Στα χρόνια που ξέρω την Ειρήνη, την έχω συνηθίσει να μπαινοβγαίνει σε γραφεία, στούντιο και εκδοτικούς οίκους κουβαλώντας τον φωτογραφικό της εξοπλισμό. Απ’ τις πιο γνωστές φωτογράφους στη χώρα –και συνιδιοκτήτρια της επιχείρησης Photobooths- την Ειρήνη πρώτη φορά την είδαμε να μπαίνει σε γραφείο κρατώντας, αντί για τον εξοπλισμό της, ένα παιδικό καροτσάκι.

Αρχικά ήταν διστακτική, σκεφτόταν αν έπρεπε να δώσει αυτή την συνέντευξη. Δυο βδομάδες αργότερα, όταν επικοινωνήσαμε ξανά μαζί της, μάς απάντησε καταφατικά. «Είμαι προετοιμασμένη για το τι θα πω στο μωρό μου αργότερα. Επίσης σκέφτηκα πως προσωπικά είχα πάρει δύναμη απ’ τις ιστορίες άλλων γυναικών οπότε θέλω κι εγώ με την σειρά μου, όσο μπορώ, να βοηθήσω άλλες».

Κατά την διάρκεια της συνέντευξης τον κοιτάει συνεχώς. Τον θηλάζει καθώς μιλάμε, του χαμογελάει κι αυτός ανταποκρίνεται, έχει έγνοια αν είναι καλή η θερμοκρασία στο δωμάτιο και με ρωτάει αν είναι εντάξει να του αλλάξει το πανάκι στο τραπέζι συσκέψεων. «Ακόμα δεν το πιστεύω ότι κρατάω αυτό το αγγελούδι στα χέρια μου», μονολογεί ζωηρά και το πρόσωπό της, λάμπει όσο ποτέ άλλοτε.

«Είναι ένα υπέροχο απόσπασμα απ’ το γνωστό βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν ‘Ο προφήτης’ που αρχίζει έτσι: ‘Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή’. Ξέρεις, μερικοί με ρωτούν, ή μου υποδεικνύουν, πως ήμουν μεγάλη σε ηλικία για να αποκτήσω παιδί. Αυτό που τους απαντώ είναι πως μου φτάνει να τον μεγαλώσω όσο καλύτερα μπορώ, μέχρι να ενηλικιωθεί, κι έπειτα να τον αφήσω ν’ ανοίξει τα φτερά του. Ναι, ιδανικά θα ‘θελα να είμαι μαζί του για όσα περισσότερα χρόνια γίνεται αλλά παιδιά δεν αποκτάς για να έχεις παρέα. Αυτό το παιδί δεν μου ανήκει, με το σκεπτικό πως κανένα παιδί δεν μας ανήκει. Τα παιδιά ανήκουν στην κοινωνία. Στον κόσμο.

Είμαι 49 ετών και ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου, μεγαλώνοντας, πως ήθελα ν’ αποκτήσω ένα παιδί. Πάντοτε το έλεγα πως αν δεν γνωρίσω αυτόν που ιδανικά θα ‘θελα να είναι ο πατέρας του παιδιού μου, θα προχωρούσα μ’ αυτή την μέθοδο.

Εργάστηκα ως αεροσυνοδός και ταξίδεψα σ’ όλο τον κόσμο. Αργότερα, ως φωτογράφος, συνέχισα να ταξιδεύω και να ζω μία όμορφη ζωή. Κόσμος, διάσημοι, φώτα, εμπειρίες. Έκανα ό,τι ήθελα στην ζωή μου, ένιωθα ολοκληρωμένη, μα η ανάγκη μου να αφιερωθώ σ’ ένα παιδί, όλο και μεγάλωνε.

