Χαρακτηρίζονται ως «ήρωες» της πρώτης γραμμής, όχι μόνο εν καιρώ πανδημίας αλλά από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνουν καθήκοντα. Η συνεισφορά τους μέσα από τον αγώνα τους, υπερπολύτιμη. Ο λόγος για τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και το υπόλοιπο παραϊατρικό προσωπικό. 

Ήταν 9 Μαρτίου όταν εντοπίστηκε το πρώτο κρούσμα κορωνοϊού στη χώρα μας. Και από τότε, η ζωή μας άλλαξε. Περιορισμοί, χρήση μάσκας σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους, και άλλα πολλά… Από την αρχή της πανδημίας, το Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου, ορίστηκε ως Νοσοκομείο Αναφοράς. 

Γιατροί, νοσηλευτές και το υπόλοιπο προσωπικό του Νοσοκομείου Αναφοράς, δίνουν καθημερινά τη δική τους μάχη στο πλευρό των ασθενών. Ούτε η σωματική, ούτε η ψυχολογική κούραση δεν πτοεί τους επαγγελματίες υγείας από το να συνεισφέρουν.

Από την Λεμεσό, στο Παραλίμνι

Ο δρ. Χρίστος Κυπρή, Ειδικός Παθολόγος εργαζόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού ωστόσο άφησε τη γενέτειρα πόλη του αφού το καθήκον τον καλούσε. Εδώ και 9 μήνες έχει ως μόνιμη βάση το Νοσοκομείο Αναφοράς, όπου ορίστηκε ως συντονιστής των γιατρών στο θάλαμο covid19. 

Σε δηλώσεις του στην Offsite, ο δρ. Κυπρή μας μετέφερε τα όσα ένιωθαν κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, και ιδιαίτερα τις πρώτες ημέρες. 

«Κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση η οποία αρχικά ήταν άγνωστη ανά το παγκόσμιο. Δεν γνωρίζαμε ούτε ποια ήταν η εξέλιξη της νόσου, ούτε ποια ήταν η κατάλληλη φαρμακευτική θεραπεία. Τους πρώτους μήνες, όλοι μας είχαμε αρκετό άγχος». 

Με την πάροδο του χρόνου, όλοι ξεκίνησαν να συνηθίζουν την κατάσταση. «Εξοικειωθήκαμε, αποκτήσαμε εμπειρία, έγινε πιο εύκολη η αντιμετώπιση».

Ωστόσο, παρά την εξοικείωση, ο δρ. Κυπρή εξέφρασε ανησυχία για τις αυξήσεις στις εισαγωγές στα νοσηλευτήρια. «Με την αύξηση των κρουσμάτων στο δεύτερο κύμα και ιδίως με την νόσηση αρκετών ηλικιωμένων από γηροκομεία, αυξήθηκαν οι εισαγωγές. Η προφύλαξη είναι το παν για να προστατεύουμε ιδιαίτερα τα άτομα της τρίτης ηλικίας, που μπορούν να νοσήσουν πιο εύκολα».

Αναφερόμενος στους νοσηλευτές του Νοσοκομείου Αναφοράς, ο δρ. Κυπρή τους χαρακτήρισε «πραγματικούς ήρωες». «Όλους αυτούς τους μήνες οι νοσηλευτές δουλεύουν ακατάπαυστα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Οι νοσηλευτές είναι φιλότιμοι, προσπαθούν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, τους ασθενείς τους». 

Η ψυχολογική στήριξη των ασθενών, όπως αναφέρει ο δρ. Κυπρή, είναι το παν, με τους νοσηλευτές να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια. «Είναι δύσκολο για ένα ασθενή να βρίσκεται σε ένα δωμάτιο, να μην μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα. Είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο, προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να είμαστε εμείς οι άνθρωποι που είναι δίπλα τους και να τους κάνουμε να νιώσουν όσο πιο καλά γίνεται». 

Ο δρ. Κυπρή, όπως μας ανέφερε, αντιλαμβάνεται τόσο την ψυχολογική κούραση του κόσμου όσο και τις οικονομικές δυσκολίες που υπάρχουν σε κάθε οικογένεια λόγω των μέτρων. «Χρειαζόμαστε τη βοήθεια του κόσμου, πρέπει όλοι μας προσπαθήσουμε να σπάσουμε τις αλυσίδες μετάδοσης».

