Ο γιατρός Δρ. Χρήστος Κυπρή, Συντονιστής, υπεύθυνος γιατρός της μονάδας Covid-19 στο νοσοκομείο αναφοράς, στέλνει το δικό του συγκινητικό μήνυμα για τον ένα χρόνο πανδημίας και για τον ένα χρόνο από την μέρα που νοσηλεύθηκε ο πρώτος ασθενής στο νοσοκομείο αναφοράς.

Σε ανάρτησή του ο Δρ. Κυπρής, περιγράφει πως βίωσε την πανδημία όλο αυτό το διάστημα, ενώ αναφέρει πως πλέον έχει αποκτήσει ένα δεύτερο σπίτι και μια δεύτερη οικογένεια. 

Συγκεκριμένα έγραψε:

«11 Μαρτίου σήμερα. Μια μέρα πού δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Λίγες μέρες πιο πριν είχα δηλώσει εθελοντικά να μεταφερθώ στο Γ. Ν. Αμμοχώστου για να το βοηθήσω με την πανδημία. Δεν ήξερε κανείς όμως. Ούτε πότε θα έρθει το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα, ούτε πότε θα ανοίξει το νοσοκομείο αναφοράς και πότε πρέπει να πάω. Τότε δούλευα στα ύποπτα περιστατικά στο Γ. Ν. Λεμεσού και στις 11/3 βγήκε το πρώτο μου θετικό κρούσμα. Είχα μπει στο δωμάτιο του ασθενή μου να του το ανακοινώσω. Είχε χάσει την γη κάτω από τα πόδια του. Η φοβία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Αλλά εγώ να τον πιέζω να θυμηθεί που πήγε, με ποιόν ήρθε σε επαφή και να προσπαθώ να βγάλω άκρη λες και είμαι ντετέκτιβ. Τελείωσα θυμάμαι η ώρα 5 το απόγευμα. Βγαίνω έξω από το δωμάτιο, καταϊδρωμένος, κουρασμένος και με περίμενε ο Εκτελεστικός Διευθυντής του νοσοκομείου για να μου ανακοινώσει ότι σε 2 ώρες ο ασθενής πρέπει να φύγει για Αμμόχωστο και πρέπει να πάω και εγώ μαζί του.

Ξεκινά την λειτουργία του το νοσοκομείο αναφοράς και δεν έχει γιατρό να εφημερεύσει απόψε και πρέπει να πας. Shock. Μα σε 2 ώρες? Το ξέρω ότι σε αυτή την χώρα γίνονται όλα τελευταία στιγμή αλλά σε 2 ΩΡΕΣ? Περνώ την μητέρα μου τηλέφωνο και της λέω να βρει μια βαλίτσα και να βάλει ότι ρούχα και αντικείμενα μπορεί να φανταστεί διότι δεν ξέρω πότε θα επιστρέψω. Σπίτι με περίμενε η μάνα μου και οι 2 αδελφές μου. Ένιωθα ότι πάω στο πόλεμο. Τους είπα να μην ανησυχούν και ότι όλα θα πάνε καλά. Ήξερα όμως αν θα πήγαιναν καλά? Ιδέα δεν είχα. Θέλω όμως πάντα να τα βλέπω όλα θετικά. Έτσι λειτουργώ. Ξεκίνησα να έρθω Αμμόχωστο. Ιδέα δεν είχα που ήταν αυτό το νοσοκομείο. Την πρώτη νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Έβλεπα τα ψευδοταβανα του νοσοκομείου και το μυαλό έτρεχε με 1000. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που ένιωθα. Ήταν πρωτόγνωρο για μένα. Μάλλον ήταν φοβία. Άγνωστο νοσοκομείο, άγνωστο προσωπικό, άγνωστη νόσος, άγνωστη θεραπεία. Την επόμενη μέρα ήρθε και ο συνάδελφος λοιμωξιολoγος ο Γιωργος Σιακαλλής. Εξαιρετικός άνθρωπος και επιστήμονας. Δουλέψαμε μαζί σκληρά. Να κάνουμε πλάνο για το μέλλον. Να δουλεύουν όλα στην εντέλεια. Να εκπαιδευτεί καλά το προσωπικό. Είχαμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Τους πρώτους 3 μήνες δεν έλειψα ούτε και μια μέρα από το νοσοκομείο. Ήθελα να ήταν όλα τέλεια. Απολογισμός να μην κοιμάμαι τα βράδια. Να ξυπνάω ΕΓΩ η ώρα 5 το πρωί χωρίς ξυπνητήρι? Εγώ που θέλω 10 snoozes για να σηκωθώ συνήθως. Στην πορεία έχασα και 8 κιλά. Εντάξει αυτό ήταν καλό. Έπρεπε. Το στρες ήταν έντονο. Πέρασε 1 χρόνος τώρα. Τώρα είμαι καλά.

Άσχετο αν μένω μόνος στους 4 τοίχους σε διαμέρισμα στο Παραλίμνι μακριά από όλη την οικογένεια μου και τους φιλους μου. Ειμαι καλα. Διότι εδώ απέκτησα δεύτερη οικογένεια. Γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους. Με φιλότιμο και αγάπη προς τον συνάνθρωπο τους. Αν δεν ήταν αυτά τα άτομα δεν θα είχαμε αυτά τα αποτελέσματα στο νοσοκομείο. Ειλικρινά εντυπωσιάστηκα με αυτούς τους ανθρώπους και εντυπωσιάζομαι κάθε μέρα. Τους αγαπώ. Πάντα λέω τα καλύτερα για τους νοσηλευτές, τους βοηθούς και τις καθαρίστριες. Αυτοί είναι οι “ήρωες”. Όμως θέλω να αναφερθώ ονομαστικά σε 5 γιατρούς συναδέλφους. Πολλοί γιατροί ήρθαν και έφυγαν από εδώ. 5 άτομα όμως ήταν πάντα εδώ. Να δουλεύουν ασταμάτητα. Με φιλότιμο και αγάπη προς τον Συνάνθρωπο τους. Φλωρεντια Αρτυματα, Θεογνωσια Χαννη, Φλωρεντια Σαββα, Δημητρα Δημητριου, Λευτερης Παπακωνσταντινου. Σας ευχαριστώ για όλα. Χωρίς εσάς τίποτα δεν θα λειτουργούσε.

Ποιος περίμενε ότι 1 χρόνο μετά θα είμαι ακόμη εδώ? Και όμως είμαι ακόμα εδώ, και αυτό το καλοκαίρι. Κάποτε θα φύγω αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου θα είναι εδώ. Στο Γ. Ν. Αμμοχώστου. Το δεύτερο μου σπίτι. Την δεύτερη μου οικογένεια.»