45 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το πραξικόπημα. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι σειρήνες ηχούν γύρω στις 08.00 το πρωί της 15ης Ιουλίου, ξυπνώντας μνήμες για όσους έζησαν τις μέρες εκείνες.

Αυτές οι μνήμες δεν πρόκειται να σβήσουν από το μυαλό «των παλιών», καθώς επίσης και ιστορίες που αν στις διηγηθούν αυτοί που τα έζησαν, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου, γιατί εύκολα διακρίνεις μέσα από τα μάτια τους αλλά και το τρέμουλο της φωνής τους, πόσο πόνεσαν που έφυγαν από τα σπίτια τους, αλλά και πόσο πόθο έχουν για να επιστρέψουν και πάλι στον τόπο όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.

Η ομάδα της Offsite, σας μεταφέρει τρείς ιστορίες-μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν ζήσει το πραξικόπημα και τον ξεριζωμό από τα σπίτια τους.

Η πρώτη μαρτυρία έρχεται από τον κατεχόμενο Τράχωνα στη Λευκωσία. Η κυρία Μαρούλα, μίλησε στη Offsite και διηγήθηκε τα εξής: « Η ώρα 08.00 το πρωί, ακούστηκαν οι σειρήνες. Ο άντρας μου ήταν στην δουλειά και μόλις πρόλαβε να έρθει στο σπίτι πριν αρχίσουν να κόβουν τους δρόμους, λέγοντάς μας πως έγινε πραξικόπημα. Ακούγαμε ότι έγινε πραξικόπημα, ο Μακάριο είναι νεκρός, τα τανκς χτύπησαν το προεδρικό και την Αρχιεπισκοπή. Ο πατέρας μου εγκλωβίστηκε στη δουλειά κα την επόμενη μέρα που άνοιξαν οι δρόμοι κατάφερε να επιστρέψει. Για 5 μέρες ήμασταν «κέρφιου», δεν μπορούσαμε να βγούμε από το σπίτι και είχαμε και μωρό 40 ημερών. Περνούσαν από τα σπίτια μας οι πραξικοπηματίες και μας εκφόβιζαν με τα όπλα. Δεν μπορούσαμε να βγούμε ούτε για να πάρουμε γάλα, ούτε ψωμί».

Αλλά για καλή τους τύχη, όπως είπε η κ. Μαρούλα, επειδή το σπίτι της ήταν κοντά στην πράσινη γραμμή, έβγαιναν κλεφτά και τους έφερναν οι Τούρκοι ψωμί – τα αγόραζαν από αυτούς.

Την ημέρα της εισβολή, μας ανέφερε πως οι πραξικοπηματίες, μπήκαν με τα όπλα στο σπίτι, κλωτσώντας ότι έβρισκαν μπροστά τους (δήθεν για να τους προστατέψουν από τους Τούρκους), διέταξαν να φύγουν τα γυναικόπαιδα και να μείνουν οι άντρες για να πολεμήσουν.

Ο άντρας της, απ’ ότι μας έχει πει, τους είπε να τους δώσουν όπλα για να πολεμήσουν και δεν τους απάντησαν. Στη συνέχεια, έβαλαν ορισμένα γυναικόπαιδα σε αυτοκίνητα για να τα μεταφέρουν στο κέντρο του χωριού. Έτσι, βρήκαν την ευκαιρία και στριμώχτηκαν σε ένα αυτοκίνητο με 10 άτομα και έφυγαν άρον άρον γιατί άρχισαν οι βομβαρδισμοί και να πέφτουν αλεξιπτωτιστές. 

Με γεμάτα μάτια, μας είπε «Το πως καταφέραμε και γλιτώσαμε… ένας Θεός το ξέρει».

Κος Αντρέας, Μαραθόβουνος - «Δόξα το Θεό τα καταφέραμε… Το όνομα μου ήταν πρώτο στη λίστα για εκτέλεση…»

Ο κύριος Αντρέας κατάγεται από τον Μαραθόβουνο, κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου και μέσα από την μαρτυρία του καταλαβαίνει κανείς πως τα πράγματα, ήταν λίγο βίαια αφού όσους άντρες είχαν πιάσει μερικές, σε κάποιες περιπτώσεις τους χτυπούσαν. 