«Επηρεάζεται η ψυχολογία μας, μα δεν το βάζουμε κάτω»

Η Μαρία και η Κούλα είναι νοσηλεύτριες στην Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας του Νοσοκομείου Αναφοράς. «Είχαμε μπροστά μας ένα αόρατο εχθρό και έπρεπε με κάθε τρόπο να συμβάλουμε ώστε να βγούμε νικητές από αυτή την μάχη. Τους πρώτους μήνες επικρατούσε η αβεβαιότητα και ο φόβος, από όλους μας», δηλώνει στην Offsite η Μαρία. Από την πλευρά της η Κούλα συγκρίνοντας τα δύο κύματα της πανδημίας, μας ανέφερε ότι τη δεδομένη στιγμή όλα είναι εντελώς διαφορετικά. «Τους πρώτους μήνες, είχαμε πλήρη αποχή από τους δικούς μας ανθρώπους. Εγώ μπορεί να μην έφυγα από το σπίτι μου αλλά έμενα σε ξεχωριστό δωμάτιο, και ήμουν απομακρυσμένη από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Εννέα σχεδόν μήνες μετά, εμένα προσωπικά δεν με αγχώνει το γεγονός ότι μπαίνω σε κλίνες στις οποίες νοσηλεύονται άτομα με κορωνοϊό».

«Πολλές φορές αρκετοί συναδέλφοι, μαζί και εγώ επηρεαζόμαστε ψυχολογικά, όμως ποτέ δεν το βάλαμε κάτω. Έχουμε χρέος να βοηθάμε με κάθε τρόπο τους ασθενείς που μας έχουν ανάγκη. Όπως και στο πρώτο κύμα, έτσι και τώρα το αίσθημα ευθύνης απέναντι στους ασθενείς είναι μεγάλο», τονίζει η Μαρία για να προσθέσει πως είναι λυπηρό το γεγονός ότι οι ασθενείς λόγω των μέτρων δεν μπορούν να έχουν κοντά τους τα συγγενικά τους πρόσωπα. «Πολλές φορές είδαμε θλιμμένα πρόσωπα ηλικιωμένων όταν ζητούσαν να δουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, και εμείς προσπαθούσαμε να τους εξηγήσουμε ότι αυτό δεν είναι εφικτό να γίνει». 

Αυτό που απογοητεύει τους νοσηλευτές είναι η άρνηση από μερίδα πολιτών να λαμβάνουν τα μέτρα αυτοπροστασίας. «Με αγχώνει η άρνηση του κόσμου ότι αυτός ο ιός δεν υπάρχει. Και αυτό συνεπάγεται με το γεγονός ότι δεν προφυλάσσονται, δεν λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Προσωπικά νιώθω πιο ασφαλής όταν είμαι στη δουλειά, παρά όταν πάω για παράδειγμα στο σούπερ μάρκετ», τόνισε η Κούλα. 

Οι δύο νοσηλεύτριες απευθύνουν έκκληση προς τους πολίτες να τηρούν τα μέτρα. «Ο ιός είναι εδώ, τον ζούμε, τον βλέπουμε καθημερινά». 

«Οι ασθενείς μας βλέπουν σαν την οικογένειά τους»

Οφείλουμε όλοι να αποδεκτούμε την κατάσταση, όσο δύσκολη κι αν είναι, δηλώνει στην Offsite η Δέσποινα, νοσηλεύτρια στο γυναικολογικό θάλαμο του Νοσοκομείου Αναφοράς, που φιλοξενεί ασθενείς με κορωνοϊό. Το πιο δύσκολο κομμάτι εν καιρώ πανδημίας, σύμφωνα με την Δέσποινα, είναι ο θάνατος ενός ασθενή από κορωνοϊό. «Όσοι απεβίωσαν, “έφυγαν” μόνοι. Δεν είναι το ίδιο όταν ένας ηλικιωμένος νοσηλευόταν στο Παθολογικό ή σε κάποιον άλλο θάλαμο και οι συγγενείς μπορούσαν να τον επισκεφθούν και να του κρατήσουν το χέρι, να του δώσουν μια αγκαλιά τις τελευταίες του στιγμές». Παρ’όλα αυτά, οι ασθενείς, βλέπουν τους νοσηλευτές, σαν να είναι τα πραγματικά τους παιδιά και εγγόνια. 

