Οι εκμισθώσεις κρατικής δασικής γης διέπονται από τον περί Δασών Νόμο του 2012 (Ν.25(Ι)/2012), ο οποίος αντικατέστησε τον περί Δασών Νόμο του 1967 (Ν.14/1967). Δυνάμει των διατάξεων του Νόμου και των σχετικών Κανονισμών, το Υπουργικό Συμβούλιο έχει εξουσία να παραχωρεί, εκμισθώνει και γενικά να διαθέτει κρατική γη εντός κρατικών δασών. Σε ειδική έκθεσή της η Ελεγκτική Υπηρεσία διαπίστωσε ότι οι όροι των εκμισθώσεων, ως ισχύουν σήμερα, δεν διασφαλίζουν τη διάθεση της κρατικής δασικής γης, στις περιπτώσεις αυτές, με τον πιο οικονομικό και αποδοτικό τρόπο.

Η Ελεγκτική Υπηρεσία διαπίστωσε ότι  το σαθρό σύστημα διάθεσης τουρκοκυπριακών περιουσιών, το οποίο ίσχυε μέχρι το 2018 και το οποίο έχει πρόσφατα αντικατασταθεί με διαδικασία που προβλέπει δημοσίευση όλων των διαθέσιμων Τ/Κ περιουσιών, που αφορούν στην παραχώρηση κατοικιών για μόνιμη στέγαση, γεωργικών και κτηνοτροφικών κλήρων και επαγγελματικών υποστατικών.

Κατ’ ανάλογο τρόπο, η απευθείας εκμίσθωση κρατικής γης, σε συγκεκριμένα φυσικά ή νομικά πρόσωπα, ιδίως για εμπορικούς σκοπούς (όπως για παράδειγμα η εκμίσθωση κρατικής δασικής γης για ανέγερση ξενοδοχείων και οι πρόσφατες εκμισθώσεις κρατικής και κρατικής δασικής γης για κατασκευή φωτοβολταϊκών πάρκων, ανέγερση ιδιωτικού πανεπιστημίου και κτηνοτροφικής μονάδας) ουδόλως ικανοποιεί τις αρχές της διαφάνειας, της ίσης μεταχείρισης και της αποφυγής διακρίσεων.

Συμπερασματικά, η Ελεγκτική Υπηρεσία τόνισε ότι:

Ο τρόπος διαχείρισης της κρατικής δασικής γης θα πρέπει να διασφαλίζει την τήρηση των αρχών της χρηστής διοίκησης, της διαφάνειας και της ίσης μεταχείρισης, προς διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος. Τούτο επιβάλλει όπως, ειδικά σε περιπτώσεις γης που θα διατεθεί για μεγάλες αναπτύξεις (π.χ. ξενοδοχεία, βιομηχανικές μονάδες, πανεπιστήμια κ.λπ.), ακολουθείται ανοικτή, διαφανής και ανταγωνιστική διαδικασία, ώστε να διασφαλίζεται η διάθεσή της με τον πιο οικονομικό, αποτελεσματικό και αποδοτικό τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, η διάθεση της κρατικής γης θα πρέπει να γίνεται με διαφάνεια. Για τον υπολογισμό του κατώτατου αποδεκτού μισθώματος, θα μπορούσε να χρησιμοποιείται η μέθοδος που καθορίζεται στην περίπτωση ξενοδοχειακών μονάδων, 5% επί της αγοραίας αξίας της γης) νοουμένου ότι θα τροποποιηθεί κατάλληλα.

Πολύ μεγάλης διάρκειας συμφωνίες μεταξύ του Κράτους και ιδιωτικών φορέων, ιδιαίτερα όταν περιλαμβάνουν ρήτρες που καθιστούν αδύνατη την τροποποίησή τους χωρίς τη συγκατάθεση του μισθωτή, εγκλωβίζουν τη Δημοκρατία σε μη συμφέρουσες λύσεις, που δεν εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Επίσης, ενδεχομένως οι αρχικοί λόγοι να καθιστούνται στην πορεία παρωχημένοι.

Γενικά, η διάρκεια μιας συμφωνίας εκμίσθωσης θα πρέπει να είναι ανάλογη της επένδυσης, ώστε να παρέχεται επαρκής χρόνος απόσβεσής της, αλλά όχι μεγαλύτερος. Στους υφιστάμενους περί Δασών (Διάθεση Κρατικής Δασικής Γης) Κανονισμούς (ΚΔΠ 134/2012) έχει τεθεί χρονικό όριο 15 ετών για τις περιπτώσεις εκμίσθωσης κρατικής γης για γεωργικούς ή κτηνοτροφικούς σκοπούς, αλλά δεν έχει τεθεί οποιοδήποτε όριο για τουριστικούς ή βιομηχανικούς σκοπούς. Αυτό παρέχει μεν ευελιξία στο Υπουργικό Συμβούλιο, αυτή όμως δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται χωρίς προκαθορισμένη πολιτική, η οποία πρέπει να σχετίζεται με το είδος της ανάπτυξης, στη βάση μελέτης του Υπουργείου Οικονομικών. Στη συμφωνία δεν θα πρέπει να υπάρχει ρήτρα για ανανέωσή της.

Δεν θα πρέπει να υιοθετούνται τρόποι υπολογισμού των μισθωμάτων, που να παρέχουν στους  εκμισθωτές τη δυνατότητα να μεθοδεύουν το ύψος του ενοικίου.  

Η Κυπριακή Δημοκρατία σύναψε, μεταξύ άλλων, κατά τα έτη 1970, 1981 και 1982, πέντε συμφωνίες εκμίσθωσης κρατικής δασικής γης, διάρκειας 99 ετών, για την ανέγερση ισάριθμων ξενοδοχειακών μονάδων (Α, Β, Γ, Δ και Ε), στην Αγία Νάπα. Οι συμβάσεις, τέσσερεις από τις οποίες συνήφθηκαν στο πλαίσιο των μέτρων ενθάρρυνσης της επαναδραστηριοποίησης εκτοπισθέντων ξενοδόχων, υπογράφηκαν από το Υπουργείο Ενέργειας, Εμπορίου και Βιομηχανίας και στη συνέχεια η διαχείρισή τους αναλήφθηκε από το Τμήμα Δασών (ΤΔ).