(Λεμεσός - Ανταπόκριση) - Ο γιος της ήταν 16 χρονών όταν εκείνη έμαθε ότι έμπλεξε με τα ναρκωτικά. ''Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα βρισκόμουν σε τέτοια θέση''. Η Μ. από τη Λεμεσό η οποία επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της μας ανοίγει την καρδιά της και στέλνει ηχηρό μήνυμα προς όλους τους γονείς: Να είναι δίπλα στα παιδιά τους. Ουσιαστικά, όμως. 

Οι υποψίες

Η Μαρία άρχισε να δέχεται ξαφνικά μηνύματα από το σχολείο του γιου της. Απουσίαζε από τα μαθήματα αρκετές ώρες. ''Δεν έλειπε ποτέ από το σχολείο. Άρχισα ν' ανησυχώ. Του μίλησα. Πήγα στο σχολείο. Ζήτησα να παρέμβει ψυχολόγος. Δεν ήξερα τι συνέβαινε. Από τότε άρχισε να υποψιάζομαι ότι κάπου είχε μπλέξει. Μπήκα ακόμη και στη διαδικασία να τον παρακολουθήσω. Τελικά έμαθα ότι είχε μπλέξει με μια παρέα στην οποία κάποια άλλα αγόρια έκαναν χρήση ναρκωτικών ουσιών. Τον έστειλα ακόμη και να κάνει αναλύσεις. Τελικά, μου είπε ότι έκανε χρήση κάνναβης. Ο μεγαλύτερος μου φόβος ήταν ότι θα δοκίμαζε κι άλλα είδη ναρκωτικών ουσιών. Τον έπεισα να τηλεφωνήσει στον ‘Προμηθέα’. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι πρέπει να ξεκόψει από την παρέα του. Ήταν αντιδραστικός, θυμωμένος. Τελικά τον έπεισα να επικοινωνήσει με τον Προμηθέα. Εκεί πήγε τρεις φορές. Πήγαινα κι εγώ.  Εκεί μας βοήθησαν αρκετά''.

Σήμερα ο γιος της Μαρίας υπηρετεί στον στρατό. Όταν τη ρωτάμε εάν η περιπέτεια έληξε αυτή απαντά με ειλικρίνεια: ‘Δεν ξέρω πραγματικά εάν δεν κάνει πλέον χρήση κάνναβης. Ξέρω σίγουρα ότι δεν έχει προχωρήσει σε άλλα ναρκωτικά. Θα το καταλάβαινα''.

Τι θα πει ο κόσμος…

Το μήνυμα που θέλει η ίδια ως γονιός να μεταδώσει είναι όπως αναφέρει, ότι πρέπει να είμαστε στο πλευρό των παιδιών μας και να τα στηρίζουμε. ''Εμένα ο γιος μου ένιωθε έλλειψη αγάπης με τον πατέρα του. Αυτό τον θύμωνε και τον θυμώνει μέχρι σήμερα''. Ακόμα και σε αυτήν την περιπέτεια που ζήσαμε όταν πήγαινε σχολείο, ο πατέρας του δεν ήταν δίπλα του. Το σημαντικό είναι να αφιερώνουμε χρόνο στα παιδιά και πάνω απ’ όλα να μην σκεφτόμαστε το τι θα πει ο κόσμος. Στην Κύπρο αυτό κυριαρχεί. Όταν πήγαινα στον ‘Προμηθέα’ για βοήθεια και καθοδήγηση συναντούσα ανθρώπους που έλεγαν ότι ο ένας γονιός δεν πήγαινε εκεί γιατί ντρεπόταν ή φοβόταν ότι ο κόσμος θα πει ότι το παιδί του είναι ναρκομανής. Δεν είναι αυτή η αντιμετώπιση που πρέπει να υπάρχει''.