Η ηλικία των 40 σήμανε μία έντονη περίοδο αλλαγών στην ζωή μου. Είχα παραιτηθεί απ’ την μόνιμή μου δουλειά και έφυγα για την Αυστραλία, όπου και παρέμεινα για ένα χρόνο. Επιστρέφοντας στην Κύπρο ήμουν απασχολημένη στήνοντας την επιχείρησή μου. Κόντευα στα 46 κι άρχισα πάλι να το σκέφτομαι έντονα. Ένιωθα τα περιθώρια να στενεύουν. Οι κατά καιρούς σχέσεις που είχα, δεν οδηγούσαν πουθενά. Σκεφτόμουν όμως πως ό,τι ονειρευόμουν στην ζωή μου, το είχα κάνει. Νομίζω απέκτησα ένα καλό όνομα στον χώρο της φωτογραφίας, η επιχείρησή μου με τα Photobooths πήγαινε καλά, είχα το σπίτι μου κι όλα τα απαραίτητα. Ένας ανεκπλήρωτός μου στόχος ήταν η μητρότητα.

Καταλαβαίνω τις γυναίκες που επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά. Εγώ όμως πάντοτε ήθελα να γίνω μητέρα. Το προχωρημένο της ηλικίας μου και η έλλειψη συντρόφου με οδήγησαν πρώτα σε ψυχολόγο, έτσι ώστε να διαλευκάνω αν πράγματι ήμουν έτοιμη, αν το ήθελα πραγματικά ή αν ήταν μία ιδέα. Όταν σιγουρεύτηκα, ο ψυχολόγος ήταν που με συμβούλεψε να προχωρήσω και να εντοπίσω ένα εμβρυολόγο. Κι εκεί ξεκίνησε το ταξίδι.

Μπαίνοντας σ’ αυτή την διαδικασία, όπως το ανέλυσα τουλάχιστον στο μυαλό μου, ‘you have to give up on love’. Τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα. Το δέχτηκα πως θα έμπαινε σε δεύτερη μοίρα ο έρωτας για μένα. Πάντοτε ήθελα να ερωτευτώ, αυτό που λέμε ‘να βρω τον άντρα της ζωής μου’. Να είμαστε σε μία όμορφη σχέση και να αποκτήσουμε παιδιά. Δεν είχα αυτή την τύχη. Εξακολουθούσα όμως να επιθυμώ να γίνω μητέρα.

Η πρώτη μου επίσκεψη σε εμβρυολόγο με βοήθησε να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά. Μου εξήγησε πως λειτουργούν οι τράπεζες σπέρματος, με ποιο τρόπο επιλέγονται οι δότες και άλλες πληροφορίες. Με καθοδήγησε σε μία δανέζικη τράπεζα. Το σημαντικότερο για μένα ήταν ο δότης να μην έχει στίγμα θαλασσαιμίας γιατί έχω εγώ. Από εκεί και πέρα άρχισα να ψάχνω για δότη. Στον φάκελο ενός δότη μπορεί να εντοπίσει κανείς απ’ τις βασικές μέχρι και τις επιμέρους πληροφορίες για την υγεία και την ζωή του. Ο πρώτος φάκελος που είδα ήταν και η τελική μου επιλογή. Ένιωθα πως διαβάζοντάς τον φάκελο του δότη μου επρόκειτο για έναν άντρα τον οποίο θα μπορούσα να ερωτευτώ.

Οι δότες επισκέπτονται την τράπεζα αρκετές φορές πριν γίνουν αποδεκτοί. Πρέπει να επισκεφτούν επίσης ψυχολόγους και να κάνουν όλα τα τεστ υγείας. Πραγματοποιείται ένας πολύ επαγγελματικός και επιστημονικός έλεγχος. Ο δικός μου δότης είχε παραχωρήσει συνέντευξη στην υπεύθυνη της τράπεζας και πέραν απ’ τα βασικά, που αφορούν στην υγεία και την εξωτερική του εμφάνιση, γνωρίζω ότι σπούδασε ψυχολόγος, γράφει μουσική, δεν καπνίζει, δεν πίνει, είναι και δεξιόχειρας και αριστερόχειρας. Είχε επίσης δηλώσει πως ο λόγος που έγινε δότης είναι γιατί πιστεύει πως όπως όταν δίνεις αίμα, έτσι και με τον τρόπο αυτό δίνεις ζωή. Χαρακτήρισε την πράξη του αλτρουιστική.

