Η νευρική ανορεξία είναι μια ύπουλη και επικίνδυνη πάθηση που για τους περισσότερους έγινε γνωστή τα τελευταία χρόνια. Επειδή αφορά σε σοβαρή απώλεια βάρους πολλοί δεν αντιλαμβάνονται πως συνδέεται με ψυχολογικά αίτια. Η νευρική ανορεξία είναι επικίνδυνη και περίπλοκη ασθένεια που μπορεί να αποβεί μοιραία αν δεν τύχει της κατάλληλης θεραπείας.

Σε επαφή μας με την Μαρία η ίδια αφηγείται στην Offsite για την δύσκολη μάχη που έδωσε από την πρώιμη ηλικία των εφηβικών της χρόνων με την νευρική ανορεξία. Όπως ανέφερε η ίδια, δεν αντιλήφθηκε ούτε αυτή αλλά ούτε οι γύρω της το τι είχε να αντιμετωπίσει.

Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν θυμάται τα όσα έζησε πέφτοντας στην άβυσσο της νευρικής ανορεξίας, έχοντας να αντιμετωπίσει αυτό το ψυχοσωματικό σύνδρομο, που χαρακτηρίζεται από φυσικά και ψυχικά συμπτώματα.

Η Μαρία διηγείται το πως έβλεπε η ίδια την κατάσταση της και αναφέρθηκε στους λόγους που πιστεύει ότι την οδήγησαν σε αυτή την δύσκολη περιπέτεια.

Μίλησε για τα συμπτώματα της ανορεξίας, πως έβλεπε να αλλάζει η ζωή της, η καθημερινότητα και έπειτα το σώμα της – Πως ένιωθε όταν κοιταζόταν στον καθρέφτη.

Ποια ήταν η πιο κρίσιμη περίοδος αυτής της μάχης, πως κατάφερε να κάνει την υπέρβαση και να βγει νικήτρια. – Το μήνυμα της προς την κοινωνία

Ποιος ήταν ο λόγος που πιστεύεις ότι ήταν η αρχή να γίνει αυτό ;

Όταν ξεκίνησε ήμουν μωρό, ήμουν στην εφηβεία απλά δεν ήξερα τι ήταν η ανορεξία και ότι έπασχα από αυτήν, και τι είχα πλέον να αντιμετωπίσω. Οι πρώτες κρίσεις ανορεξίας ήταν στην ηλικία των 15 χρόνων όμως δεν το είχα καταλάβει, μετά αντιλήφθηκα τι ήταν.

Κατάλαβα ότι επρόκειτο για ανορεξία μετά που μπήκα για τα καλά μέσα σε αυτή την άβυσσο, όταν άρχισα να μην τρώω για ημέρες. Το πιο σημαντικό είναι το άτομο που αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανορεξίας να παραδεχθεί και να αντιληφθεί ότι έχει αυτό το πρόβλημα. Αν δεν καταλάβει ότι είναι ανόρεκτο δεν υπάρχει θεραπεία.

Όταν περνάς αυτό το πράγμα αναγκαστικά έρχεσαι με επαφή και με αλλά άτομα που το περνούν. Ο λόγος που πιστεύω πως με οδήγησε σε αυτή την πάθηση είναι οι διαφορές που είχα με την μητέρα μου.

Όταν νιώσεις ότι η μητέρα σου σε αγνοεί ή αν είσαι το πρώτο παιδί της οικογένειας και έπειτα έρθουν νέα μέλη και νιώθεις ότι περιθωριοποιείσαι. Ξεκινάς να νιώθεις ότι δεν παίρνεις όση αγάπη σου αναλογεί ή όση είχες πριν. Όταν έρθουν νέα μέλη στην οικογένεια χάνεις την απόλυτη προσοχή των γονιών σου προς εσένα και ξεκινάς να την μοιράζεσαι.

Για εμένα προσωπικά ήταν η αρχή, ήταν η σύγκρουση που είχα με την μητέρα μου, η άρνηση της να καταλάβει ότι την είχα περισσότερο ανάγκη.

Πως έβλεπες να αλλάζει η ψυχολογία σου και έπειτα το σώμα σου ;

Δεν το αντιλαμβάνεσαι. Δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι το πρόβλημα είναι άλλο και όχι τα κιλά. Συνήθως ξεκινάς με αυστηρές δίαιτες, μειωμένα γεύματα, μειώνεις καθημερινά το γεύμα σου, τρως πιο λίγη ποσότητα, ξεκινάς να μετράς θερμίδες. Ασχολείσαι με άλλα πράγματα και δεν καταλαβαίνεις ότι μπαίνεις σε αυτό το κυκεώνα.

