει η Αστυνομία για να δημιουργηθούν επεισόδια και να έχουμε ακόμα μία εκτροπή η οποία δεν θα ήταν επιθυμητή από κανένα;», δήλωσε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σήμερα αναφορικά με τις εικόνες που όλη η Κύπρος αντίκρισε ψες και η κυβέρνηση επέτρεψε…

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη ότι ήταν η Ομόνοια και ας υποθέσουμε ότι ήταν ο ΑΠΟΕΛ, ο Απόλλωνας, η ΑΕΛ, ΑΕΚ, η Ανόρθωση ή ο Ολυμπιακός… Το πρόβλημα είναι η Ομόνοια; Φυσικά και όχι. Το πρόβλημα είναι το κράτος δικαίου το οποίο ζεις…

Θυμάστε όταν η Αστυνομία μοίραζε 300 ευρώ πρόστιμα σε συνταξιούχους των 500 ευρώ επειδή μπορεί να μην είχαν μαζί τους χαρτί διακίνησης; Θυμάστε όταν μοίραζαν εξώδικα σε συμπολίτες μας οι οποίοι αντιμετώπιζαν σοβαρά ζητήματα; Θυμάστε όταν μοίραζαν εξώδικα επειδή ίσως η μάσκα να έπεσε λίγο κάτω από την μύτη; Θυμάστε όταν μοίραζαν πρόστιμα επειδή κάποιος ήθελε να πάρει λίγο αέρα να ξεσκάσει; Αυτοί λογικά ήταν… αναίσθητοι! 

Τι σημαίνει Πρόεδρε ότι είναι εντάξει τα αισθήματα ενός φίλαθλου που θέλει να πανηγυρίσει; Άρα είναι οκ και η χαρά των συγγενών και φίλων να κάνουν γάμο ενάντια στα διατάγματα; Είναι οκ να θάψεις θείο, συγγενή φίλο με μόνο 10 – 50 άτομα και να μην μπορείς να παρευρεθείς; Τα αισθήματα ενός καταστηματάρχη που θέλει να ανοίξει επειδή γονάτισε οικονομικά τους τελευταίους μήνες θα τον γλύτωναν από το πρόστιμο; Δηλαδή θα βάλουμε και μέτρο στα αισθήματα;

Αν τα διατάγματα ακολουθούνταν με βάση τα αισθήματα όχι μόνο δεν πρέπει να πληρωθούν τα κορωνοπρόστιμα από όλους όσους τους εκδόθηκαν, αλλά ταυτόχρονα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και πρόστιμα… 

Φυσικά και είναι δύο μέτρα και δύο σταθμά, και φυσικά όταν ο Πρόεδρος του Κράτους σου μπορεί να δεχθεί τα συναισθήματα και ο οποίος αποφασίζει μαζί με τους Υπουργούς του τα Διατάγματα, τότε και τα δικαστήρια πρέπει να δείξουν την ίδια ανοχή με όλους… 

Δεν είστε εσείς οι Ομονοιάτες το πρόβλημα. Στη θέση σας μπορεί να ήταν οποιαδήποτε άλλος φίλαθλος. Το πρόβλημα είναι πως το κράτος ενήργησε και τι αποφάσισε… 

Το πρόβλημα είναι ότι ένας καταστηματάρχης θα πρέπει να πληρώσει 300 ευρώ για 2 καρέκλες περισσότερες, ένας συνταξιούχος γιατί δεν είχε χαρτί διακίνησης γιατί μπορεί να μην ξέρει να γράφει και ένας άλλος 300 ευρώ επειδή κατέβασε για λίγο την μάσκα… 

Πρόεδρε παιδιά δεν είδαν τους γονείς τους για μήνες, παππούδες και γιαγιάδες δεν είδαν το νεογέννητο εγγόνι τους για μήνες. Κόσμος δεν δούλεψε για μήνες. Συγγενείς δεν είχαν ευκαιρία να πουν αντίο. Αυτοί δεν έχουν συναισθήματα; 

Πρόεδρε μπορείς να μου εξηγήσεις, αν υπάρχει πιο δυνατό συναίσθημα από το να θες να επιβιώσεις και να έχεις ψωμί στο τραπέζι για τα παιδιά σου; Μπορείς να μου εξηγήσεις πώς ο πανηγυρισμός ενός πρωταθλήματος εξισώνεται με τον αγώνα για επιβίωση; Πώς γίνεται Πρόεδρε να πέθανε κόσμος μόνος του, χωρίς φίλους και συγγενείς επειδή έπρεπε να ακολουθηθούν τα διατάγματα αλλά το συναίσθημα ενός πρωταθλήματος να υπερισχύει; 

Κάποιοι είδαν τον πατέρα τους να μπαίνει ζωντανός σε ένα νοσοκομείο και μετά τον ξαναείδαν στην κηδεία του. Αυτοί δεν είχαν συναισθήματα; Δεν ήθελαν να είναι δίπλα του; Τι ήταν; Ρομπότ; Όμως έπρεπε να ακολουθήσουν τα διατάγματα…

ΥΓ: Σήμερα Πρόεδρε το μόνο που έπρεπε να πεις είναι ένα συγνώμη σε όσους έχασαν δικό τους άνθρωπο και δεν μπορούσαν να ήταν δίπλα του όταν ξεψυχούσε. Αυτό έπρεπε να ήταν το σχόλιο σου. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο…