Όμως, παρά τις φιλότιμες -δεν τις λες- προσπάθειες, στην αντίληψη του κόσμου το άσπρο, μαύρο δεν μπορεί να γίνει. Οι αρνούμενοι να αποδεχτούν, είτε λόγω εθισμού τους στην τοξικότητα είτε λόγω δικών τους πολιτικών συμφερόντων και επιδιώξεων, ένα καινούργιο ύφος πολιτικής χωρίς μακράν της ουσίας συγκρούσεις, θα πρέπει να προσαρμοστούν και αναγκαστικά θα προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα

Ναι. Οι πολιτικοί υπερβάλλουν. Είναι στη φύση τους, όπως και κάποτε, κάποτε λέμε εμείς δηλαδή, είναι και στη δική μας. Τη φύση των δημοσιογράφων. Ναι. Όσοι και όσες δεν είστε του σιναφιού μας, ξέρω ότι το βρίσκετε απαράδεκτα επιεικές αυτό το «κάποτε» αλλά δεν πειράζει, ας το δούμε μια άλλη στιγμή.

Ναι λοιπόν. Οι πολιτικοί πάντα κυκλοφορούν με λίγη σάλτσα στην τσέπη, γνωρίζοντας ότι ο κόσμος όσο κι αν διαλαλεί το αντίθετο δεν αρέσκεται στον πραγματισμό και στα απλά δεδομένα. Μια υπερβολή τη θέλει.

Και μια τέτοια μπορεί να πει κανείς ότι ήταν και η δήλωση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν τις προάλλες στο Προεδρικό εκείνο το «αξιοποιείτε στο έπακρο τη μοναδική γεωγραφία σας. Και με τον τρόπο αυτό, έχετε γίνει ένα νέο κέντρο βάρους για την Ένωσή μας», που είπε αναφερόμενη και απευθυνόμενη στην Κύπρο.

Υπερβολή διότι η Κύπρος δεν έφτασε ακόμα εκεί. 

Όμως, η Κύπρος κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Και μάλιστα κινείται γοργά σταθερά. Όταν ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης είχε εξαγγείλει το Αμάλθεια, λόγου χάριν, βρέθηκε αντιμέτωπος με βροχή χλευαστικών σχολίων από τον Τύπο, πολιτικά πρόσωπα και όχι μόνο τα οποία, σχόλια, πέρα από την ευρύτερη κακεντρέχεια που τα πλείστα απέπνεαν και τη γνωστή μας μιζέρια για κάθε καλό που επιχειρείται σ’ αυτή την χώρα, οφείλει να ομολογήσει κάποιος ότι, ναι, είχαν και μια βάση αληθείας.

Ελάχιστοι τότε μπορούσαν να φανταστούν πώς η χώρα μας θα μπορούσε να γίνει κέντρο για οτιδήποτε στην περιοχή και την Ευρώπη αφού δύο σχεδόν δεκαετίες μετά την ένταξή της στην ΕΕ, είχε γίνει όνομα ταυτόσημο των σκανδάλων, των προβλημάτων άντε και των light ειδήσεων για τις φιλότιμες προσπάθειες των αγωνιζόμενων ενάντια στη βαρεμάρα κατοίκων της να κερδίσουν τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούσαν, τυλίγοντας το μεγαλύτερο κουπέπι στο Βιβλίο Γκίνες ή κάτι άλλο αυτής της κατηγορίας.

Σε λιγότερο όμως από ένα χρόνο, η Κύπρος κατάφερε να αλλάξει άρδην την εικόνα της όχι με εντυπώσεις αλλά με έργα. Δούλεψε σκληρά και μεθοδικά, κράτησε λεπτές ισορροπίες με όλες τις χώρες της περιοχής, πλην της Τουρκίας όμως αυτό το τελευταίο δεν μπορούσε να το αλλάξει, δοκιμάστηκε στο χειρισμό της 7ης Οκτωβρίου και των εκκενώσεων πολιτών από το Ισραήλ και πέτυχε, μεταξύ πολλών άλλων, εκεί που τον πρωταρχικό ρόλο στο Αμάλθεια θα τον είχαν λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης στην Κύπρο οι Βρετανικές Βάσεις, να πάρει η ίδια τον έλεγχο ενός μηχανισμού που εκείνη είχε φτιάξει.