Όταν το σπέρμα έρχεται στην Κύπρο αναλαμβάνουν οι ειδικοί. Η πρώτη μου προσπάθεια ήταν με τοποθέτηση, η οποία ήταν ανεπιτυχής. Ακολούθησαν δύο, ανεπιτυχείς και πάλι, εξωσωματικές. Είχα απογοητευτεί πολύ και σε εκείνη την φάση αποφάσισα να κάνω αποτοξίνωση και ένα διάλειμμα μαζί. Έφυγα για την Αυστραλία και όταν επέστρεψα πίσω, ξαναμπήκα στην διαδικασία της εξωσωματικής.

Ξέρεις, είναι δύσκολη η όλη διαδικασία. Είναι οι ορμόνες, οι καθημερινές ενέσεις, ο συνεχής ιατρικός έλεγχος κι εκείνη η μέρα, που περιμένεις να ακούσεις ότι είσαι έγκυος. Υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο να απογοητευτείς και χρειάζεται μεγάλη υπομονή και δύναμη. Πήρα ανάσα, ήθελα να ξαναπροσπαθήσω. Οι φίλοι και οι κοντινοί μου άνθρωποι έβλεπαν την απογοήτευσή μου, ανησυχούσαν για μένα κι αναρωτιόντουσαν μέχρι πότε θα έχω την δύναμη να κάνω αυτές τις προσπάθειες. Την είχα όμως και δεν ξέρω πως, επέμενα. Όλη η διαδικασία διήρκησε μία διετία.

Αφού έκανα την πέμπτη μου εξωσωματική προσπάθεια, μου υπέδειξαν να επιστρέψω στις 26 του -περασμένου- Απρίλη για να προχωρήσουμε με το τεστ εγκυμοσύνης. Στις 26 Απριλίου είναι και τα γενέθλιά μου. Το είδα σαν μήνυμα. Εκείνη την μέρα έμαθα πως ήμουν έγκυος. Ήταν το καλύτερο δώρο γενεθλίων που θα μπορούσα να ζητήσω. Η χαρά μου ήταν τεράστια αλλά μεγάλη ήταν συνάμα και η έγνοια μου για το μωρό μου. Όπως σε κάθε εγκυμοσύνη, έτσι και στην δική μου, η έγνοια είναι να βεβαιωθείς πως το μωρό σου είναι καλά.

Την ημέρα που πήγα να γεννήσω φοβόμουν, όπως οι πλείστες γυναίκες εξάλλου. Αγωνιούσα, να πάνε όλα καλά. Την ίδια στιγμή, η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη. Ήξερα ότι έμπαινα μέσα στην κλινική μόνη μου και ότι θα έβγαινα με ένα παιδί. Με έναν άλλο άνθρωπο. Με το παιδί μου. Όταν η νοσοκόμα μου υπέδειξε πως σ’ ένα λεπτό θα άκουγα το κλάμα του παιδιού μου, γύρισα το κεφάλι μου προς τα αριστερά και κοίταξα το ρολόι. Έγραφε 3:45. Έπειτα γύρισα προς την άλλη πλευρά και αντίκρισα τον γιο μου. Ακούγοντας το πρώτο του κλάμα, άρχισα κι εγώ να δακρύζω. Ήταν μία αξέχαστη στιγμή.

Ποτέ, καθ’ όλη την διαδικασία, δεν με ένοιαξε τι θα πει ο κόσμος. Δεν είναι με τον κόσμο που θα ζούσα αλλά με το παιδί μου. Ένιωθα τόσο σίγουρη και περήφανη για την απόφαση που πήρα που τίποτα δεν με ένοιαζε. Πρόκειται για μία απόφαση που σε δυναμώνει, που δυναμώνει μία γυναίκα. Είναι μία καθοριστική στιγμή που νιώθεις πως παίρνεις την ζωή στα χέρια σου.