Ένα άτομο για το καταλάβει χρειάζεται βοήθεια, ιατρική βοήθεια αλλά πάνω από όλα βοήθεια από το σπίτι του. Πρέπει να πάρει αγάπη από τους δικούς του ανθρώπους και το περιβάλλον του. Αν δεν έχει αγάπη είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσει.

Εγώ προσωπικά ξύπνησα μια ημέρα και είπα ότι αποδέχομαι πως έχουν τα πράματα στο σπίτι μου, πως δεν τα πάω καλά με την μητέρα μου και το αντιμετώπισα μόνη μου. Αν δεν το αποδεχτείς το πρόβλημα δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ. Εγώ αντιμετώπισα το πρόβλημα μόνη μου χωρίς να έχω στήριξη.

Ποσά κιλά ήσουν και πόσα έφτασες ;

Πάντα είχα αυξομείωση βάρους, κάποτε ήμουν στα 60 κιλά, έπειτα στα 45 κιλά, σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα. Σε περίπου ένα χρόνο έγινα λιποβαρής. Το σώμα μου άλλαζε από μέρα σε μέρα.

Λόγω της ευαισθησίας του ζητήματος και για ευνόητους λόγους δεν θα δημοσιευθεί ο αριθμός των κιλών που είχε φτάσει η Μαρία.

Πως ένιωθες την περίοδο που το περνούσες, παρόλο που δεν αντιλαμβανόσουν την πραγματικότητα;

Ένιωθα δυστυχισμένη και απογοητευμένη. Η κατάθλιψη μπορεί να οδηγήσει στην ανορεξία. Δεν είναι μόνο ότι δεν τρώω, δεν είναι μόνο ότι θα βγω 100 φορές την ημέρα πάνω στην ζυγαριά, έχει να κάνει και με κατάθλιψη ταυτόχρονα  και πάντα είσαι δυστυχισμένος.

Ένιωθα πως ήταν κάτι φυσικό, δεν θεωρούσα πως ήταν κάτι αφύσικο.

Όταν έβλεπες τον εαυτό σου στον καθρέφτη πως ένιωθες;

Πάντα ένιωθα ότι ήμουν υπέρβαρη, πάντα έβλεπα μέρος από τον εαυτό  μου, δεν έβλεπα ολόκληρο τον εαυτό μου. Πάντα έβλεπα ότι έχω περιφέρεια κτλ. Τη στιγμή που δεν είχα επιπλέον βάρος εγώ έβλεπα και νόμιζα πως είχα.

Πως το αντιμετώπισαν τα δικά σου πρόσωπα ;

Όταν είσαι σε αυτή την φάση γίνεσαι πολύ δύστροπος. Άτομα που θέλουν να μείνουν κοντά σου τα διώχνεις με τον τρόπο σου. Συνήθως μένεις μόνος σου.

Συνήθως είσαι σε ένα κρεβάτι, κοιμάσαι πολλές ώρες, παίρνεις φαρμακευτική αγωγή ,αλλά δεν έχεις δυνάμεις, διότι δεν τρέφεσαι ,δεν παίρνεις τις κατάλληλες βιταμίνες που χρειάζεται ο οργανισμός.

Καταλήγεις να βρίσκεσαι σε άλλες διαστάσεις και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τους γύρω σου. Αν δεν το καταλάβεις ο ίδιος και ετοιμαστείς να βοηθηθείς, δεν μπορείς να βοηθηθείς από κανένα.

Ποιες ήταν οι συνέπειες στην καθημερινή σου ζωή λόγω της ανορεξίας ;

Σιγά σιγά ξεκίνησα να μην δουλεύω, μείωνα τις ώρες της δουλειάς και την ποσότητα του φαγητού. Οι λιποθυμίες ήταν τακτικές.

Όταν το άτομο δεν μπορεί να το παραδεχθεί, μπορεί ακόμα και να σου στέλνει φωτογραφία  και να λέει πως το έφαγε ενώ στην πραγματικότητα να το έχει κρύψει. Αυτό έκανα εγώ.

Το να το καταλάβει το άτομο είναι το Α και το Ω για να θεραπευτεί από την ανορεξία.