«Κέντρο βάρους» μπορεί να μην έγινε ακόμα, εξού και η περί σχετικής έστω υπερβολής αναφορά, όμως είναι βέβαιο ότι θα γίνει πολύ σύντομα εάν συνεχίσει αυτή της την προσπάθεια. Και αυτό δείχνει να κάνει.

«Οὐδείς προφήτης δεκτός ἐστιν ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ», βέβαια κατά την Ευαγγελική ρήση. Την ώρα που ένα μετά το άλλο τα δεδομένα αλλάζουν διεθνώς για την Κύπρο, από τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και το πώς η Ουάσιγκτον τις περιγράφει όχι εμείς, μέχρι την ικανοποίηση της Moneyval για την αντιμετώπιση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες και την καταπολέμηση της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας και από εκεί στη βεβαιότητα όλων ότι μπορούν να βασιστούν σε εμάς για ανθρωπιστικές αποστολές και γέφυρες στην περιοχή, εδώ στην Κύπρο η μιζέρια συνεχίζεται από τα γνωστά κέντρα. 

Ωστόσο, στην αντίληψη του κόσμου το άσπρο μαύρο δεν μπορεί να γίνει. Οι αρνούμενοι να αποδεχτούν, είτε λόγω εθισμού τους στην τοξικότητα είτε λόγω δικών τους πολιτικών συμφερόντων και επιδιώξεων, ένα καινούργιο ύφος πολιτικής χωρίς συγκρούσεις μακράν της ουσίας, θα πρέπει να προσαρμοστούν και αναγκαστικά θα προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.

Εμείς δε, δεν έχουμε παρά να συγκρίνουμε το χθες με το σήμερα και να αποφασίσουμε: θέλουμε να γίνεται αθόρυβη δουλειά όπως πρέπει από την Εκτελεστική Εξουσία ή να ζούμε σε μια χώρα όπου ο Πρόεδρος θα πρέπει να τσακώνεται νυχθημερόν με την αντιπολίτευση για επουσιώδη πράγματα;

Όπως πολύ σωστά απάντησε στο ΑΚΕΛ τις προάλλες, δεν μπορεί να αναμένεται ότι ο Πρόεδρος θα συζητά λ.χ. την καταγγελία κατά του γενικού Ελεγκτή από τον γενικό Εισαγγελέα στο Ανώτατο κάθε μέρα, την ώρα που δεν είναι δική του δουλειά και υπάρχει εν εξελίξει διαδικασία απλά και μόνο διότι έτσι αποφάσισε η Εζεκία Παπαϊώαννου η οποία, κιόλας, εάν παρενέβαινε ο Πρόεδρος θα τον κατηγορούσε για παρέμβαση και τώρα που δεν παρενέβη τον κατηγορεί για αδράνεια.

Το «νέο κέντρο βάρους για την Ένωση», λοιπόν δεν το έχουμε φτάσει ακόμα ακριβώς αλλά είναι πλέον κάτι περισσότερο από ορατό στην πορεία που ακολουθούμε εάν θέλουμε. Η επιλογή είναι δική μας.

Το ίδιο ισχύει και για όσους βυσσοδομούν στα αζήτητα του ΔΗΣΥ ή στην ισοπεδωτική άρνηση και την αδυναμία υποβολής των όποιων προτάσεων που χαρακτηρίζει σήμερα το ΑΚΕΛ, πέρα από τον αντιδυτικισμό, τον αντιευρωπαϊσμό και ενίοτε τη γραφικότητα των θέσεών του.

Από εκεί και το ερώτημα του τίτλου; Τι θέλουμε να γίνουμε τελικά; Κέντρο βάρους στην ΕΕ και την περιοχή ή σκέτο βάρος όπως υπήρξαμε παλαιότερα, πηγαίνοντας πίσω; 

Διότι η οδός του χτες που προτείνουν εκεί ακριβώς μας οδηγεί.