«Επιμένουμε στην επίλυση του Κυπριακού, για απελευθέρωση και επανένωση στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως ορίζεται στα σχετικά Ψηφίσματα του ΟΗΕ. Αυτή είναι η μόνη εφικτή λύση στο πλαίσιο της οποίας μπορούν να αποκατασταθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων περιλαμβανομένου και του δικαιώματος των προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Είναι η λύση που μπορεί να καταστήσει τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους πραγματικούς αφέντες στον τόπο τους.

Αγωνιζόμαστε για την Κύπρο που θα είναι πατρίδα όλων των παιδιών της και θα τους προσφέρει μόνιμη ειρήνη και ασφάλεια και θα διασφαλίζει την προοπτική της.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι η Τουρκία ο βασικός υπαίτιος της μη λύσης στο Κυπριακό. Βολεύεται μ’ αυτό η κατοχική δύναμη γι’ αυτό και αξιοποιεί το αδιέξοδο για να παγιώνει τη ντε φάκτο διχοτόμηση με τη δημιουργία τετελεσμένων, όπως κάνει και τώρα στην περίπτωση της Αμμοχώστου. Η Τουρκία μάς θυμίζει κάθε μέρα πόσο πιο απειλητική μπορεί να γίνει. Η ντε φάκτο κατάσταση στην Κύπρο αποτελεί μόνιμο κίνδυνο, γι’ αυτό και πρέπει να συνεχίσουμε με πείσμα τον αγώνα ενάντια στη διχοτόμηση, τον αγώνα για λύση».

Αυτό ανέφερε ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου μιλώντας στο μνημόσυνο των ηρώων της κοινότητας Έξω Μετοχίου την Κυριακή, Ο κ. Στεφάνου είπε ότι:

«Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες»

«Ειδικά αυτή την περίοδο επιβάλλεται να αναλάβουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Αν δεν αναλάβουμε εμείς πρωτοβουλίες κανένας άλλος δεν θα κινηθεί. Μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε. Έχουμε εργαλεία και μοχλούς που μπορούν να αξιοποιηθούν προς την κατεύθυνση της δημιουργίας δυναμικής για λύση. Για τούτο καταθέσαμε συγκεκριμένη πρόταση στον ΠτΔ. Στο χέρι του είναι να την αξιοποιήσει. Αυτός διαχειρίζεται το Κυπριακό, αυτός φέρει και την ευθύνη. Η διαχείριση που κάνει θα κριθεί από τα αποτελέσματα. Μέχρι τώρα είναι πολύ αρνητικά αφού η Τουρκία έχει αποενοχοποιηθεί για το αδιέξοδο και οι αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας στις προκλήσεις της κατοχικής δύναμης είναι χλιαρή. Η περιβόητη ενίσχυση του κύρους μας διεθνώς, για την οποία μιλούσαν οι κυβερνώντες, δεν την βλέπουμε στην πράξη. Προφανώς δεν υπάρχει. Απλά πληρώνουμε τα επίχειρα μιας αντιφατικής και λανθασμένης πολιτικής. Χωρίς διαπραγμάτευση και κινητικότητα στο Κυπριακό ενισχύονται δεδομένα που ολοένα γίνεται πιο δύσκολο να ανατραπούν. Αυτό καταδεικνύει η εμπειρία των σαράντα εφτά χρόνων και εμείς δεν έχουμε άλλο χρόνο να χάσουμε βολευόμενοι στην επικίνδυνη προσωρινότητα της ημικατοχής. Η διχοτόμηση μάς χτυπά την πόρτα και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παραδώσει πατρίδα μοιρασμένη στις επόμενες γενιές∙ ούτε να απεμπολήσει τη διαχρονική δέσμευση σε αυτούς που χάθηκαν για μια πατρίδα λεύτερη και η δικαίωση της θυσίας τους παραμένει αιωρούμενη. Με ειλικρίνεια και επιμονή το ΑΚΕΛ συνεχίζει τον αγώνα δυναμικά γιατί νιώθουμε το χρέος που έχουμε απέναντι στον τόπο και τον λαό για ειρηνική συνύπαρξη. Το χρέος απέναντι σε όσους θυσιάστηκαν για να αναπνέουμε εμείς αέρα ελευθερίας έστω σε μια πατρίδα ημικατεχόμενη.

