Απόγευμα Κυριακής και έχω μόλις επιστρέψει από τη Δορά στο σπίτι μου στην Ασκληπιού. Μια οδό, σε μια γειτονιά της Λεμεσού, όχι πολύ μακριά από το ιστορικό κέντρο και αρκετά μακριά από την «ανάπτυξη»--ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτό. Ένα απόγευμα σαν κι αυτό, του Αυγούστου, επιστρέφοντας σπίτι αποφάσισα να μετρήσω τα δέντρα που υπήρχαν στη γειτονιά αυτή, τη γειτονιά μου, γύρω από το σπίτι μου, έψαξα όπου έβλεπε το μάτι μου στο δρόμο κι απ’ το μπαλκόνι μου. Τα μέτρησα, 52! Αφαίρεσα δύο—αυτά που κόψανε μπροστά από το κτίριο μου για να φαίνονται καλύτερα οι βιτρίνες των καταστημάτων τους. Τα είχα κλάψει κάποτε αυτά τα δύο, γιατί ήταν η πράσινη θέα μου κάθε πρωί με τον καφέ μου. Κανείς δεν τιμωρήθηκε. 52.

Πάλι καλά. Στις οθόνες της TV το Αυγουστιάτικο απόγευμα εκείνο έτρεχαν εικόνες πυρκαγιάς ανά το παγκόσμιο. Στο ραδιόφωνο στα φανάρια του Πεντάδρομου σταματημένη: ο εκφωνητής κάνει λόγο για τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή. Συνηθισμένη θα έπρεπε να ήμουν στην καταστροφολογία—το μυαλό συνηθίζει, αναπτύσσει μηχανισμούς μουδιάσματος, για αυτοπροστασία; Μα ήμουν ακόμη ξύπνια, φαίνεται. Πράσινο και προχωράω, κοιτάω γύρω μου, κτίρια παντού, δέντρα πουθενά. Φτάνω στην Ασκληπιού αρχίζω να μετράω «τα δικά μου». 52 με χαλαρούς υπολογισμούς. Φτάνουν; Δεν φτάνουν. Τα δικά μου δεν μας φτάνουν. Δεν μας σώζουν. «Παιδιαρίστικοι υπολογισμοί και τρελές σκέψεις βράδυ Αυγούστου, μάλλον όχι. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Κάτι πρέπει να κάνω. Να οργανωθούμε λέω και ένα δέντρο για κάθε πολίτη μπορεί να κάνει διαφορά λέω, μπορούμε και καλύτερα—μιλάω μόνη μου;.» 

Πέφτω για ύπνο με τη σκέψη αυτή και το πρωί βρίσκω μια πρόσκληση για ένα «μυστικό» γκρουπάκι στο facebook, από μια φίλη. Ομάδα 300,000 Δέντρα στη Λεμεσό έγραφε ο τίτλος του και μέσα εκεί είχε καμιά εικοσαριά άτομα που όπως φάνηκε στην πορεία.. μετρούσαν δέντρα και αυτοί. 

Η πρώτη συνάντηση μου είπαν είναι στην τάδε καφετέρια κοντά στα φανάρια του Πεντάδρομου! Δεν γίνεται! Πάω. Βρίσκω την Ελίνα, την Τζωρτζίνα, τον Μιχάλη, τον Φοίβο, τη Ζώη, την Ιωάννα… είχανε στήσει ήδη μια μικρή ομάδα. Και το ίδιο έκαναν πολίτες σε κάθε πόλη. Αυτόνομη η κάθε ομάδα, μα με την ίδια τρέλα και κοινούς στόχους. Από τότε μαζευτήκαμε αρκετοί. Δουλέψαμε αμέτρητες ώρες, τα βάλαμε κάτω, βγάλαμε πλάνα, στόχους, στρατηγικές, γράψαμε, στείλαμε, ζητήσαμε βοήθεια και πήραμε αρκετή. Άνθρωποι μαζεύτηκαν γύρω μας και μας την έδωσαν απλόχερα χωρίς καν να τη ζητήσουμε. Άνθρωποι και οργανισμοί που μέτραγαν δέντρα και αυτοί. 

Χθες, φυτέψαμε το δέντρο αριθμός 1000! Στη Δορά, ένα μικρό χωριό της επαρχίας Λεμεσού που μας κάλεσε, μας βοήθησε, μας φιλοξένησε ζεστά με κάθε δυνατό τρόπο. Μαζί φυτέψαμε 500 δέντρα στο έμπα του του χωριού. Άλλα τόσα φυτέψαμε λίγες μέρες πριν σε πέντε πάρκα που μας παραχώρησε ο Δήμος Αγίου Αθανασίου. Πρασινίσαμε μια ολόκληρη κοινότητα εκεί. 

Προχωράμε ακάθεκτοι, μετράμε ακόμη ξύπνιοι. Ενωνόμαστε με χιλιάδες πολίτες. Μετράμε πια εργαλεία, τσάππες, τόνους από μανιταρόχωμα, δενδρύλλια, σπόρους. Κάναμε το φόβο δύναμη.

Χθες, στην άκρη ενός δρόμου, συνεργαστήκαμε με ανθρώπους που πρώτη φορά χαιρετούσαμε, μεγάλους, μικρούς, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σήκωσαν μανίκια κατά μήκος ενός δρόμου και φύτεψαν ελπίδα και πήραν χαρά. 

Σε μια εναέρια φωτογραφία χθεσινή φαινόμαστε να φυτεύουμε ένα βήμα από το κενό. Δίπλα ο γκρεμός, από την άλλη η ελπίδα. Παίρνω σημείωση, να μην ξεχνιέμαι: «να βάζεις τον εαυτό σου στα όρια του κόσμου, εκεί να σπέρνεις την ελπίδα. Φεύγοντας να  μην περιμένεις τίποτα. Και θα τα ‘χεις όλα πιο όμορφα μέσα σου».