Ναι, η κυβέρνηση δεν πέτυχε ακόμα τους περισσότερους στόχους που είχε θέσει. Είναι ξεκάθαρο, όπως όμως και το ότι έκανε πολλά πράγματα τα οποία όμως κανείς από όλους αυτούς δεν αγγίζει. Γιατί άραγε;
Ένα από τα πλέον διασκεδαστικά φαινόμενα αυτού του πρώτου χρόνου της διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη ήταν το επιχείρημα ότι ο Πρόεδρος «έβαλε ψηλά τον πήχη» και δημιούργησε προσδοκίες που δεν εκπλήρωσε μετά.
Διασκεδαστικό ήταν αφού όσοι επέμεναν να ανασύρουν συνεχώς το επιχείρημα αυτό, προσπερνούσαν, υποβάθμιζαν ή και χλεύαζαν όλα όσα η κυβέρνηση έκανε προς αυτή την κατεύθυνση, αυτοακυρώνοντας έτσι το αγαθό των προθέσεών τους, απέναντι μάλιστα σε μια κυβέρνηση η οποία όντως προσπαθεί ακόμα να βρει τα πόδια της.
Το ακόμη διασκεδαστικότερο ήταν πως εκείνοι οι οποίοι διερρήγνυαν τα ιμάτια τους για τη μη έλευση, σε μορφή θαύματος υποθέτω για να γίνει μέσα σε ένα χρόνο και λιγότερο, όλων όσων είχε εξαγγείλει ο ΠτΔ, δεν τον είχαν ψηφίσει!
Αν θυμηθεί δε κανείς το τοξικότερο τις τελευταίες δεκαετίες κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι της σημερινής αντιπολίτευσης στην πολιτική και στον Τύπο δοκιμάζοντας τα πάντα, από το ότι ο Πρόεδρος είναι άνθρωπος της Μόσχας, του Μόρφου, ακροδεξιός, πιόνι του Αναστασιάδη, υποχείριο της γυναίκας του και ότι άλλο μπορούσαν να σκεφτούν σε λάσπη, η οξύμωρη προσδοκία για έλευση του θαύματος από τον μεσσία (;) Χριστοδουλίδη (εάν υποστηρίζουν ότι είναι ειλικρινής, που δεν είναι) δοκιμάζει τα όρια της όποιας βασικής νοητικής ισορροπίας.
Ναι, η κυβέρνηση δεν πέτυχε ακόμα τους περισσότερους στόχους που είχε θέσει. Είναι ξεκάθαρο, όπως όμως και το ότι έκανε πολλά τα οποία όμως κανείς από όλους αυτούς δεν αγγίζει. Γιατί άραγε Ας μην ξεχνάμε επίσης - αν και αυτό δεν αφορά τις επιδόσεις της κυβέρνησης σίγουρα και δεν είναι δικαιολογία… - το τι είχε γίνει με τις εξαγγελίες των εκατό πρώτων ημερών και το σύστριγγλο που είχε καταγραφεί τότε για το ότι ο ΠτΔ ως υποψήφιος είχε υποσχεθεί πολλά, λέει, που δεν τα παρέδωσε.
Το ερώτημα ήταν τότε και είναι και σήμερα το ίδιο: ποιος άλλος ΠτΔ πέτυχε κάτι τέτοιο; Ποιος άλλος ΠτΔ δεν ξεκίνησε με γκάφες, που επίσης υπήρξαν, ενίοτε και με σοβαρά σκάνδαλα, που εδώ μέχρι στιγμής δεν υπήρξαν. Ποιος; Κανένας. Η προσπάθεια εδώ, εξ ου και η αποσιώπηση των θετικών, ήταν να περάσει στον κόσμο το μήνυμα ότι ο Χριστοδουλίδης ήταν άχρηστος, απολιτίκ και ικανός μόνο για επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Το ότι το τοξικό αυτό τροπάριο αυτό το έψελνε και το ψέλνει αφενός μεν ο αριστερός ψάλτης, εκκλησιαστικά ο λαμπαδάριος, το ΑΚΕΛ, το οποίο πιστό στο δόγμα «το κόμμαν τζαι τα μμάθκια σας» του μακαρίτη του Χριστόφια ισοπεδώνει μονίμως τα πάντα προκειμένου να συσπειρώσει χωρίς να επιδεικνύει ποτέ εποικοδομητική διάθεση, αφετέρου δε οι δεξιοί ψάλτες, οι καμένες -μη απολιτίκ;- αστικές διάνοιες του ΔΗΣΥ και βέβαια τα ψυχολογικά του ίδιου του Φούλη από τις εκλογές, εξηγεί σίγουρα πολλά. Όποιος έχει διάθεση να δει και να σκεφτεί, βλέπει τι γίνεται.