Για μια λύση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των Κυπρίων, στις ανάγκες της ελευθερίας και της ειρήνης.

Επιμένουμε για πατρίδα ενωμένη, απαλλαγμένη από εγγυήσεις και παρεμβατικά δικαιώματα που θα εκπληρώνει το όραμα των συμπατριωτών και συμπατριωτισσών μας που χάθηκαν νωρίς από τη ζωή, για να έχουμε εμείς ζωή και προοπτική».

Ο κ. Στεφάνου ανέφερε ακόμα ότι «Αν μου ζητούσαν να συμπυκνώσω το νόημα της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου, η αναφορά στην ιστορία των ηρώων του Έξω Μετοχίου θα ήταν αρκετή να την σκιαγραφήσει. Μια κοινότητα που πλήρωσε βαρύ το τίμημα της θυσίας της Κύπρου στα εγωιστικά συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και τον αλυτρωτισμό της Ελληνοκυπριακής και Τουρκοκυπριακής δεξιάς.  

Οι ήρωες του Έξω Μετοχίου

Η θυσία του Παναγιώτη Χαραλάμπους (Αστανιού) που έπεσε μαχόμενος τον Αύγουστο του 1964 στις μάχες της Μανσούρας της Τηλλυρίας, επαναφέρει στη μνήμη τις συγκρούσεις που οδήγησαν στον πρώτο ντε φάκτο διαχωρισμό Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ο Παναγιώτης, με μόλις 30 μέρες εκπαίδευση, στάλθηκε στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων στη Μανσούρα και ήταν από τους πρώτους νεκρούς των δικοινοτικών συγκρούσεων.

Συγκρούσεις, οι οποίες ήταν το αποτέλεσμα των άνομων σχεδίων υπόσκαψης της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας. Εθνικιστικοί και σοβινιστικοί κύκλοι και στις δύο κοινότητες του νησιού θεώρησαν την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου ως ένα μεταβατικό στάδιο για την υλοποίηση των σχεδίων τους. Από την μια, η Ελληνοκυπριακή δεξιά και ακροδεξιά δεν σταμάτησαν ποτέ να θεωρούν την ανεξαρτησία σκαλοπάτι προς την Ένωση με την Ελλάδα και προς αυτή την κατεύθυνση ορισμένοι δεν δίστασαν να συμμαχήσουν και να διαδραματίσουν τον ρόλο του Δούρειου Ίππου της Χούντας των Αθηνών και των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων.

Από την άλλη, η Τουρκοκυπριακή εθνικιστική δεξιά και σοβινιστές ολοένα και εξύφαιναν τα διχοτομικά τους σχέδια σε βάρος της Κύπρου και του λαού μας. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε κάποτε ο Ραούφ Ντενκτάς «Δεν θα βιαστούμε να διχοτομήσουμε το νησί. Θα περιμένουμε. Η ευκαιρία θα μας δοθεί στο πιάτο». Οι δύο όψεις, λοιπόν, του εθνικισμού στην Κύπρο μαζί με τη Χούντα, εξυπηρετώντας τα νατοϊκά συμφέροντα σκόρπισαν αδίστακτα τον θάνατο και τον όλεθρο. Μέχρι σήμερα πληρώνει ένας ολόκληρος λαός το τίμημα της προδοσίας τους με τον κίνδυνο της οριστικής διχοτόμησης να μας απειλεί.  

Οι ήρωές μας Ιάκωβος Θεοδώρου, Παναγιώτης Νικολάου Χρυσοστόμου, Σωτήρης Γιατρού και Αντρέας Μιχαήλ Παναγιώτη συγκαταλέγονται στα παιδιά αυτού του τόπου που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας και χάθηκαν στον σκληρό, άνισο και προδομένο αγώνα απόκρουσης της εισβολής του Αττίλα.   

Όλοι τους έφεδροι στρατιώτες οι οποίοι χωρίς δεύτερη σκέψη ανταποκρίθηκαν στη γενική επιστράτευση για να υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα του τόπου μας. Πιστοί αγωνιστές της δημοκρατίας και αγνοί πατριώτες που δεν δίστασαν να προτάξουν τα στήθη τους στους εισβολείς και να πολεμήσουν για την ελευθερία του τόπου μας και την αξιοπρέπεια του λαού μας.

