Νέα ακύρωση της εκλογής του Γιώργου Παπαδόπουλου της Αλληλεγγύης υπήρξε χθες από το Ανώτατο δικαστήριο το οποίο λειτούργησε ως εκλογοδικείο και  αποφάσισε να προχωρήσει με την ακύρωση της εκλογής του Βουλευτή του Κινήματος Αλληλεγγύης, Γιώργου Παπαδόπουλου.

Το Ανώτατο δικαστήριο συνήλθε εκ νέου για να εξετάσει την έφεση που έκαναν οι νομικοί Σύμβουλοι του Ανδρέα Μιχαηλίδη μετά και την τροποποίηση του Συντάγματος και την ψήφιση πρότασης νόμου πριν από ένα χρόνο που επέτρεψε στον Γιώργο Παπαδόπουλο, του Κινήματος Αλληλεγγύης να επιστρέψει στα Βουλευτικά έδρανα.

Μάλιστα στην απόφαση του το Ανώτατο αναφέρει μεταξύ άλλων ότι εδώ και τέσσερα χρόνια έπρεπε να είχε γίνει αναπληρωματική εκλογή, κρίνοντας ως λανθασμένη την απόφαση της Βουλής να παρέμβει στο ζήτημα με νομοθετική ρύθμιση. Η απόφαση πάρθηκε με πλειοψηφία 10-1

Δείτε εδώ αυτούσιο το σκεπτικό της απόφασης

Το ιστορικό

Υπενθυμίζεται ότι το κενό αυτό δημιουργήθηκε καθώς η Ελένη Θεοχάρους μετά την ανακήρυξη της ως Βουλευτής στις 22 Μαΐου 2016, είχε δηλώσει ότι επιθυμούσε να παραμείνει μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με αποτέλεσμα την έδρα να καταλάβει ο πρώτος επιλαχών του Κινήματος Αλληλεγγύη Γιώργος Παπαδόπουλος.  

Μέτα από αυτή την εξέλιξη ο τέως βουλευτής του ΔΗΣΥ Ανδρέας Μιχαηλίδης, ο οποίος ήταν ο πρώτος σε σταυρούς προτίμησης μη εκλεγείς υποψήφιος στην εκλογική περιφέρεια Λεμεσού,προσέφυγε στο Ανώτατο και πέτυχε ακύρωση της εκλογής και ανακήρυξης του κ. Παπαδόπουλου.

Σύμφωνα με την απόφαση του Ανωτάτου, που λειτούργησε τότε ως Εκλογοδικείο, η μη αποδοχή της έδρας εκ μέρους της κας Θεοχάρους έγινε εκτός της βουλευτικής περιόδου και λανθασμένα η πλήρωση της θέσης έγινε κατά τον ίδιο τρόπο που η εκλογική νομοθεσία προβλέπει για την πλήρωση κενωθεισών βουλευτικών εδρών, κατά τη διάρκεια της βουλευτικής περιόδου.

Το νομικό αυτό κενό κάλυψε η Βουλή στις 30/6/2017, όταν με 26 ψήφους υπέρ και τις 13 ψήφους των παρόντων Βουλευτών του ΔΗΣΥ εναντίον, ψήφισε σε νόμο την πρόταση νόμου που κατέθεσε ο Πρόεδρος της Βουλής για πλήρωση της κενωθεισας έδρας. 

Ο τροποποιητικός νόμος προέβλεπε ότι η κενωθείσα βουλευτική έδρα πριν την έναρξη της βουλευτικής περιόδου, πληρώνεται με τον ίδιο τρόπο που πληρώνεται κατά τη διάρκεια της βουλευτικής περιόδου με αποτέλεσμα η έδρα να παραμείνει στον κ. Παπαδόπουλο.

Δεύτερη προσφυγή από τον Μιχαηλίδη

Μετά από την απόφαση αυτή της Βουλής ο Ανδρέας Μιχαηλίδης προσέφυγε τον Ιούλιο του 2017 εκ νέου στο Ανώτατο, όπου και δικαιώθηκε για δεύτερη φορά. Συγκεκριμένα, το Ανώτατο έκρινε στις 30 Απριλίου 2018 τον Τροποποιητικό Νόμο 82(Ι)/2017 και συγκεκριμένα την πρόνοια του για πλήρωση μη καταληφθεισας βουλευτικής έδρας, σύμφωνα με το άρθρο 35(1) του Νόμου 72/1979 ως αντισυνταγματική.

Η Ολομέλεια της Βουλής σε έκτακτη συνεδρία της στις 13 Ιουνίου 2018 προσπάθησε να πετύχει νέα νομοθετική ρύθμιση του θέματος  ψηφίζοντας σε  σε νόμο κατά πλειοψηφία, με 30 ψήφους υπέρ, 15  ψήφους του ΔΗΣΥ εναντίον και μία αποχή (αυτή του Γιώργου Λιλλήκα), δεύτερη πρόταση νόμου με σκοπό και πάλι τη νομοθετική ρύθμιση του ζητήματος με την επίδικη βουλευτική έδρα. 

Σύμφωνα με την εν λόγω νομοθεσία, όταν βουλευτής αποβιώσει πριν από την ανάληψη των καθηκόντων ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο δεν αναλάβει τα καθήκοντά του, δίνοντας τη νενομισμένη διαβεβαίωση ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων, τότε αντικαθίσταται με τον πρώτο επιλαχόντα του ίδιου συνδυασμού, αποδίδοντας για δεύτερη φορά τη βουλευτική έδρα της Λεμεσού στον κ. Παπαδόπουλο.

Η τρίτη νίκη Μιχαηλίδη

Για την απόφαση αυτή της Βουλής ο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε γνωμάτευση από το Ανώτατο ως προς το κατά πόσο ο νόμος που ψήφισε η Βουλή είναι αντίθετος και σύμφωνος με συγκεκριμένα άρθρα του συντάγματος, την αρχή της διάκρισης των εξουσιών και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, “οι οποίες απορρέουν και διαπνέονται από το σύνταγμα της Δημοκρατίας”.

Το Ανώτατο Δικαστήριο μετά από την γνωμάτευση που ζήτησε ο ΠτΔ στις 19 Μαρτίου προχώρησε στον έκδοση της τρίτης κατά σειρά απόφαση του δικαιώνοντας και πάλι ουσιαστικά τον Ανδρέα Μιχαηλίδη.

Συγκεκριμένα σύμφωνα με τη γνωμάτευση του Δικαστηρίου, η συγκεκριμένη πρόνοια του νόμου προσκρούει και είναι αντίθετη στην αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας, ενώ ο νόμος παραβιάζει την αρχή της διάκρισης των εξουσιών.

Μετά και την γνωμάτευση του Δικαστηρίου η Ολομέλεια της Βουλής των Αντιπροσώπων ομόφωνα τροποποίησε στις 27 Σεπτεμβρίου του 2019 για εικοστή τέταρτη φορά, το Σύνταγμα της Δημοκρατίας, αφού προηγουμένως υπερψήφισε τροπολογία του ΔΗΣΥ επί της σχετικής πρότασης νόμου που κατέθεσαν οι Νικόλας Παπαδόπουλος, εκ μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας του Δημοκρατικού Κόμματος, Μαρίνος Σιζόπουλος, εκ μέρους του Κινήματος Σοσιαλδημοκρατών ΕΔΕΚ, και Μιχάλης Γιωργάλλας, εκ μέρους της Αλληλεγγύης, ώστε να συμπληρωθεί το συνταγματικό κενό που εντοπίστηκε για την 56η μη καταληφθείσα έδρα της Βουλής.  

Και τέταρτη νίκη

Μετά τις πιο πάνω αποφάσεις οι νομικοί σύμβουλοι του κύριου Ανδρέα Μιχαηλίδη προσέφυγα για 4η φορά στο Ανώτατο το οποίο συνήλθε χθες 29/10/2020 και αποφάσισε την ακύρωση της εκλογής του Γιώργου Παπαδόπουλου.

Συγκεκριμένα το Εκλογοδικείο με απόφαση πλειοψηφίας (10-1) την οποία ανέγνωσε ο Πρόεδρος του Στέλιος Ναθαναήλ σημειώνει ότι καθίσταται φανερό ότι με τις τροποποιήσεις αυτές, στην ουσία «η εκλογή του Γεώργιου Παπαδόπουλου έγινε στη βάση συγκεκριμένης νομοθεσίας και όχι δια ελεύθερης γενικής ή αναπληρωματικής εκλογής από το λαό που είναι η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας που εμπίπτει μέσα σε εκείνα τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και τα οποία δεν θα μπορούσαν, θεωρούμενα ως καλυπτόμενα από τη θεμελιακή δομή του Συντάγματος, να αποστερηθούν με νομοθετικό τρόπο».

Είναι φανερό επίσης, προστίθεται, «ότι καταστρατηγείται η διάκριση των εξουσιών διότι για ακόμη μια φορά η Βουλή των Αντιπροσώπων επέλεξε ανεπίτρεπτα να επιλύσει το πρόβλημα με τον τρόπο αυτό παρά τις προς το αντίθετο τελεσίδικες κρίσεις του Ανωτάτου Δικαστικού Σώματος».

Στην απόφαση αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι ως προς την ουσία, ένα από τα πρωταρχικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι κατά πόσο με την τροποποίηση του Συντάγματος έχει δοθεί τέλος στη διαφορά που έχει προκύψει εάν ήθελε θεωρηθεί ότι το Σύνταγμα, ως υπέρτατος ημεδαπός νόμος, δεν θα μπορούσε να κριθεί ότι έχει δημιουργήσει είτε αναδρομικότητα, είτε ότι έχει καταστρατηγήσει το δεδικασμένο των προηγούμενων αποφάσεων του Εκλογοδικείου και του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Αναφορά αρ. 4/2018.