Τα περί «ισλαμοφοβίας», είναι ο Δούρειος Ίππος μέσα από τον οποίο η ατζέντα αυτής της νοσηρής κατάστασης μπήκε στις δυτικές κοινωνίες υπό τις ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα αφελών, ένας από τους οποίους υπήρξα δυστυχώς για πολλά χρόνια και εγώ. Το ισλάμ μισεί την δημοκρατία και το δυτικό τρόπο ζωής. Τελεία. Τον θεωρεί φθορά και διαφθορά. Είτε αυτός εκφράζεται μέσα από το δόγμα των Κεμαλικών της Τουρκίας λ.χ., είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο και σε περιοχές της Δύσης.

Ένα το κρατούμενο: κανείς δεν εξεπλάγη από την ενέργεια του Ταγίπ Ερντογάν να μετατρέψει -ξανά, και η λέξη είναι σημαντική- τη Μονή της Χώρας σε τζαμί.

Ξανά, διότι από την Άλωση της Πόλης μέχρι και το 1945 η Μονή της Χώρας ή το Καριγιέ Τζαμί όπως μετονομάστηκε από ήταν τζαμί για 450 περίπου χρόνια, όπως και όλοι οι βυζαντινοί χώροι λατρείας στην Πόλη και αλλού. Όλοι. Στην Πόλη είναι πάνω από είκοσι, από αυτά που διασώθηκαν. 

Όλοι υποδουλώθηκαν στη «σωστή» πίστη που τα «διόρθωσε».

Το θέμα δεν είναι σίγουρα μονοδιάστατο. Αλλά εάν κάποιος το προσωποποιήσει όπως μια μεγάλη μερίδα των ελληνόφωνων και ελληνόγλωσσων ΜΜΕ αυτό που προκύπτει είναι και πρόχειρο και λανθασμένο. 

Διότι, όχι, δεν είναι «ο Ερντογάν» που έκανε τη Χώρα τζαμί. Ούτε την Αγία Σοφία. Ούτε προσωπικό είναι το θέμα του με την Ελλάδα όπως βολεύονται πολλοί να θεωρούν σε μια πρώτου επιπέδου επιπόλαιη ανάγνωση. Και ούτε το έκανε για να προκαλέσει ζημιά σε μια σπάνια περίοδο ηρεμίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. 

Μακάρι να ήταν θέμα πολιτικό.

Το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ. Και καθώς η αρρώστια του ισλαμισμού εξαπλώνεται στο δυτικό κόσμο είναι καιρός να ξανασκεφτούμε την ευρισκόμενη στα όρια της βλακείας πια πολιτική ορθότητα της Δύσης και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους έστω κι αν κάποιοι ανάμεσά μας θα ενοχληθούν. Μπας και ενοχληθούν.

Τα περί ισλαμοφοβίας, είναι ο Δούρειος Ίππος μέσα από τον οποίο η ατζέντα αυτής της νοσηρής κατάστασης μπήκε στις δυτικές κοινωνίες υπό τις ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα αφελών, ένας από τους οποίους υπήρξα δυστυχώς για πολλά χρόνια και εγώ.

Το ισλάμ μισεί το δυτικό τρόπο ζωής. Τελεία. Τον θεωρεί φθορά και διαφθορά. Είτε αυτός εκφράζεται μέσα από το δόγμα των Κεμαλικών της Τουρκίας, είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο και σε περιοχές της Δύσης. 

Το ισλάμ απορρίπτει τη δημοκρατία και αυτό είναι ξεκάθαρο όσο και δεδηλωμένο καθώς πιστεύει ότι τα πάντα στις κοινωνίες των μουσουλμάνων ρυθμίζονται από τους νόμους του Κορανιού και όχι των ανθρώπων. 

Είναι οξύμωρο αλλά ενώ εναντιωνόμαστε σε κάθε μορφή ανελεύθερης πρακτικής και ιδεολογίας -αριστερόστροφης, δεξιόστροφης ή άλλης- εκχωρούμε μια μορφή ασυλίας σ’ αυτή και μόνο η ιδεολογία, το ισλάμ. Διότι ιδεολογία είναι για όσους δεν την πιστεύουμε, το 75% δηλαδή του ανθρώπινου είδους. Μια ασυλία «προοδευτικής» επινοήσεως η οποία θεωρείται αδιανόητη για οποιαδήποτε άλλη άποψη στη Δύση.

Το ισλάμ όμως είναι ότι πιο πρωτόγονο και ξεκάθαρα ρατσιστικό υπάρχει σήμερα. Διότι αυτός είναι ρατσισμός, όχι η απόρριψη αυτής ή της όποιας άλλης επινόησης του ανθρώπου, θρησκευτικής ή άλλως πώς. 

Κανένας δημοκράτης δεν θα ανεχόταν την όποια ιδεολογία κήρυττε το μίσος για τους ομοφυλόφιλους, επέτρεπε την παιδοφιλία σε μορφή γάμου με τα κορίτσια ως θύματα από την ηλικία των εννέα τόσων ετών, στο πρότυπο μάλιστα του ιδρυτή της, έβαζε τις γυναίκες στο κατιτίς πάνω από τα ζώα, επέτρεπε τον βίαιο προσηλυτισμό με εναλλακτική επιλογή το θάνατο και όλα τα άλλα που ανεχόμαστε με τη ρητορική του ισλάμ.