Οι άμαχοι Αντρέας Πέτρου Γιατρού, Χρυσταλλού Αποστόλου Θεράποντος, Θεόδωρος Κωστή Τσιακκούλης, Κυριάκος Τζήρκας και Μαρικκού Κυπρή αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις ρίζες τους και να παραδώσουν το χωριό τους στα χέρια του Τούρκου εισβολέα».

Αν μου ζητούσαν να συμπυκνώσω το νόημα της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου, η αναφορά στην ιστορία των ηρώων του Έξω Μετοχίου θα ήταν αρκετή να την σκιαγραφήσει. Μια κοινότητα που πλήρωσε βαρύ το τίμημα της θυσίας της Κύπρου στα εγωιστικά συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και τον αλυτρωτισμό της Ελληνοκυπριακής και Τουρκοκυπριακής δεξιάς.  

Η θυσία του Παναγιώτη Χαραλάμπους (Αστανιού) που έπεσε μαχόμενος τον Αύγουστο του 1964 στις μάχες της Μανσούρας της Τηλλυρίας, επαναφέρει στη μνήμη τις συγκρούσεις που οδήγησαν στον πρώτο ντε φάκτο διαχωρισμό Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ο Παναγιώτης, με μόλις 30 μέρες εκπαίδευση, στάλθηκε στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων στη Μανσούρα και ήταν από τους πρώτους νεκρούς των δικοινοτικών συγκρούσεων. Συγκρούσεις, οι οποίες ήταν το αποτέλεσμα των άνομων σχεδίων υπόσκαψης της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας. Εθνικιστικοί και σοβινιστικοί κύκλοι και στις δύο κοινότητες του νησιού θεώρησαν την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου ως ένα μεταβατικό στάδιο για την υλοποίηση των σχεδίων τους. Από την μια, η Ελληνοκυπριακή δεξιά και ακροδεξιά δεν σταμάτησαν ποτέ να θεωρούν την ανεξαρτησία σκαλοπάτι προς την Ένωση με την Ελλάδα και προς αυτή την κατεύθυνση ορισμένοι δεν δίστασαν να συμμαχήσουν και να διαδραματίσουν τον ρόλο του Δούρειου Ίππου της Χούντας των Αθηνών και των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων. Από την άλλη, η Τουρκοκυπριακή εθνικιστική δεξιά και σοβινιστές ολοένα και εξύφαιναν τα διχοτομικά τους σχέδια σε βάρος της Κύπρου και του λαού μας. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε κάποτε ο Ραούφ Ντενκτάς «Δεν θα βιαστούμε να διχοτομήσουμε το νησί. Θα περιμένουμε. Η ευκαιρία θα μας δοθεί στο πιάτο». Οι δύο όψεις, λοιπόν, του εθνικισμού στην Κύπρο μαζί με τη Χούντα, εξυπηρετώντας τα νατοϊκά συμφέροντα σκόρπισαν αδίστακτα τον θάνατο και τον όλεθρο. Μέχρι σήμερα πληρώνει ένας ολόκληρος λαός το τίμημα της προδοσίας τους με τον κίνδυνο της οριστικής διχοτόμησης να μας απειλεί.  

Οι ήρωές μας Ιάκωβος Θεοδώρου, Παναγιώτης Νικολάου Χρυσοστόμου, Σωτήρης Γιατρού και Αντρέας Μιχαήλ Παναγιώτη συγκαταλέγονται στα παιδιά αυτού του τόπου που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας και χάθηκαν στον σκληρό, άνισο και προδομένο αγώνα απόκρουσης της εισβολής του Αττίλα.   

Όλοι τους έφεδροι στρατιώτες οι οποίοι χωρίς δεύτερη σκέψη ανταποκρίθηκαν στη γενική επιστράτευση για να υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα του τόπου μας. Πιστοί αγωνιστές της δημοκρατίας και αγνοί πατριώτες που δεν δίστασαν να προτάξουν τα στήθη τους στους εισβολείς και να πολεμήσουν για την ελευθερία του τόπου μας και την αξιοπρέπεια του λαού μας. Οι άμαχοι Αντρέας Πέτρου Γιατρού, Χρυσταλλού Αποστόλου Θεράποντος, Θεόδωρος Κωστή Τσιακκούλης, Κυριάκος Τζήρκας και Μαρικκού Κυπρή αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις ρίζες τους και να παραδώσουν το χωριό τους στα χέρια του Τούρκου εισβολέα.