Μ΄ένα πολύ όμορφο κείμενο αναφέρεται στον Αντωνάκη ο Νεκτάριος Αλεξάνδρου. Διαβάστε όσα έγραψε στο instagram ο πρώην άσος των γηπέδων με αφορμή τον χαμό του Αντωνάκη Λουκά. 

Χειμώνας 1999, ήταν ο πρώτος που συνάντησα μπροστά μου, φτάνοντας στα αποδυτήρια της Πρώτης ομάδας. Τον βλέπαμε εξάλλου, πάντα εκεί, καθημερινά όταν ήμασταν και πιο μικροί, να μένει στο δωμάτιο που είχε μέσα στο χώρο των αποδυτηρίων. Παρέα οι γάτες του, τα σκυλιά του και κάποιοι συγγενείς και φίλοι που τον επισκέπτονταν. Το οτι ο ΑΠΟΕΛ ήταν η οικογένεια του είναι πολύ περισσότερα απο όσα λέμε όλοι οι υπόλοιποι στα λόγια, όσο και αν το νιώθουμε και το ζήσαμε για λίγα χρόνια.

Γιατι του Αντωνάκη το ΑΠΟΕΛ ήταν η ζωή του ολόκληρη. Στην κυριολεξία.

Τότε, έπλενε τις κάλτσες όλων μας πολλές φορές στο χέρι, σε μια λεκάνη, κάτι σαν ανοιχτό πλυντήριο της κακιάς ώρας, μαζί με ακόμα 1-2 μικρά πλυντήρια για τα ρούχα. Ούτε στεγνωτήρια, ούτε βοηθοί. Έπλενε, άπλωνε, μάζευε, σιδέρωνε, έφτιαχνε τα ρούχα για τους αγώνες, για τις προπονήσεις, προετοιμασίες. Τύλιγε τους υφασμάτινους επιδέσμους για να δένουμε τους αστραγάλους. Και ήσυχα στη γωνιά του να περιμένει να τελειώσει η προπόνηση και ξανά μανά. Στρατιώτης κανονικός, όχι σαν εμάς που γκρινιάζαμε κιόλας γιατί κάτι ξέχασε ο Αντωνάκης!

Οι καιροί άλλαξαν και ήρθε βοήθεια, εξοπλισμός, πλυντήρια, στεγνωτήρια, εγκαταστάσεις. Αυτός, έστω απο πιο μακριά, διακριτικά και στωικά ανέμενε, την προπόνηση και τα παιχνίδια κι ας μην έπαιρνε πλέον τη μυρωδιά των αποδυτηρίων. Η θέση του στο γήπεδο ατάραχη, σαν να του έδινε οξυγόνο και λίγη ακόμα ζωή.

Έδωσε τα πάντα και πήρε υποθέτω αρκετά, μη υλικά κυρίως. Του αξίζει μέγιστη τιμή και ευγνωμοσύνη απο όλους όσους μας φρόντισε τόσα χρόνια! Ο ΑΠΟΕΛ και ο Αρχάγγελος είναι φτωχότερος σε ψυχή και παράδοση, αλλά πλούσιος στην κληρονομιά αφοσίωσης που άφησε αυτός ο αγνός και πιστός άνθρωπος. —————————————

Καλό παράδεισο Αντωνάκη μου, ευχαριστούμε.