Σε περίπτωση αεροπορικού ατυχήματος (αν και πιο σπάνια σε σχέση με άλλα ατυχήματα_, οι πιθανότητες να επιβιώσει κανείς δεν είναι και πάρα πολλές. Οι έξοδοι κινδύνου, οι μάσκες οξυγόνου και τα σωσίβια είναι άχρηστα όταν πέφτει κανείς από τόσο μεγάλο υψόμετρο. Έτσι είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο οι αεροπορικές εταιρείες δεν φροντίζουν να έχουν αλεξίπτωτα στις πτήσεις, ώστε σε περίπτωση που το αεροπλάνο αρχίζει να πέφτει, να πηδήξουν όλοι οι επιβάτες έξω. Ακούγεται απόλυτα λογικό. Γιατί, τότε οι εταιρείες δεν το κάνουν;

Όπως αναφέρει το Condé Nast Traveler, η πιο προφανής απάντηση είναι ότι οι επιβάτες δεν είναι εκπαιδευμένοι για να χρησιμοποιήσουν αλεξίπτωτο ή να προσγειωθούν με αυτό. Ακόμα και οι έμπειροι αλεξιπτωτιστές χρειάζονται μία προετοιμασία προκειμένου να προσγειωθούν. Ακόμα κι αν κάποιος είναι εκπαιδευμένος οι συνθήκες της πτήσης και το υψόμετρο δεν είναι ιδανικά για πτώση με αλεξίπτωτο. Συγκεκριμένα τα 35.000 πόδια που είναι το υψόμετρο που πετούν τα αεροπλάνα είναι τριπλάσιο από το υψόμετρο από το οποίο πέφτουν συνήθως οι αλεξιπτωτιστές. Στο ύψος εκείνο η θερμοκρασία είναι 34 βαθμοί υπό το μηδέν και όποιος εκτεθεί σε τόσο χαμηλή θερμοκρασία θα παγώσουν απευθείας τα μάτια, το στόμα και η μύτη, ενω οι πνεύμονες θα πάθουν απευθείας ζημιά.

Ακόμα κι αν το κρύο σε εκείνο το υψόμετρο δεν ήταν θανατηφόρο, η ταχύτητα με την οποία πηγαίνει το αεροπλάνο δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να πέσει με αλεξίπτωτο.

Τέλος, υπάρχει και το πρακτικό κομμάτι, αφού όλα αυτά τα αλεξίπτωτα θα έδιναν επιπλέον βάρος στο αεροπλάνο.