«Tην ανάγκη υιοθέτησης τακτικής που θα επιφέρει κόστος τόσο στην Τουρκία όσο και στο κατοχικό καθεστώς». Αυτό τόνισε σε ομιλία κατά τη διάρκεια αντικατοχικής εκδήλωσης στη Δερύνεια ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Μαρίνος Σιζόπουλος.

Όπως ανέφερε: 

«Οι νέες επικείμενες προκλητικές ενέργειες του κατοχικού καθεστώτος συνεπικουρούμενου από την κατοχική Τουρκία για εποικισμό της πόλης της Αμμοχώστου επαναφέρουν στο προσκήνιο την ανάγκη υιοθέτησης τακτικής που εάν δεν αναστέλλει την υλοποίησή τους τουλάχιστον να τους επιβραδύνει ή/και να επιφέρει κόστος τόσο στην Τουρκία όσο και στο κατοχικό καθεστώς.

Είναι προφανές ότι όσο η Τουρκία προωθεί την σταδιακή υλοποίηση των στρατηγικών της στόχων αναφορικά με το Κυπριακό και όχι μόνο δεν υφίσταται συνέπειες, αλλά αντίθετα η Κυπριακή Δημοκρατία συνεργάζεται για τη σύγκληση μιας νέας άτυπης 5μερούς Διάσκεψης στη βάση των όσων η κατοχική δύναμη εισηγείται και επιβάλλει με την βοήθεια των Βρετανών, τόσο η προκλητικότητά της θα αυξάνει».

Ο κ. Σιζόπουλος ανέφερε: «Από το 2015 πέραν των προφορικών εισηγήσεών-μας στις συνεδρίες του Εθνικού Συμβουλίου, καταθέσαμε και  τρία πολυσέλιδα έγγραφα με απόψεις και προτάσεις που αφορούν την τακτική που θα πρέπει να ακολουθήσουμε για την επίλυση του Κυπριακού.

Προτάσεις για Αμμόχωστο

Ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ είπε, «επιπρόσθετα προβλέποντας τον κίνδυνο για σταδιακό εποικισμό της Αμμοχώστου, το 2016 και το 2018 καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις η υλοποίηση των οποίων  κατά την άποψή μας θα μπορούσε να επιφέρει πολιτικό και οικονομικό κόστος στο κατοχικό καθεστώς με στόχο είτε την ανακοπή, είτε την αναβολή του εποικισμού. Για ευνόητους λόγους οι προτάσεις αυτές δεν δημοσιοποιήθηκαν, αλλά και δεν αξιοποιήθηκαν.

Ανάμεσα στα μέτρα που είχαμε εισηγηθεί ήταν και η μη διάνοιξη του οδοφράγματος της Δερύνειας, πραγματοποιώντας και εκδήλωση διαμαρτυρίας. Όχι μόνο δεν εισακουσθήκαμε αλλά αντίθετα κατηγορηθήκαμε. Οι υπέρμαχοι του ανοίγματος αντιλαμβάνονται τις συνέπειες που επακολούθησαν; Γιατί  σιωπούν; Γιατί δεν έχουν την τόλμη να κάνουν αυτοκριτική, αλλά ούτε και να αναθεωρήσουν τη στάση τους;

Σήμερα όμως με τις εξελίξεις όπως διαμορφώνονται δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε απαθείς. Καταθέσαμε και νέες εισηγήσεις στο Εθνικό Συμβούλιο τις οποίες μάλιστα δημοσιοποιήσαμε,  ελπίζοντας ότι θα αξιοποιηθούν και θα συμβάλλουν στην ενίσχυση της διαπραγματευτικής μας θέσης».

Κατά την άποψή μας για να καθοριστεί μια αξιόπιστη τακτική με ελπίδες επιτυχίας, η οποία να καθιστά τους τουρκικούς στόχους κατά το δυνατόν ανέφικτους θα πρέπει πρώτα:

να προσδιοριστούν και να αναλυθούν οι στόχοι του αντιπάλου, και

να καθοριστούν με ακρίβεια οι δικοί μας τόσο οι ενδιάμεσοι όσο και οι τελικοί. ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ:

Στο παρελθόν ο καθορισμός των τουρκικών στόχων στηριζόταν σε εκτιμήσεις οι οποίες προέκυπταν από τις δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, αλλά και της συμπεριφοράς της Τουρκίας.

Σήμερα η επιβεβαίωση ενισχύεται και από σειρά εγγράφων, ώστε να μην υπάρχει καμία αμφισβήτηση τόσο για τους στόχους όσο και για τις προθέσεις της. Βασικός στρατηγικός στόχος της Τουρκίας ήταν και παραμένει ο πλήρης έλεγχος της Κύπρου πολιτικά και στρατιωτικά. Αυτό συνδέεται με την ασφάλεια και την ενίσχυση της γεωστρατηγικής της θέσης στο χώρο της  Αν. Μεσογείου - Μ. Ανατολής. Εάν παλαιότερα αυτός συνδεόταν με τις θαλάσσιες συγκοινωνίες και τις ενεργειακές πηγές της περιοχής, σήμερα ενισχύεται ακόμη περισσότερο λόγω της πιθανής έλευσης αγωγών Φυσικού Αερίου από την Ευρασία προς  την Ευρώπη, αλλά και της ανεύρεση των Υδρογονανθράκων στην περιοχή.

Η έναρξη υλοποίησης του στόχου ξεκίνησε το 1957 με την εκπόνηση από το Γραφείο Ειδικού Πολέμου του τουρκικού στρατού του σχεδίου «Επανάκτησης της Κύπρου» στη βάση των δύο εκθέσεων που ετοίμασε για την τουρκική κυβέρνηση ο συνταγματολόγος Νιχάτ Ερίμ. Η τελική φάση υλοποίησης του στόχου άρχισε με την εισβολή του 1974 και στη συνέχεια με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983.  Έκτοτε, η Τουρκία προσπαθεί να το αναβαθμίσει, να του προσδώσει στοιχεία αναγνώρισης και κρατικής υπόστασης, ώστε σε περίπτωση αποτυχίας του βασικού-της στόχου να δύναται να προχωρήσει σε νόμιμη ανακήρυξη τουρκικού κράτους στην Κύπρο.

Όπως αναφέρεται σε σειρά επίσημων εγγράφων από τη δεκαετία του 1960 η Τουρκία είχε απορρίψει τόσο τη διπλή ένωση, όσο και τη διχοτόμηση και αυτό για να αποφύγει τη νόμιμη και μόνιμη παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο, γεγονός που θα δυσχέραινε ή και θα ματαίωνε την υλοποίηση του στόχου της.