Όπως ανέφερε ο ίδιος, βρισκόταν στην  δουλειά άκουσε τις σειρήνες και πως έγινε πραξικόπημα. Αμέσως, οι πραξικοπηματίες τους μάζεψαν τους έβαλαν σε λεωφορεία, με προορισμό το άγνωστο. Μαζί του, είχε και τον γιο του 11 χρονών και όταν τους ρώτησαν γιατί τους έπιασαν, πήραν την απάντηση «Θα σας κανονίσουμε» και τους χτύπησαν με τα όπλα. 

Στη συνέχεια, ο κος Αντρέας, μας είπε πως είχαν αφήσει μόνο τον γιο του να φύγει. «Έκλαιγα όταν έφυγε, αλλά τον έστειλα στην μάνα του, να τους πεις πως μας είχαν συλλάβει». 

Στο τέλος της ίδιας μέρας, είχαν αφήσει και τον κ. Αντρέα να φύγει, αφού τον είχα δείρει αρκετά. Όταν τους ρώτησε «Γιατί τόσο ξύλο, αφού διαλαλείτε πως ο κόσμος θα ζήσει ελεύθερος;», αυτοί αμέσως του απάντησαν «Για να δεις πως ήμαστε δίκαιοι  θα σε αφήσουμε». 

Όταν έφυγε και έφτασε να μπει εντός του χωριού του τον περίμεναν οι «φίλοι» του με τα όπλα, άτομα με τα οποία ήταν αχώριστοι και τους είχε γλυτώσει από τους Τούρκους. Τον οδήγησαν από ότι μας έχει8 πει με την απειλή όπλων, για να τους παραδώσει το όπλο που είχε σπίτι. 

Ο κ. Αντρέας, νοιώθει τυχερός, γιατί στον δρόμο του, είχε βρεθεί ένας κουμπάρος του και του είχε αναφέρει πως το όνομά του ήταν το πρώτο στη λίστα για εκτέλεση. 

«Δόξα το Θεό τα καταφέραμε»!

Μαρούλα, Δίκωμο – «Το μεγαλύτερο παράπονο μου είναι ότι αυτοί που στάθηκαν εναντίον μας με το χέρι στη σκανδάλη ήταν χωριανοί και συγγενείς, που μέχρι την προηγούμενη μέρα καθόμασταν στην ίδια αυλή και διασκεδάζαμε»

Η κα. Μαρούλα έχει καταγωγή από το κατεχόμενο Δίκωμο, επαρχίας Κερύνειας. 

Όπως ανέφερε στην Offsite, βρισκόταν στην δουλειά, όταν ξαφνικά έσβησαν οι μηχανές (δούλευε σε εργοστάσιο) και άκουσαν πως έγινε πραξικόπημα. Έτσι, τρομαγμένα, ξεκίνησαν να πάνε προς τα σπίτια τους και στην πορεία είδαν κάποιους χωριανούς τους με όπλα, (χωρίς να ξεχωρίζουν ποιοι από αυτούς ήταν συγγενείς) να τους απαγορεύουν να προχωρήσουν.

Μετά από λίγο, τους άφησαν να περάσουν, πήγαν στα σπίτια τους και άκουγαν τις εξελίξεις από το ραδιόφωνο. Επίσης, μας είπε πως για μία εβδομάδα, τους είχε απαγορευτεί να βγαίνουν εκτός σπιτιού. 

«Την ημέρα της εισβολής καταφέραμε να βγούμε από το σπίτι», είπε χαρακτηριστικά η κ. Μαρούλα. Όταν κατάφεραν και βγήκαν από το σπίτι, φορτώθηκαν όπως όπως 9 άτομα σε ένα αυτοκίνητο και έβλεπαν τους αλεξιπτωτιστές που έπεφταν και μετά από πολλά βάσανα είχαν φτάσει στο Μαχαιρά.

Παρόλα αυτά, μας έχει πει πως από το σπίτι της είχαν περάσει εκατοντάδες λοκατζήδες για να πολεμήσουν, οι οποίοι στο τέλος δεν επέστρεψαν, καθώς τρία από τα αδέλφια της είχαν τραυματιστεί σοβαρά, αλλά ευτυχώς τα κατάφεραν αν και με πολλά προβλήματα μέχρι σήμερα.

Το μεγαλύτερο παράπονο της κ. Μαρούλας είναι το γεγονός ότι αυτοί που στάθηκαν εναντίον τους με το χέρι στη σκανδάλη ήταν χωριανοί και συγγενείς, που μέχρι την προηγούμενη μέρα κάθονταν στην ίδια αυλή και διασκέδαζαν.