«Οι ασθενείς μας είναι η παρηγοριά μας. Ο κάθε νοσηλευτής πρέπει να είναι δυνατός πρώτα για τους ασθενείς και μετά για τους συγγενείς των ασθενών». Ωστόσο η Δέσποινα, δεν έκρυψε το γεγονός ότι πολλές φορές ταυτίζονται με κάποιον ασθενή, γεγονός το οποίο τους επηρεάζει ψυχολογικά. 

Όλοι μας στο Νοσοκομείο Αναφοράς, συμπληρώνει, δίνουμε το 100% των δυνατοτήτων μας. «Κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να περιθάλψουμε τους ασθενείς μας».

«Θέλω να πω στον κόσμο ότι πρέπει όλοι μας να προσέχουμε τους εαυτούς μας κυρίως για να μην νοσήσουμε αλλά και να μην μεταδώσουμε τον ιό. Υπομονή και θα τελειώσει και αυτή η δοκιμασία», ήταν το καταληκτικό σχόλιο της Δέσποινας. 

«Δεν μπορούσα να κοιμηθώ»

Συγκινητικά ήταν τα όσα μας δήλωσε ο Σάββας, νοσηλευτής στον παιδιατρικό θάλαμο, ο οποίος προτίμησε να φύγει από το σπίτι του θέλοντας να προστατέψει την οικογένειά του.  «Στην αρχή της πανδημίας όταν εργαζόμουν σε θάλαμο που νοσηλεύονταν ασθενείς με κορωνοϊό, προτίμησα να φύγω από το σπίτι μου, για να μην θέσω σε κίνδυνο την υγεία των μελών της οικογένειάς μου». 

Το ίδιο έπραξαν και άλλοι συνάδελφοί του, αφού προτίμησαν να διαμένουν σε ξενοδοχείο, αφού τους παρείχαν αυτή την δυνατότητα. «Αυτό που με συγκίνησε είναι ότι οι γυναίκες συνάδελφοι έμειναν μακριά από την οικογένεια και τα παιδιά τους μέχρι και τρεις μήνες. Χρειάζεται πολύ θάρρος για να κάνει μια μάνα κάτι τέτοιο». 

Για τον Σάββα οι πρώτες 10 ημέρες της πανδημίας ήταν πολύ δύσκολες, δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί. «Φοβόμασταν να αγκαλιάσουμε τους δικούς μας ανθρώπους». 

Και ενώ οι μήνες περνούν, και οι νοσηλευόμενοι ειδικά τις τελευταίες ημέρες ολοένα και αυξάνονται, για τους νοσηλευτές ένα πράγμα θα είναι πάντα το πιο δύσκολο… Οι ασθενείς που “φεύγουν”, χωρίς να δουν για τελευταία φορά τα αγαπημένα τους πρόσωπα. «Το πιο δύσκολο είναι όταν βλέπουμε ασθενείς να πεθαίνουν μόνοι τους. Λόγω της ιδιαιτερότητας της κατάστασης, δεν μπορούμε να πράξουμε το πιο ανθρώπινο κομμάτι, ένα άγγιγμα έστω από εμάς αφού δεν έχουν κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο κοντά τους». 

«Πρέπει όλοι μας να κάνουμε υπομονή και να τηρούμε πιστά τα μέτρα».

Ο Σάββας νιώθει υπερηφάνεια για τα όσα προσφέρουν καθημερινά τόσο ο ίδιος όσο και οι συνάδελφοί τους, στους ασθενείς που νοσηλεύονται με κορωνοϊό, και όχι μόνο. 

Το ίδιο και εμείς. Είμαστε περήφανοι για τους επαγγελματίες υγείας, σε όλες τις επαρχίες, σε όλα τα Νοσοκομεία.