Δεν υπάρχει χειρότερο κουσούρι στο χώρο μας από την ψευδαίσθηση των δημοσιογράφων ότι εμείς παίζουμε το πολιτικό παιχνίδι. Στις μέρες μας δε, κατάντησε αρρώστια.
Το χειρότερο με την δημοσιογραφική διάσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν πως πριν αρχίσει μπορούσες να προβλέψεις, όχι το τι θα έλεγε, αυτή τη φορά σίγουρα όχι αλλά το τι θα διάβαζες στις πλείστες εφημερίδες και σε συγκεκριμένα ΜΚΔ την επομένη.
Η ίδια μαυρίλα, η ίδια ισοπέδωση κυρίως δε, η ίδια στείρα τοξικότητα.
Σ’ ένα έντυπο μάλιστα, την επομένη το πρωί, διάβασα μέχρι και το εξής: η μη πρόσκληση δημοσιογράφων των εντύπων ήταν, λέει, «βολική» για τον ΠτΔ.
Ναι, εδώ φτάσαμε.
Σε μια διακαναλική συνέντευξη στην οποία, για πρώτη φορά τα τελευταία -πολλά- χρόνια οι δημοσιογράφοι είχαν τη δυνατότητα να επανέρχονται και να επιμένουν ξανά και ξανά στις ερωτήσεις που υπέβαλαν στον Πρόεδρο -έτσι έπρεπε αλλά και έτσι έκαναν όλοι τους ο δε Πρόεδρος απάντησε σε όλα με στοιχεία και επιχειρήματα- κάποιοι.. ακαδημαϊκοί μάλλον του «δικού μας» είδους, λέω «δικού μας» διότι από τα έντυπα έφυγα πέρσι ενώ από την τηλεόραση πριν από 27 χρόνια, θεώρησαν… πάσα ότι τη συνέντευξη έκαναν η Κοτζιαμάνη, ο Κασκάνης, ο Παυλίδης και ο Τσουρούλλης - και όχι οι ίδιοι.
Αυτή μάλιστα η θλιβερή ανοικειότητα, για να το θέσω όσο πιο ήπια μπορώ, γράφτηκε μετά από τη συνέντευξη. Όταν, οι τέσσερις έμπειροι συνάδελφοι είχαν ανταποκριθεί και με το παραπάνω στο ρόλο τους. Είμαι σίγουρος πως αυτό είναι σημείο κοινό για όποιον είδε τη συνέντευξη χωρίς εμμονές και μεροληψία τουλάχιστον.
Αν θα έπρεπε να περιμένει κάποιος κάτι καλύτερο σε μια εποχή που ενώ ο Τύπος γενικώς είναι με το δάχτυλο μονίμως υψωμένο και κηρύττει διαφάνεια στα πάντα, έντυπα δοξάζουν και ηρωοποιούν τρολ και ανώνυμους λογαριασμούς στα ΜΚΔ τα οποία είναι ολοφάνερο ότι προωθούν ατζέντες πολιτικών, έστω και ξοφλημένων ως επί το πλείστον;
Όχι. Κάτι καλύτερο σίγουρα δεν θα έπρεπε να το ανέμενε. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για να μην το απαιτήσει στην τραγική και την αδιανόητα τοξική λασπουριά των ημερών στην οποία βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο, βυθίζοντας μαζί μας και την ίδια την κοινωνία.
Πίσω στη συνέντευξη, την καλύτερη με διαφορά του Προέδρου Χριστοδουλίδη -αυτό δε, το λες και θετικό και αρνητικό…- από την έναρξη της προεκλογικής μέχρι σήμερα και παρά την προβλέψιμη στάση διαφόρων, κάθε ήρεμος αν μη τι άλλο θεατής, είμαι βέβαιος ότι πρόσεξε πολλά.
Πρόσεξε κατ΄αρχάς τον Πρόεδρο να βάζει στον λίγο εξ ορισμού τηλεοπτικό χρόνο όλα όσα έκανε στον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής του και δεν ήταν λίγα. Λίγος έως ελάχιστος ήταν ο χώρος που έδινε το στρατόπεδο της τοξικότητας σε ότι θετικό παρήγαγε η κυβέρνηση θάβοντας ακόμα και μεταρρυθμίσεις σε μονόστηλα, όταν δεν τις περίπαιζε.
Ακόμα και την επομένη, εφημερίδα έκανε πλάκα με το ζήτημα του θαλάσσιου διαδρόμου τον οποίο η Κύπρος με τεράστιες και επίπονες προσπάθειες κατάφερε εν μέσω εξαιρετικά λεπτών ισορροπιών να φτιάξει, για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα. Έστω και εάν το προηγούμενο βράδυ ο Γαβριήλ Χαρίτος είχε δημοσιοποιήσει το άρθρο της ισραηλινής Μααρίβ το οποίο αποκάλυπτε πως η βοήθεια μαμούθ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στη Γάζα θα μεταφερθεί μέσω Κύπρου με τη χρήση αυτού ακριβώς του διαδρόμου ο οποίος -τι να γίνει;- έβαλε την Κύπρο στο χάρτη.
