Η ακρίβεια σπάει κόκκαλα, ο πόλεμος δίπλα μας συνεχίζεται αμείλικτος, ποιος ξέρει για πόσο. Ο διευθυντής μετρά τις επιδόσεις της εταιρείας του, αλλά δεν τον νοιάζει ποσώς για τις απολαβές των νέων. Τι τον νοιάζει το πτυχίο και το μεταπτυχιακό! Μήπως μαζί το πήρανε;
Και λες πως η ζωή συνεχίζεται… Με τα πάνω και τα κάτω της, χωρίς να προσδιορίζεις τα γιατί και τα πώς, χωρίς να συνειδητοποιείς πως ο χρόνος φεύγει χωρίς να το καταλάβεις, να χάνεσαι μέσα στη σκληρή πραγματικότητα που πλέον σου αφήνει μια γεύση πικράδας όπως το πικρό αμύγδαλο.
Κι όμως, τέλειωσε και αυτό. Το Πάσχα και οι άγιες του μέρες. Τούτη τη φορά το έζησες, νόμιζες, σε μια … κατανυκτική ατμόσφαιρα στην εκκλησιά της γειτονιάς σου. Τουλάχιστον δεν φόραγες τη μάσκα του κορωνοϊού των τελευταίων χρόνων, ούτε λούστηκες το αντισηπτικό για να καθαρίσουν τα μικρόβια.
Ωστόσο, το κατάλαβες πως φέτος η κατάνυξη δεν ήταν όπως παλιά. Ακόμη και η νεολαία απέφυγε να ανάψει λαμπρατζιά, από αντίδραση στη βία της αστυνομίας. Η παρέα έγινε πια 35 χρόνων, και το παλεύει για να τα βγάλει πέρα. Πού ώρα για λαμπρατζιά και περιπάτους προς …συγκομιδή ξυλείας!
Τα παιδιά έγιναν άνδρες και μαζεύονται στο προαύλιο της εκκλησίας για τον Καλό Λόγο. Από συνήθεια να λες παρά από ανάγκη. Κάτι ξέφτισε μέσα τους, κάτι άλλαξε. Όπως και η ζωή τους, οι ελπίδες τους που δεν λένε να επιστρέψουν.
Πώς να τα βγάλουν πέρα με 1300 ευρώ και κείνα με το ζόρι, με την ακρίβεια να τους τσούζει τα κόκκαλα και να αδειάζει την ψυχή τους! Με μια Κυβέρνηση που μόνο υποσχέσεις σκορπά, για το θεαθήναι, και μια Βουλή που το μόνο που τη νοιάζει είναι οι συντάξεις και τα ωφελήματα.
Για ένα μεροκάματο
Μα, γιατί να ψηφίσουν ευρωβουλευτές; Μαζί θα τα φάνε; Μήπως έχουν κάτι να κερδίσουν; Μήπως τους έπεισε κανείς, μήπως θα τους βοηθήσει κάποιος; Ακόμη κι οι πιο πολιτικοποιημένοι της παρέας τα άφησαν όλα πίσω τους. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να βγάλουν τον μήνα, τίποτε άλλο.
Ξέρουν πως το μέσο μετρά, και το μέσο ανοίγει δρόμους. Κι όσοι δεν το κατάλαβαν ή δεν θέλουν να το καταλάβουν κάνουν κακό του κεφαλιού τους! Έτσι έλεγε ο πατέρας εδώ και καιρό, αλλά ποιος τον λάμβανε υπόψη.
Θυμώνουν που ο κόσμος κοιμάται και δεν αντιδρά. Όμως, δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν την αρχή και να τους ακολουθήσουν οι υπόλοιποι! «Ποιος μας ακούει εμάς!».
Η ακρίβεια σπάει κόκκαλα, ο πόλεμος δίπλα μας συνεχίζεται αμείλικτος, ποιος ξέρει για πόσο. Ο διευθυντής μετρά τις επιδόσεις της εταιρείας του, αλλά δεν τον νοιάζει ποσώς για τις απολαβές των νέων. Τι τον νοιάζει το πτυχίο και το μεταπτυχιακό! Μήπως μαζί το πήρανε;
Οι άνθρωποι πεθαίνουν από ασιτία και από τις κακουχίες του πολέμου. Δίπλα μας. Ποιος νοιάζεται! Τα σκάνδαλα και οι ατασθαλίες βουλιάζουν την κοινωνία, μήπως είναι η πρώτη φορά;
Μετρούν δυνάμεις…
Τα κόμματα μετρούν τις δυνάμεις τους. Η Αννίτα το παλεύει, αλλά δεν ξέρει μετά βεβαιότητας ποιοι της την έχουν στημένη, ο Στέφανος προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί, γνωρίζοντας πως ο δρόμος είναι φραγμένος από τα εμπόδια της παλιάς σχολής. Ο Νικόλας βλέπει πως χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο Χρήστος του ΕΛΑΜ τρίβει τα χέρια του αλλά δεν ξέρει μέχρι πότε, ο Κάρογιαν φλερτάρει ποικιλοτρόπως για να κρατηθεί και ο Σιζόπουλος το ξέρει πως δεν έχει υπόθεση! Και πετάγεται και η Volt από την άλλη, ως άλλος Οδυσσέας, για να καθαρίσει την κοινωνία.
Τώρα που είπα Οδυσσέας σκέφτομαι τι να γίνεται ο Γενικός Ελεγκτής, πώς θα επιβιώσει από όλα όσα του έχουν στήσει. Ας σώπαινε!
Και εκεί που λέω ότι πάλι στο παρά πέντε τη γλυτώσαμε από τα χειρότερα, θυμάμαι πως την Κυριακή 30 του Μάη είναι η Παγκόσμια Ημέρα Σκλήρυνσης κατά Πλάκας. Το παρακολουθώ το θέμα, όχι επειδή ξαφνικά έγινα fun των ασθενειών αλλά γιατί με ενδιαφέρει προσωπικά, από όλες τις απόψεις. Σαν ένα κακό όνειρο, σαν μια αναλαμπή, ή καλύτερα σαν χαστούκι που σου αφήνει μια πληγή, μια τάτσα! Απ’ αυτές που καθάριζε συχνά ο φίλτατος Αβέρωφ Νεοφύτου σαν απορρυπαντικό για τα ρούχα αλλά του βγήκε ξινό.
Το λειτούργημα…
Και εκεί που προσπαθούσα να μην το ξεχάσω, περνά σχεδόν ξυστά από το μυαλό μου. Την Κυριακή γιορτάζουν οι όπου γης νοσηλευτές και νοσηλεύτριες υπενθυμίζοντάς μας ότι η δουλειά τους δεν είναι ένα απλό επάγγελμα, είναι λειτούργημα και δεν είναι εύκολο. Όπως λέει και ένας φίλος νοσηλευτής «οφείλεις να μην έχεις ως βασικό στόχο να γίνεις νοσηλευτής, αλλά ένας σωστός νοσηλευτής, και αυτό να προσπαθείς να το αποδεικνύεις καθημερινά με τις πράξεις σου. Πρέπει να ξέρεις τα πάντα, να είσαι εκεί για όλους, με το χαμόγελο και με μία καλή κουβέντα, αψηφώντας τα προσωπικά σου προβλήματα». Ακούτε παιδιά;