Η Αλίσια Κέιπερς δεν θυμάται ούτε τις συσπάσεις της ούτε το πρώτο κλάμα του μωρού της. Εκτός από τον νεογέννητο γιο της, η μόνη υπενθύμιση εκείνης της ημέρας γι’ αυτήν είναι η ουλή από τη καισαρική τομή της.

>>> Τώρα η Offsite και σε app. Κατεβάστε ΕΔΩ για Android και ΕΔΩ για Ios <<< 

Ήταν 31 εβδομάδων έγκυος όταν ο σύζυγός της τη μετέφερε σε νοσοκομείο στο Σινσινάτι του Οχάιο στα τέλη Μαρτίου. Είχε βήχα, πυρετό και δυσκολευόταν όλο και περισσότερο να αναπνεύσει.

Το σώμα της συνταρασσόταν από τον νέο κορωνοϊό αναγκάζοντας τη 40χρονη μητέρα να φέρει στον κόσμο το παιδί της ενώ η ίδια ήταν σε τεχνητό κώμα.

Η Αλίσια και ο σύζυγός της ονειρεύονταν να δώσουν έναν αδελφό στον 3χρονο γιο τους Ζέιν. Η σύλληψη δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση για αυτούς και η πανδημία επρόκειτο να κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.

Αγώνας ζωής με τη βοήθεια αναπνευστήρα

Έχοντας αναγκαστεί να παραμείνουν σπίτι λόγω του κορωνοϊού, η ζωή της τριμελούς οικογένειας είχε ήδη αλλάξει. Όταν ο μικρός διαμαρτυρήθηκε για κούραση και πυρετό στις αρχές Μαρτίου, η Kappers δεν φαντάστηκε ότι θα μπορούσε να έχει κολλήσει. Έπειτα, ο σύζυγός της άρχισε να έχει πονοκεφάλους, κόπωση και έχασε την αίσθηση της γεύσης και της μυρωδιάς του.

«Είμαστε πολύ σίγουροι ότι ο ιός κυκλοφόρησε σε ολόκληρη την οικογένειά μας», δήλωσε στο CNNi ο σύζυγος της 40χρονης, Ζιαντ Ράζακ.

H Κέιπερς, η οποία εργάζεται σε δικηγορικό γραφείο του Σινσινάτι, άρχισε να νοσεί περίπου μια εβδομάδα αργότερα. Όταν υποπτεύθηκε ότι έχει την ασθένεια Covid-19, η κατάστασή της είχε ήδη αρχίσει να επιδεινώνεται.

Ο 37χρονος σύζυγός της την πήγε στο Νοσοκομείο TriHealth Good Samaritan στις 24 Μαρτίου και μέσα σε λίγες ώρες, η σύζυγός του είχε συνθεθεί σε αναπνευστήρα. Ήταν τρομακτικό, λέει.

«Δεν ξέρω αν πίστευαν ότι θα ζούσε», λέει. «Αρχίσαμε να συζητάμε πώς θα γινόταν η γέννα προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι το μωρό ήταν ασφαλές».

Καθώς η 40χρονη αγωνιζόταν για την ανάσα της, οι γιατροί την διασωλήνωσαν ενώ της χορήγησαν ρεμδεσιβίρη στο πλαίσιο μιας κλινικής δοκιμής.

Οι νοσοκόμες καλούσαν τον σύζυγό της κάθε μέρα στις 6 το πρωί και έβαζαν το τηλέφωνο δίπλα στο αυτί της εγκύου. Εκείνη ήταν σε καταστολή, αλλά ο άνδρας της της μιλούσε για τον μεγαλύτερο γιο τους και θυμόταν αστείες αναμνήσεις. Ήταν ο τρόπος του να την ενθαρρύνει και να την παρακινήσει να συνεχίσει να παλεύει ενώ ήταν μόνη της στο νοσοκομείο.

