Η υπόθεση του Νίκου Χριστοδουλίδη μου θυμίζει λίγο πολύ την κατάσταση προ των Βουλευτικών εκλογών, όπου όποιος ήθελε να το παίξει αντισυστημικός και ήθελε να γίνει ΗΡΩΑΣ στα social media και να μαζεύει likes και shares, έκανε την εξής απλή πατέντα: 

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΦΕΤΗΣ (Από τον ΕΦΕΤΗ που δημοσιεύθηκε την Κυριακή 16/1)

Έγραφε ή έλεγε κάτι εναντίον του ΔΗΣΥ. Από μόνο του αυτό τον έκανε δημοφιλή στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. 

Ο Χριστοδουλίδης κάνει τώρα το ίδιο: Από την μια λέει στους ΣΥΝΑΓΕΡΜΙΚΟΥΣ: Ξέρετε θέλω την ψήφο σας, και από την άλλη τους είπε: Στ’ α@#$^@ μου οι διαδικασίες σας εγώ είμαι υπεράνω από ΕΣΑΣ και πάω μόνος μου. 

Αυτό από μόνο του, και μόνο δηλαδή ότι γύρισε την πλάτη στο ΔΗΣΥ, τον έκανε αγαπητό και ήρωα. Στο μεταξύ, σημειώστε πως ΚΑΝΕΝΑΣ από όλους αυτούς τους υποψήφιους στις Βουλευτικές ΔΕΝ ΕΚΛΕΓΗΚΕ τελικά. 

Να σας το αντιπαραβάλω κιόλας με Γαλλία, μια χώρα με παράδοση στην Δημοκρατία; Πήγε το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στη βάση. Ένας Barnier «καταδέχτηκε» να κατέβει σε εσωκομματικές εκλογές και την επομένη οι τρεις κύριοι διεκδικητές, βρέθηκαν μαζί, με μια γροθιά για την προσπάθεια της Νίκης. 

Αλλά εκεί είναι Γαλλία, όχι ΜΠΑΝΑΝΙΑ. 

Ωεοοοοοοοοο