Το όλο θέμα επιβεβαιώνει την ορθότητα των θέσεων της Ελληνοκυπριακής πλευράς ότι σε περίπτωση λύσης η Τουρκία πρέπει να παύσει να είναι Εγγυήτρια και ο τουρκικός στρατός πρέπει να αποχωρήσει. Η ‘Μητέρα Πατρίδα Τουρκία’ των Τουρκοκύπριων δεν έχει καμία δουλειά στην Κύπρο και ούτε λόγο ούτε και ρόλο πρέπει να έχει σε περίπτωση λύσης.
Η Άγκυρα καταφέρνει πάντοτε να αλλάζει την πορεία των πραγμάτων κατά τρόπο ετσιθελικό, συμφεροντολογικό και αλαζονικό. Νιώθοντας την μεγάλη ισχύ της, τόσο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου όσο και απέναντι από ΕΕ αλλά και από ΗΠΑ, συμπεριφέρεται απολυταρχικά και ηγεμονικά καταστρατηγώντας και καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου και σεβασμού έναντι των διεθνών κανόνων του παιχνιδιού.
Μια ισχύ, η οποία δεν προκύπτει μόνο λόγω στρατιωτικού μεγέθους (το οποίο ‘παραφούσκωσαν’ οι Αμερικανοί και Άγγλοι στα πλαίσια του ΝΑΤΟ αλλά και ως το νοτιότερο μέλος της Συμμαχίας που ‘φρουρούσε’ (υποτίθεται) την Ρωσία) αλλά και λόγω πληθυσμιακού μεγέθους (το οποίο η ΕΕ αντιμετωπίζει πάντοτε ως ‘ελκυστική αγορά και ελκυστική φτηνή βιομηχανία’) αλλά και λόγω άλλων 100 λόγων που δεν είναι της παρούσης αφού δεν αλλάζουν την ουσία, η οποία είναι η ‘απολυταρχική’ συμπεριφορά της Άγκυρας έναντι των άλλων και κυρίως έναντι της μικρής Κύπρου.
Η Τουρκία λοιπόν κατάφερε με τα επεισόδια της 18ης Αυγούστου να αντιστρέψει το κλίμα και τις προσδοκίες που άρχισαν να διαφαίνονται μετά την συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν για μια στροφή ‘σε περίοδο ηρεμίας’ στις σχέσεις των δυο αλλά και αυτονόητα και κατ’ επέκταση με την Κύπρο. Διότι μια κρίση στην Κύπρο εξ υπαιτιότητας της Άγκυρας αυτομάτως χαλά και τις όποιες προσπάθειες αποκλιμάκωσης της έντασης μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας.
Το κατά πόσο εκείνα τα γεγονότα της 18ης Αυγούστου αποτελούν προπομπό για συνέχιση των εντάσεων από πλευράς της Άγκυρας, είτε σε Κύπρο είτε σε Αιγαίο, δεν μπορεί κάποιος να το γνωρίζει και απομένει να φανεί στην πορεία.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ακόμη και εκείνα τα επεισόδια να μην επαναληφθούν και να θεωρηθούν ως ‘μεμονωμένα’, η πρόκληση, η οργανωμένη πρόκληση εκείνων των επεισοδίων, δημιούργησαν εκ νέου αμφιβολίες και αμφισβήτηση εντός των Ελληνοκυπρίων κατά πόσο η Άγκυρα μπορεί να σεβαστεί την όποια συμφωνία εξευρεθεί, αν εξευρεθεί ποτέ, στο Κυπριακό. Και οι αμφιβολίες και αμφισβήτηση είναι και δικαιολογημένες και λογικές, αφού όταν στα επεισόδια της 18ης Αυγούστου η Άγκυρα οργανωμένα τόλμησε να επιτεθεί και να τραυματίσει άντρες του ΟΗΕ για κάτι που ούτε καν δίκαιο δεν είχε (και δίκαιο να είχε βεβαίως δεν σημαίνει ότι θα δικαιολογείτο να προκαλέσει επεισόδια), γιατί να μην το επαναλάβει και ‘μεθαύριο με λυμένο το Κυπριακό’ για ένα άλλο λόγο με μια άλλη αφορμή.
Το όλο θέμα επιβεβαιώνει την ορθότητα των θέσεων της Ελληνοκυπριακής πλευράς ότι σε περίπτωση λύσης η Τουρκία πρέπει να παύσει να είναι Εγγυήτρια και ο τουρκικός στρατός πρέπει να αποχωρήσει. Η ‘Μητέρα Πατρίδα Τουρκία’ των Τουρκοκύπριων δεν έχει καμία δουλειά στην Κύπρο και ούτε λόγο ούτε και ρόλο πρέπει να έχει σε περίπτωση λύσης. Και γράφω για την Τουρκία διότι ως γνωστόν τόσο η Ελλάδα όσο και η Βρετανία –οι άλλες δυο δηλαδή Εγγυήτριες Δυνάμεις- είναι σύμφωνες με αυτό.
Τα οργανωμένα επεισόδια του κατοχικού καθεστώτος κατά των Ειρηνευτών αυτό δείχνουν και επιβεβαιώνουν πως λύση με Τουρκικές Εγγυήσεις και Στρατό δεν μπορεί να υπάρξει και ούτε θα υπάρξει.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp
