Πρόκειται για μία ιστορική ιστορική, καθώς οι Κάστρο Φιντέλ και Ραούλ, βρίσκονται στην εξουσία από την επανάσταση του 1959.

Όπως ανέφερε η επίσημη εφημερίδα Granma, επικαλούμενη την ανακοίνωσή του, που έγινε κατά το όγδοο συνέδριο του κόμματος στην πρωτεύουσα Αβάνα «Ο στρατηγός είπε ότι ήταν ευχαριστημένος που παραχώρησε την ηγεσία της χώρας σε μια ομάδα εκπαιδευμένων ηγετών, έμπειρων από δεκαετίες... πιστή (ομάδα) στην ηθική της Επανάστασης, ταυτισμένη με την ιστορία και τον πολιτισμό του έθνους».

Ο Κάστρο δεν είπε ποιον θα υποστηρίξει ως διάδοχό του, αλλά στο παρελθόν έχει δηλώσει ότι ευνοεί τον Μιγκέλ Ντίαζ-Κανέλ, ο οποίος τον διαδέχθηκε ως πρόεδρος το 2018.

Ο Ραούλ Κάστρο είχε ανακοινώσει ήδη από το 2018 ότι περίμενε τον Ντιάζ-Κανέλ για να τον αντικαταστήσει μετά τη συνταξιοδότησή του το 2021.

Ο 60χρονος Ντιάζ-Κανέλ, αντιπροσωπεύει μια νέα γενιά και υπηρετεί την πρώτη από τις δύο πενταετείς θητείες ως επικεφαλής του κόμματος.

Ωστόσο, πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι ο Κάστρο, ο οποίος γίνεται 90 ετών τον Ιούνιο, θα συνεχίσει να είναι η πιο σημαντική επιρροή στο νησί μέχρι το θάνατό του.

Η αποχώρηση του Κάστρο έρχεται καθώς η Κούβα, μια από τις τελευταίες κομμουνιστικές χώρες στον κόσμο, αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις.

Η οικονομία της συρρικνώθηκε κατά 11% το 2020 λόγω της πανδημίας. Αντιμετωπίζει τις αυστηρότερες κυρώσεις των ΗΠΑ και τον περιορισμό της βοήθειας από τον σύμμαχό της, τη Βενεζουέλα.

Η κυβέρνηση δεν διαθέτει ισχυρό νόμισμα για να εισαγάγει τρόφιμα και φάρμακα, πράγμα που σημαίνει ατελείωτες ουρές έξω από τα καταστήματα, όταν διατίθενται τρόφιμα και ένα γεύμα την ημέρα για ορισμένες οικογένειες.

Η χώρα αντιμετωπίζει επίσης αύξηση των κρουσμάτων του κορωνοϊού. Τα αυστηρά lockdown και τα μέτρα έχουν διατηρήσει τον αριθμό των κρουσμάτων και των θανάτων χαμηλότερα από τις περισσότερες γειτονικές χώρες, αλλά έχουν δοκιμάσει την υπομονή πολλών Κουβανών.

Την ίδια ώρα η Κούβα έχει αναπτύξει πέντε υποψήφια εμβόλια και δύο βρίσκονται ήδη στις τελικές δοκιμές.

Οι προκλήσεις της χώρας έχουν οδηγήσει σε δυσαρέσκεια του κοινού σε επίπεδα που σπάνια έχουν παρατηρηθεί από την κομμουνιστική επανάσταση του 1959.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας μεγάλης διαμαρτυρίας τον περασμένο Νοέμβριο από καλλιτέχνες που απαιτούσαν μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης.