Με ομιλία του σε εκδήλωση της ομάδα της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο, με θέμα «Τουρκοκύπριοι και ΕΕ- Προοπτικές για την επανένωση της Κύπρου», ολοκλήρωσε τις επαφές του στις Βρυξέλλες ο Γενικός Γραμματέας της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, Στέφανος Στεφάνου.

Ομιλητές στην εκδήλωση ήταν επίσης ο Φικρί Τόρος, Μέλος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής του CTP, η Ιπέκ Μπόρμαν, διεθνολόγος και ο Τουμάζος Τσιελεπής, Επικεφαλής του Τομέα Κυπριακού του ΑΚΕΛ.

Στην εκδήλωση συμμετείχαν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, καθώς και ευρωβουλευτές άλλων κομμάτων όπως επίσης και Κύπριοι που διαμένουν στις Βρυξέλλες.

Παρατίθεται η ομιλία του Γενικού Γραμματέα, Στέφανου Στεφάνου :

«Ο νέος χρόνος θα συμπληρώσει πέντε ολόκληρες δεκαετίες από το

1974 που χάραξε βαθιά τον τόπο μας.  Αν πάμε πίσω δε στις δικοινοτικές συγκρούσεις του 1963-64 τότε οι δεκαετίες γίνονται έξι. Και ακόμα ο ντε φάκτο διαχωρισμός του τόπου και του λαού μας συνεχίζεται.

Εξήντα χρόνια προσπαθειών για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος  χωρίς αποτέλεσμα. Θα  έχει  δίκαιο να διερωτηθεί κάποιος αν υπάρχει τελικά ελπίδα, αν υπάρχει προοπτική για επίτευξη λύσης μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ντε φάκτο διαίρεσης. Φεύγει σιγά-σιγά η γενιά που έζησε την Κύπρο ενωμένη και τον λαό μας -Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους- να συμβιώνουν στην κοινή τους πατρίδα. Σταδιακά εμπεδώνεται στη συνείδηση πολλών Κυπρίων ότι και μέσα στην προσωρινότητα του διαίρεσης ο καθένας μπορεί να τραβήξει τον δρόμο του.

Βέβαια, η ανάγκη για λύση-επανένωσης δεν πηγάζει μόνο από το ιστορικό γεγονός ότι χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Έλληνες και Τούρκοι της Κύπρου, για αιώνες ζούσαν μαζί χωρίς ουσιαστικά προβλήματα. Δεν πηγάζει απλά από το γεγονός ότι χιλιάδες Κύπριοι

–Ελληνοκύπριοι  και  Τουρκοκύπριοι–  είναι  εκτοπισμένοι  από  τα σπίτια τους στην ίδια τους την πατρίδα. Ούτε και επειδή ακόμα και σήμερα εκατοντάδες οικογένειες θρηνούν πεσόντες ή αναζητούν αγνοούμενους, θυμίζοντάς μας το ηθικό χρέος να μην πάει χαμένο τόσο αίμα, τόσος πόνος, τόσες απώλειες που προκάλεσαν οι τραγωδίες που δυστυχώς ζήσαμε ως τόπος και ως λαός. Θέλουμε λύση και επανένωση του τόπου μας γιατί το επιβάλλει η διασφάλιση του μέλλοντός μας ως λαός.

Η παρούσα κατάσταση είναι πηγή μόνιμης ανασφάλειας, κινδύνων και προβλημάτων για τον κυπριακό λαό αλλά και την ευρύτερη περιοχή. Το έγκλημα που συμβαίνει δίπλα μας, στη Γάζα, αποδεικνύει με τον χειρότερο τρόπο ότι δεν υπάρχουν εσαεί παγωμένες συγκρούσεις. Αυτές είτε επιλύονται είτε επανέρχονται δριμύτερες. Στην Κύπρο ο εφιάλτης της διχοτόμησης παραμονεύει. Το ίδιο και ο κίνδυνος της εξαφάνισης της τουρκοκυπριακής κοινότητας, της αφομοίωσής της από την Τουρκία, καθώς και της παγίωσης της ντε φάκτο διχοτόμησης.

Πατριωτικό μας καθήκον είναι να εργαστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για ν’ ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Με την επίτευξη συμφωνημένης λύσης η οποία θα δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας και θα επανενώνει τον τόπο και τον λαό μας. Για εμάς στο ΑΚΕΛ δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός: η μόνη λύση που δίνει πραγματικό διέξοδο είναι η λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με  πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Στο πλαίσιο αυτής της λύσης μπορούν να διασφαλιστούν η μία και μόνη κυριαρχία, διεθνής προσωπικότητα και ιθαγένεια. Μπορούν επίσης να διασφαλιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι βασικές ελευθερίες.

Το Κυπριακό βρίσκεται σήμερα σε μια πολύ κρίσιμη φάση, ίσως στην κρισιμότερη που βρέθηκε ποτέ. Το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά επιβάρυνε πολύ περισσότερο την κατάσταση. Οφείλουμε πλέον όταν συζητούμε για το Κυπριακό να κρατάμε στο μυαλό μας ορισμένα σημαντικά στοιχεία εκείνης της διαδικασίας:

Πρώτον, το γεγονός ότι με μια διαδικασία κυπριακής ιδιοκτησίας, φθάσαμε στο στάδιο προχωρημένων συγκλίσεων, σε όλα τα κεφάλαια του Κυπριακού.

Δεύτερον, κατά γενική ομολογία στο Κραν Μοντανά είχαμε φθάσει πολύ κοντά σε στρατηγική συναντίληψη στα βασικά ζητήματα, όπως άλλωστε έχει αναφέρει μερικές φορές ο Γ.Γ. του ΟΗΕ κ. Γκουτέρες. Αν η διαδικασία ολοκληρωνόταν, θα είχαμε πολύ αυξημένες πιθανότητες να φτάναμε σε συνολική λύση.

Τρίτον, μετά από την άδοξη κατάληξη στο Κραν Μοντανά τα Ηνωμένα Έθνη για πρώτη φορά τοποθετήθηκαν θετικά για την τουρκική στάση, επιρρίπτοντας την ευθύνη αποκλειστικά στις ηγεσίες των δύο κυπριακών κοινοτήτων, γεγονός που δημιουργεί πρόσθετες προκλήσεις στην προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε τώρα.

Εδώ και έξι χρόνια δεν υπάρχει διαπραγματευτική διαδικασία σ’ εξέλιξη. Ουδέποτε προηγουμένως παρήλθε τόσο μεγάλο διάστημα χωρίς διαπραγματεύσεις. Η ιστορική εμπειρία έχει ήδη αποδείξει πως σε περιόδους διαπραγματευτικού κενού λαμβάνουν χώρα νέα τετελεσμένα. Αν λάμβανε κανείς υπόψιν όσα ήδη αναφέραμε για τη διαδικασία στο Κραν Μοντανά, εύκολα μπορούσε να προβλέψει ότι η Άγκυρα θα προχωρούσε σε νέα σοβαρά διχοτομικά τετελεσμένα επί του εδάφους, ουσιαστικά χωρίς κανένα σοβαρό πολιτικό κόστος. Γι’ αυτό είχαμε πολλές φορές προειδοποιήσει και δυστυχώς -χίλιες φορές δυστυχώς- η Άγκυρα μάς επιβεβαιώνει. Στην πρώτη περίπτωση παραβιάζοντας για πρώτη φορά το στάτους κβο στο θέμα της Αμμοχώστου. Στη δεύτερη περίπτωση στέλνοντας τουρκικά πλοία ν’ αρμενίζουν και να ερευνούν εντός της κυπριακής ΑΟΖ.