Όταν η γυναίκα άρχισε να έχει συσπάσεις - περισσότερο από δύο μήνες πριν από την τελική ημερομηνία τοκετού- οι γιατροί αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να γεννήσει. Η γέννα θα γινόταν με την ίδια σε τεχνητό κώμα.

«Ήμουν αναστατωμένος σκεφτόμενος εκείνη… θα αποκτούσε μωρό και δεν θα μπορούσε να το συναντήσει για πολύ καιρό», λέει ο πατέρας». «Δεν ήταν σχεδιασμένο να γίνει έτσι»

Χωρίς να τον αγγίζουν

Κανένας από τους δυο τους δεν μπορούσε να συναντήσει αμέσως τον νεογέννητο γιο τους, τον Laith.

Μετά τον τοκετό, η υγεία της λεχόνας βελτιώθηκε, αλλά ήταν μια αργή διαδικασία. Ήταν διασωληνωμένη για εβδομάδες και είχε υποστεί τραχειοτομή.

Αρκετές εβδομάδες πέρασαν προτού η Kappers ανακτήσει τις αισθήσεις της και μάθει για τη γέννηση του γιου της. Θυμάμαι απλώς να κοιτάζω προς τα κάτω καθώς πήγα στο μπάνιο για πρώτη φορά (από τότε που ξύπνησα) και σκέφτηκα «Ωχ, Θεέ μου, έχω μια ουλή εκεί που δεν είχα ποτέ πριν», θυμάται. «Ήταν από την καισαρική».

Ο Ραζάκ βρισκόταν στη μέση μιας καραντίνας 14 ημερών όταν γεννήθηκε ο γιος του. Πρωτοσυνάντησε τον γιο του μόνο όταν το τεστ του βγήκε θετικό. Βρισκόταν σε ένα δωμάτιο απομόνωσης, φορώντας μάσκα προσώπου, γυαλιά και προστατευτική στολή όταν κράτησε τον Laith για πρώτη φορά.

Δεν μπορούσε να αγγίξει το δέρμα του, αλλά «ήταν ακόμα καλύτερο από το τίποτα, θυμάται ο πατέρας. Το νεογέννητο αγόρι βγήκε αρνητικό στον ιό.

Εξιτήριο μόνο για έναν

Όταν η μητέρα πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, γιατροί και νοσηλευτές την ξεπροβόδισαν κουνώντας μπλε, λευκά και κίτρινα pom poms. Ήταν μέσα στο νοσοκομείο που γιόρτασε και τα 40ά γενέθλιά της, μαζί τους. Έχοντας περάσει πάνω από έναν μήνα εκεί, ήταν πλέον σαν οικογένεια. 

Αλλά ήταν ένα γλυκόπικρο κατευόδιο. Κι αυτό γιατί η μητέρα έπρεπε να πάει σπίτι πριν από τον γιο της, ο οποίος θα έμενε στο νοσοκομείο.

Λίγες ημέρες αργότερα ο πατέρας τον έφερε στο σπίτι, τοποθετώντας τον προσεκτικά στην αγκαλιά της μητέρας του. 

Αν και πλέον περπατάει χωρίς βοήθεια, η γυναίκα δεν έχει ακόμη αναρρώσει πλήρως. Βρίσκεται ακόμη υπό αναπνευστική υποστήριξη, αγωνίζεται να ανακτήσει τις δυνάμεις της και δυσκολεύεται να αναπνεύσει λόγω της τραχειοτομής.

Ωστόσο είναι χαρούμενη για την επανένωση της οικογένειας, παρά τις ενοχές που έχει ότι δεν κατάφερε να βρίσκεται δίπλα στο νεογέννητο στα πρώτα λεπτά της ζωής του. 

«Νιώθω ενοχές αλλά πρέπει να καταλάβω ότι στην ουσία εκείνος μου έσωσε τη ζωή», λέει.

Cnn.gr