Οι γκέκο έχουν από καιρό συναρπάσει ερευνητές. Όποια και αν είναι η επιφάνεια, η βροχή ή η λάμψη, προχωρούν προς τα εμπρός. Στο έδαφος, ταξιδεύουν με εντυπωσιακή ταχύτητα. Ένας τοίχος; Ένα ανυπέρβλητο όριο; Το κούμπωμα κάτω από τα πόδια τους μπαίνει στο παιχνίδι και τους δίνει την λύση. Δύο κλαδιά απομακρυσμένων δέντρων; Πηδούν, μερικές φορές αιωρούνται, σαν να πετούν σκίουροι. Αν υπάρχει μία λίμνη να διασχίσει; (!). Θα κολυμπούν με ευκολία και ταχύτητα

Το 2013, ο Ardian Jusufi, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ, ταξιδεύει μέσα από το δάσος της Σιγκαπούρης όταν συναντά μια περίεργη σκηνή. Μπροστά του, μια σαύρα, του είδους Hemidactylus platyurus, με γεμάτη ουρά. Φεύγει ρίχνοντας τον εαυτό του σε μια λίμνη. Αλλά αντί για κολύμπι, τρέχει.  Ο νεαρός φοιτητής παρακολουθεί αρκετές φορές την ίδια παράσταση. Πίσω στην Καλιφόρνια, παρουσιάζει τις εικόνες στον Robert Full, τον διευθυντή της ομάδας βιοφυσικής, και στον συνάδελφό του, Jasmine Nirody. Τώρα, είναι ο τελευταίος μεταδιδακτορικός στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ειδικευμένος στη μετακίνηση των βακτηρίων, ο οποίος θα αναλάβει την κατανόηση του φαινομένου.

Στο ζωικό βασίλειο, το περπάτημα στο νερό δεν είναι θαύμα. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν περίπου χιλιάδες είδη, με δύο διαφορετικές τεχνικές. Από τη μία πλευρά, τα σκουλήκια νερού και άλλα έντομα εκμεταλλεύονται το υπερβολικό βάρος τους και την επιφανειακή τάση του υγρού για να περπατούν απαλά. Από την άλλη, τα μεγάλα υδρόβια πτηνά (grebe, loons) εκμεταλλεύονται τη δύναμη των ποδιών τους για να χτυπήσουν το νερό, να δημιουργήσουν φυσαλίδες και να δημιουργήσουν μια ανερχόμενη δύναμη που τους επιτρέπει να τρέχουν πριν από την απογείωση. Σε αυτή τη δεύτερη λέσχη είναι επίσης ο βασιλικός, μια μεγάλη σαύρα (50 εκ.) που προέρχεται από την Κεντρική Αμερική.