Διάβαζα χθες το σχόλιο φίλου, ΑΚΕΛικού ο οποίος έφτασε στο σημείο να μιλά και για διαφθορά Χριστοδουλίδη. Του ΑΚΕΛ το οποίο θυσίασε το Βενιζέλο Ζαννέτο και τον έστειλε στη φυλακή για να γλιτώσει τη φυλάκιση αυτός που θα έπρεπε να πάει, απλώς και μόνο διότι ο άλλος θα άνοιγε το στόμα του και δεν θα τους ξέπλενε τίποτα πια.
Το ΑΚΕΛ το οποίο αποκαλύφθηκε ότι χρηματίστηκε με αρκετές χιλιάδες δολάρια μετά που ψήφισε στην Ευρώπη ενάντια στην καταδίκη της ρωσικής εισβολής και της προσάρτησης της Κριμαίας. Επειδή εκτίμησαν τη στάση τους (!) όπως είπε αργότερα ο Άντρος Κυπριανού χαρίζοντας ιστορικές στιγμές γέλιου και στο παρδαλό κατσίκι.
Το θέμα όμως δεν αφορά τη διακυβέρνηση Χριστοδουλίδη. Πρωτίστως τουλάχιστον όχι. Είναι -και το έχω ξαναγράψει- εξίσου κοινό σημείο όλων μας ότι η διακυβέρνηση αυτή ξεκίνησε ανάποδα, με σωρεία γκαφών αλλά και άλλων θεμάτων τα οποία δεν μπορούν καν να χωρέσουν στις γκάφες και αφορούν ζητήματα χρηστής διοίκησης. Ο ΠτΔ ανέλαβε την ευθύνη και δεν είχαμε εδώ και πολλούς μήνες τέτοια ζητήματα, παρόλο που αυτά μπαίνουν και βγαίνουν στην κατάψυξη ως τελευταίο αποκούμπι πολλών στα ΜΜΕ και στα κόμματα.
Το θέμα αφορά εμάς. Αφορά το εάν, την ώρα που η οικονομία αναβαθμίζεται και ο τόπος κινείται προς τα εμπρός έστω και όχι όσο θα θέλαμε ακόμα, σίγουρα όχι, θα συστρατευθούμε με αυτή την εμμονική καταστροφολογία για να ευνοηθούν οι ατζέντες διαφόρων, πρώην αλλά και wannabes, κάνοντας τα επόμενα τέσσερα χρόνια διαγωνισμό ποιος θα ισοπεδώσει περισσότερο, ποιος θα ρίξει περισσότερη λάσπη και ποιος θα μπορέσει να το κάνει χωρίς να έχει να εισηγηθεί το παραμικρό προς την όποια ωφέλιμη κατεύθυνση για τη χώρα.
Κάποιους σαφώς και δεν τους νοιάζει. Σαφέστατα και δεν θα στεναχωρηθούν εάν συνεχίσει αυτό το τοξικό γιαλέλι, πλέον καφενειακού και μόνο επιπέδου το οποίο τροφοδοτεί μια θλιβερή και επιζήμια για όλους μας εσωστρέφεια του Τύπου και την ανάγκη πολλών εκεί να αναμασούν τις πρώτες μέρες και μήνες του Χριστοδουλίδη ελλείψει φρέσκιας τροφής, μαυρίζοντας τα πάντα και υποβαθμίζοντας ή περιπαίζοντας τα όσα κάνει προς τη σωστή κατεύθυνση.
Και νιώθοντας ότι το πολιτικό παιχνίδι παίζεται από τους ίδιους. Αυτό το προαιώνιο, το αληθοφανές αλλά πάντα εξωπραγματικό κουσούρι της δουλειάς μας, ειδικά όταν η κοινή γνώμη επηρεάζεται μετά από μήνες βομβαρδισμού της.
Όσοι μετράμε πολλά χρόνια ειδικά στην αρθρογραφία ξέρουμε πολύ καλά πώς μπορεί να παιχτεί αυτό το παιχνίδι και η κοινή γνώμη να (παρα)συρθεί όταν οι φωνές αυτές είναι αρκετές και επίμονες. Πόσω μάλλον τώρα.
Καλό είναι όμως να ρωτάμε πού και πού τον εαυτό μας και αυτό το γράφω ως κάποιος ο οποίος σε αρκετές περιπτώσεις απέτυχε να το κάνει στο παρελθόν, εάν, πόσο και πώς γινόμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία.
Διότι, ο μηδενισμός, η τοξικότητα και η πόλωση εξυπηρετούν πολλούς.
Το κοινό καλό σίγουρα όχι.
Κώστας Κωνσταντίνου