Στο παρελθόν είχα την απορία πως νιώθουν τα παιδιά αυτά. Η συνάντησή μου με μία νεαρή αμερικανίδα-φοιτήτρια στην Κύπρο, που γεννήθηκε με τον τρόπο αυτό, ήταν καθοριστική. Είχαμε μιλήσει λεπτομερώς και βοήθησε να απαντηθούν διάφορα ερωτήματα που είχα. Αυτό που αντιλήφθηκα, το οποίο μάλλον ισχύει και για τα παιδιά που είναι υιοθετημένα, είναι πως αυτό που οφείλει να κάνει ένας γονέας είναι να μην αποκρύψει την αλήθεια απ’ το παιδί του. Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να μην πω την αλήθεια στον γιο μου.

Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό που φιλοξενούσε ένα άρθρο με συνεντεύξεις παιδιών που είχαν γεννηθεί με την μέθοδο του δότη. Διαβάζοντάς το συνειδητοποίησα πως τα παιδιά αυτά, παρόλο που κουβαλούν ένα ερωτηματικό για τον βιολογικό τους πατέρα, η ανάγκη τους επικεντρώνεται επί το πλείστο στα αδέλφια που μπορεί να έχουν. Και αυτό είναι κάτι που με προβλημάτισε. Σήμερα, που έχω τον γιο μου στα χέρια μου, ιδανικά θα ήθελα να αποκτούσα και δεύτερο παιδί για να του χαρίσω ένα αδελφάκι.

Η ζωή μου συνεχίζεται όπως πριν αλλά τώρα έχω συνδυάσει και έχω προγραμματίσει τα πάντα έτσι ώστε να είναι και το παιδί μου μέρος τους. Είναι τόση η χαρά που έχει να σου προσφέρει ένα παιδί που, όταν θέλεις, μπορείς να συνδυάσεις τα πάντα.

Η πρώτη του μέρα στην δουλειά μαζί μου ήταν σε φωτογράφιση του Σάκη Ρουβά. Έτυχε να τον πάρω και σε φωτογράφιση που είχα, γνωστού τραπεζικού ιδρύματος. Κοιμόταν στο καροτσάκι του και όταν ξύπνησε κάποια στιγμή για φαγητό, μας είχαν μείνει δύο λήψεις. Τον είχα βάλει στο μάρσιπο, τον θήλασα και συνέχισα κανονικά την φωτογράφισή μου. Ήταν συγκινητική η αντίδραση των ανθρώπων της τράπεζας και ο διευθυντής το βρήκε πολύ όμορφο.

Όταν ξυπνώ το πρωί και τον βλέπω να ανοίγει τα μάτια του, να με κοιτάζει και να χαμογελάει, ξεχνώ τα πάντα. Σχεδόν δεν θέλω να θυμάμαι την ζωή μου όπως ήταν πριν. Νιώθω πως είναι όλος μου ο κόσμος. Είτε πρόκειται για εξωσωματική είτε για υιοθεσία, η μάνα είναι μάνα. Μάνα σημαίνει να αφιερώνεσαι, να φροντίζεις και να αγαπάς. Αυτά δεν έχουν να κάνουν με την βιολογία. Τι θέλουν τα παιδιά στην τελική εκτός από αγάπη και να βρίσκονται κοντά στους γονείς τους;

Ευχαριστώ καθημερινά τον Θεό που μου έστειλε αυτό το τέλειο πλασματάκι. Και η συμβουλή που θα ήθελα να δώσω στις γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά, και δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον ιδανικό σύντροφο, να μην περιμένουν για όσο περίμενα εγώ. Πρόκειται για μία διαδικασία που όσο πιο σύντομα συμβεί, τόση περισσότερη επιτυχία ενδέχεται να έχει.

Η γυναίκα έχει αυτή την απίστευτη δύναμη και δυνατότητα, να μπορεί να δώσει ζωή. Να μεγαλώνει μέσα της έναν άλλο άνθρωπο. Είναι δικαίωμα της κάθε γυναίκας να γίνει μητέρα. Δεν είναι απαραίτητο αν δεν το θέλει αλλά το δικαίωμα και η δυνατότητα είναι εκεί. Αν πραγματικά θέλεις να μεγαλώσεις ένα παιδί, να βιώσεις αυτή την μαγεία, μπορείς».