Πλάνη πρώτη: Αυτά, λένε πολλοί, τα έχουν και οι άλλες αβρααμικές θρησκείες, ο ιουδαϊσμός και ο χριστιανισμός. Και στον πρώτο και στον δεύτερο υπάρχουν στο Λεβιτικό και αλλού αδιανόητα πράγματα. Με τη διαφορά ότι η πρόοδος και η αποδοχή κοινωνικών συστημάτων ως πρακτικώς υπέρτερα της πίστης επέτρεψε στους πιστούς να βάλουν στην άκρη ότι θεωρούσαν ασύμβατο με την εποχή και τον πολιτισμό τους. Το ισλάμ, δυστυχώς, ποτέ δεν θα επιτρέψει κάτι το οποίο θεωρείται αποστασία. 

Πλάνη δεύτερη: άλλο το ισλάμ και άλλο ο ισλαμισμός, η ακραία εκδήλωσή του. Αυτό δεν είναι λάθος, αντιθέτως είναι σωστό, όμως κανείς δεν μπόρεσε και ούτε θα μπορέσει ενώ αυτά που ανέφερα πιο πάνω συνεχίζονται να επιβάλει το πρώτο επί του δευτέρου. Γι αυτό σταθερά ελάχιστες είναι εκείνες οι φωνές οι οποίες, σε κάθε νέο κακό που προκαλούν οι ισλαμιστές τολμούν να μιλήσουν.

Μια άλλη δε, ουσιώδης διαφορά είναι πως ούτε ο χριστιανισμός ούτε ο ιουδαϊσμός, ούτε η όποια άλλη θρησκεία, προνοεί τον «ιερό πόλεμο». Το ισλάμ όχι απλά τον επιτρέπει αλλά τον παρουσιάζει ως θέλημα του Θεού απαριθμώνυτα και τις επιτρεπόμενες ακρότητες εώς φρικαλεότητες που δικαιούται κάποιος να διαπράττει αν αποφασίσει ότι θα… φτιάξει τον κόσμο στο όνομα του Αλλάχ.

Η τρίτη δε και βασικότερη πλάνη είναι εκείνη που λέει ότι δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι ακραίοι. Συναφής με την πιο πάνω και εξίσου ορθή ως θέση, η πλάνη αυτή έγκειται στο ότι προκύπτει από ένα σοβαρό σφάλμα, όχι λογικό αλλά αριθμητικό. 

Κάποιοι υπολογίζουν τους μουσουλμάνους με ακραίες θέσεις στο 25% του συνόλου. Ας πούμε ότι είναι υπερβολή αν μιλάμε για το σύνολο των πιστών. Σε κάποιες χώρες είναι σίγουρα και ψηλότερο. Αλλά γενικά ως πούμε ότι το 90% δεν είναι έτσι και μόνο ένα 10% ασπάζονται αυτή την «ακραία» μορφή του ισλάμ. Την επί λέξει πιο σωστά. 

Στο 10% μιλάμε για 200,000,000 ανθρώπους από τα δύο δισεκατομμύρια παγκοσμίως. Στην Ευρώπη είναι 4,4 εκατομμύρια από τα 44 που ζουν εκεί. Θέλετε να πούμε μόνο 5%; Είναι 2,2 εκατομμύρια. 

Και είναι αυτοί που βλέπουμε να θεωρούν, την ώρα που όλοι οι άλλοι σιωπούν, ότι δικαιούνται να ζητούν τη Σαρία στην Ευρώπη με εμάς να μην απαιτούμε την πάταξη αυτής της ακρότητας και της απειλής στη δημοκρατία όπως το απαιτούμε για οτιδήποτε άλλο.

Ειδικά αυτό το διάστημα που το πράγμα βρήκε την ευκαιρία να ξεφύγει ακόμη περισσότερο με το πρόσχημα της Γάζας, όσοι πραγματικά πιστεύουμε στη δημοκρατία και δεν το λέμε προσχηματικά ευνοώντας «επαναστάσεις» και άλλα κόκκινα και όχι μόνο ελλείμματα του παρελθόντος, πρέπει να μιλήσουμε.

Όχι. Δεν έχει θέση κανένας και καμία ανάμεσά μας εάν επιδιώκει να αλώσει τη Δύση και την ελευθερία της, διότι θεωρεί πως έχει δικαίωμα να ζει εδώ και να απολαμβάνει τα καλά, την ελευθερία και την κοινωνική πρόνοια ζητώντας πράγματα νοσηρά τα οποία την καταργούν.

Η δημοκρατία έχει όρια. Και είναι ξεκάθαρα. Είναι στο σημείο όπου κάποιος αρχίζει να επιδιώκει την κατάλυσή της όποια και εάν είναι η αφετηρία του.

Το πρόβλημα δεν είναι ο Ερντογάν. Δεν έχει κάτι μαζί μας περισσότερο από εκείνο που έχει εκείνο το 10% ή το 5% του ισλάμ, το οποίο όμως είναι πολύ για την επιβίωση της δημοκρατίας και των ελευθεριών μας.

Όποιος θεωρεί ότι οι άλλες θρησκείες είναι ψεύτικες επειδή ο «προφήτης» του του είπε ότι μετά από το ισλάμ όσοι έρθουν θα είναι λάθος, όποιος θεωρεί ότι καταπατώντας τα δικαιώματα και τα πιστεύω των άλλων «διορθώνει» πράγματα με τη «σωστή» του πίστη, ας πάει στην Τουρκία των ισλαμιστών ή όπου αλλού θέλει. Δεν διαφέρει από τον ναζί ή τον σταλινικό.

Κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να είναι μουσουλμάνος, ιουδαϊστής, ινδουιστής, χριστιανός ή να έχει την όποια άποψη. Δεν μιλάμε για ταυτότητα. Για άποψη μιλάμε.

Ας ξυπνήσουμε προτού να είναι, εάν δεν είναι ήδη, αργά.