Απέναντι σε μια τόσο διεφθαρμένη εξουσία, ας λέμε τουλάχιστον τα πράγματα με το όνομά τους: τα λαμόγια-λαμόγια και τους Εισαγγελείς «ανεπαρκείς και επικίνδυνους»
Θα λέγαμε ότι έχουν θράσος χιλίων πιθήκων, αλλά δεν το λέμε, από σεβασμό στα ανθρωποειδή ζώα. Έχουν πιάσει πάτο σε όλες τις ποιοτικές (και σοβαρές) έρευνες αξιολόγησης, έχουν καταντήσει τον θεσμό περίγελο στους καφενέδες και έχουν αποτύχει τόσο παταγωδώς, που ακόμα και η «ντροπή» κοκκινίζει μπροστά τους.
Γενικός και Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας αντί να παραιτηθούν και να πάνε σπίτι τους, εργαλειοποιούν τον θεσμό που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν για να σωπάσουν άπαξ και δια παντός τον «ενοχλητικό» Γενικό Ελεγκτή. Να εκδιώξουν τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη από τη θέση του και να του αφαιρέσουν τη συνταγματική ισχύ που σήμερα κατέχει. Θέλουν να τον στείλουν σπίτι του γιατί, λένε, επέδειξε «ανάρμοστη συμπεριφορά».
Αμφότεροι, όμως, οι Εισαγγελείς δεν πείθουν ότι τα κίνητρά τους είναι καθαρά θεσμικά και νομικά. Δεν πείθουν ότι ο σκοπός τους είναι ευγενής και ότι υπερασπίζονται το κράτος δικαίου. Δεν πείθουν, ούτε την κουτσή Μαρία, ότι λειτουργούν χωρίς ρεβανσιστική διάθεση και χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τις σοβαρές προεκτάσεις του αιτήματός τους ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Όσο ενοχλητικός και να είναι ο Γενικός Ελεγκτής, όσο και αν κάποιες φορές υπερβαίνει τα εσκαμμένα, όσο και αν εμφανίζει ναπολεόντεια σύνδρομα ή ό,τι άλλο τον κατηγορούν, παραμένει ένας ισχυρός θύλακας αντίστασης σε μια διεφθαρμένη κατάσταση πραγμάτων. Παραμένει μια αξιόπιστη και ανεξάρτητη φωνή σε μια ζούγκλα, όπου κυριαρχεί η κλεπτοκρατία, η διαπλοκή και η ασυδοσία.
Δεν συμφωνούμε πάντα με όσα λέει ο κ. Μιχαηλίδης. Δεν συμφωνούμε πάντα με τα συμπεράσματα της Ελεγκτικής Υπηρεσίας. Και δεν συμφωνούμε πάντα με την εν γένει συμπεριφορά και αμετροέπεια του Ελεγκτή. Αλλά, μέχρι τέλους, μέχρι να παγώσει η κόλαση ή μέχρι να έχουμε ένα κράτος δικαίου, θα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του Οδυσσέα Μιχαηλίδη να εκφράζεται ελεύθερα, το δικαίωμά του να ελέγχει τους εξουσιαστές και να δημοσιοποιεί τα πορίσματά του. Γιατί απέναντι σε μια τόσο διεφθαρμένη εξουσία, το μόνο που μας απέμεινε είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Να λέμε τους κλέφτες «κλέφτες», τους διαπλεκόμενους «λαμόγια» και τους Εισαγγελείς «ανεπαρκείς και επικίνδυνους».
Σε μια κανονική δημοκρατία ουδέποτε οι κύριοι Σαββίδης και Αγγελίδης θα διορίζονταν στις θέσεις της Γενικής Εισαγγελίας. Σε μια κανονική δημοκρατία, οι δύο πρώην Υπουργοί που ελέγχονται πολιτικά και ηθικά για την εμπλοκή τους στο πολυ-σκάνδαλο των διαβατηρίων, που ελέγχονται για την υπόθεση του κατασκοπευτικού βαν, για κατάχρηση εξουσίας σε θέματα «δημοσίου συμφέροντος» και δεν χαίρουν εμπιστοσύνης από τον λαό, θα είχαν ήδη συνταξιοδοτηθεί, απολαμβάνοντας τα προκλητικά ωφελήματα των πολυσυνταξιούχων. Σε μια κανονική δημοκρατία θα είχαν ήδη αποπεμφθεί, γιατί «συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν αρμόζει στη θέση τους».
Δεν έχουμε, όμως, ακόμα τέτοιους θεσμούς. Ζούμε ακόμα σε μια μεσαιωνικού τύπου δημοκρατία. Με θεσμούς α λα καρτ.
Υστερόγραφο: Σώπασαν πολλά κόμματα και λαλίστατοι υποψήφιοι μπροστά στην πρωτοφανή δίωξη. Επέλεξαν την πολιτική των ίσων αποστάσεων και του ουδέτερου παρατηρητή. Έβγαλαν τον σκασμό οι ρήτορες, όπως τον σκασμό έβγαλε και ο Πρόεδρος που όταν δεν έχει τίποτα να πει, μιλά αδιάκοπα. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιες φωνές, όπως του Περδίκη, που λένε τα πράγματα με το όνομά τους: «Θα σταθούμε δίπλα στον Γενικό Ελεγκτή και την Ελεγκτική Υπηρεσία. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, και τα λαμόγια να λογοδοτήσουν».
Το άσχετο: Άκου, ανθρωπάκο!