Και πάλι: Ο πρώτος χρόνος Χριστοδουλίδη δεν ήταν αυτός που αναμέναμε, ούτε αυτός που θα έπρεπε να είναι. Όμως έγιναν πολλά πράγματα και σίγουρα δεν είναι σωστή ούτε και ηθικά διεκδικεί τις όποιες περγαμηνές η εικόνα της καμένης γης που προσπαθούν κάποιοι να παρουσιάσουν, όταν κάθε άλλο παρά τέτοια είναι η γη. Η παντελής δε απουσία τοξικότητας από πλευράς της κυβέρνησης και του ΠτΔ είναι κάτι που θα ανέμενε κανείς, έστω και αφελώς, να έβρισκε μιμητές σε μια χώρα στην οποία όλοι κόπτονται για το μέλλον και το αύριο μας. Κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
Αλήθεια, εκεί θέλουμε να ξαναπάμε;
Ο τέως αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Χάρης Γεωργιάδης ο οποίος τις προάλλες άσκησε δίκαιη και πολιτισμένη κριτική στον Πρόεδρο και τα πεπραγμένα του πρώτου του χρόνου - με σημείο διαφωνίας δικής μου το ότι ο ΠτΔ απόλαυσε «παρατεταμένη περίοδο ανοχής», ούτε και για μία μέρα δεν συνέβη κάτι τέτοιο και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει όλους - είπε ότι στα θετικά του πρώτου χρόνου καταγράφει τα της εξωτερικής όσο και της οικονομικής πολιτικής Χριστοδουλίδη.
Και όντως. Την ώρα που η κυπριακή οικονομία αναβαθμιζόταν από διεθνείς οίκους, η γνωστή χορωδία που έλεγα πιο πάνω μιλούσε για καταστροφές, που δεν ήρθαν φυσικά. Ο δε «απολιτίκ» Χριστοδουλίδης κατάφερε να κρατήσει, μαζί με τον ΥΠΕΞ, ισορροπίες πρωτόγνωρες στις εξελίξεις στην περιοχή και στο Μεσανατολικό, εμβαθύνοντας στη συνεργασία με το Ισραήλ αλλά και τα αραβικά κράτη στην περιοχή μας και στον Κόλπο. Προβάλλοντας την Κύπρο ως πρόθυμο αλλά και ικανό τρίτο μέρος το οποίο και θέλει αλλά και μπορεί να βοηθήσει. Πότε ξανάγινε αυτό;
Το έχω ξαναγράψει: τρομάζω στη σκέψη ποια θα ήταν αυτή μας η εικόνα εάν κυβερνούσε το ΑΚΕΛ και ποια πολιτική θα ακολουθούσαμε, με τα όσα αδιανόητα έχει κάνει ειδικά μετά την 7η Οκτωβρίου η Εζεκία Παπαϊωάννου. Διαχρονικά πιστή και υπάκουη βέβαια στα όσα η Μόσχα επιδιώκει. Αυτά που ο «άνθρωπος των Ρώσων» Χριστοδουλίδης ποτέ δεν προώθησε!
Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν ο Πρόεδρος παρουσιάσει δημόσια το Πρόγραμμά του για το 2024. Και δεν είναι τυχαίο. Δεν έχω να πω κάτι και δεν έχω μαντικές ικανότητες για να αξιολογήσω ένα πρόγραμμα το οποίο δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα. Είναι δε ευθύνη του Προέδρου να το εφαρμόσει.
Κυρίως όμως το κείμενο γράφτηκε πριν τις εξαγγελίες διότι όσοι έχουν ήδη διαμορφώσει άποψη, πριν το δουν, είναι πια απολύτως προβλέψιμοι.
Ξανά: τα κόμματα έχουν τη δική τους ατζέντα και τις δικές τους επιδιώξεις, το ίδιο οι αζήτητοι του ΔΗΣΥ αλλά και ο Αβέρωφ ο οποίος έχει γίνει ο Ιζνογκούντ της Πινδάρου και της πολιτικής μας ζωής, υποσκάπτοντας εσχάτως και την ηγεσία του ΔΗΣΥ και προκαλώντας την παρέμβαση Κασουλίδη για διαφύλαξη της ενότητας στο ΔΗΣΥ.
Το ζητούμενο όμως είναι άλλο: είναι να δούμε πού στεκόμαστε εμείς για το καλό του τόπου, όχι των κομμάτων.
Όσοι βέβαια αυτό επιδιώκουμε.