Η πιο δύσκολη περίοδος αυτής της περιπέτειας

Η πιο δύσκολη περίοδος ήταν που απομονώθηκα εντελώς από τους άλλους και ήμουν μόνη μου. Όταν αναγκάστηκα να είμαι μακριά και από το παιδί μου για πάνω από ενάμιση  χρόνο.

Δεν μπορούσα να αντιληφθώ ότι αφού εγώ δεν ήμουν καλά πως θα μπορούσα να προσφέρω σε αυτό το μωρό. Ήταν πολύ δύσκολο, σκεφτόμουν «αφού είμαι καλά γιατί δεν είναι εδώ το μωρό μου», δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι συνέβαινε.

Η μητέρα μου ήταν δίπλα στο μωρό μου αλλά δεν ήταν δίπλα σε μένα, δεν αποδέχτηκε ποτέ το πρόβλημα μου.

Ένιωσες ποτέ ότι κινδύνεψες να χάσεις την ζωή σου ;

Ναι, ήμουν στο νοσοκομείο, είχα φτάσει σε σημείο που ειδοποίησαν την οικογένεια μου ότι έχω 12 ώρες ζωής, πως οι επόμενες 12 ώρες ήταν κρίσιμες για το αν θα ζήσω ή να πεθάνω.

Οι γιατροί πάντα προσπαθούσαν να με βοηθήσουν και να με στηρίξουν, εγώ όμως έπρεπε να αντιληφθώ τι συνέβαινε.

Περαιτέρω λεπτομέρειες της νοσηλείας, θεραπείας και των επιπλοκών από την ανορεξία δεν θα αναφερθούν λόγω της ευαισθησίας του θέματος και για ευνόητους λόγους.

Πως συνειδητοποίησες την κατάσταση σου και πως κατάφερες να το ξεπεράσεις ;

Ξεκίνησα να το καταλαβαίνω σιγά σιγά, σε συνδυασμό με τακτικές επισκέψεις από την ψυχολόγο μου. Όταν μιλούσα και ανέλυα όλα όσα ένιωθα , αυτή μου έδινε λύσεις.

Εγώ δούλεψα αρκετά με την ψυχολόγο μου και απλά μια καλή ημέρα, χωρίς να το ζητήσω, ξύπνησα και ήταν σαν να ξύπνησε κάτι άλλο μέσα μου.

Όπως έπινα το καφέ μου είπα αυτά είναι τα δεδομένα με τους δικούς μου, και είπα τέλος και το αντιμετώπισα. Σταμάτησα να αυτοτιμωρώ τον εαυτό μου.

Η αντιμετώπιση του κόσμου

Πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν πως επειδή έπαιρνα «ψυχοφάρμακα» ήμουν τρελή. Δεν είναι όμως έτσι. Πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το να παίρνεις αντικαταθλιπτικά και να επισκέπτεσαι τον ψυχολόγο ή τον ψυχίατρο σου δεν σημαίνει πως είσαι τρελός.

Η αλήθεια είναι ότι δέχεσαι την βοήθεια των ειδικών για να διώξεις τον πόνο που σε οδηγεί στην κατάσταση να γίνεις ανορεκτικός.

Εκείνη την χρονική στιγμή που αντιμετώπιζα την ανορεξία, ο κόσμος δεν ήξερε, δεν ήταν ενημερωμένος για το τι είναι αυτό. Όλοι νόμιζαν πως έκανα απλά μια δίαιτα, όμως δεν ήταν έτσι.

Εγώ από την πρώτη στιγμή που έκανε την εμφάνιση της η ανορεξία στην εφηβεία ,μέχρι τα επόμενα χρόνια, έκανα πάντοτε δίαιτες, πάντα πρόσεχα το βάρος μου και πάντα ένιωθα ότι ήμουν υπέρβαρη. Υπήρχαν φάσεις που η ανορεξία συνδυαζόταν με την βουλιμία.

Υπήρξαν φορές που ήμουν εντελώς μόνη  στο σπίτι. Σηκωνόμουν τα ξημερώματα, έπαιρνα κάτι και έτρωγα και έκρυβα το περιτύλιγμα.

Το μήνυμα που θέλει να στείλει η Μαρία σε άτομα που ίσως να αντιμετώπισαν ή να αντιμετωπίζουν το ίδιο περιστατικό 

Το μήνυμα που θέλω να δώσω στα άτομα που ίσως να αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα είναι να τα βρουν οι ίδιοι με τον εαυτό τους.

Στους γονείς, να κοιτάζουν πιο βαθιά τα μωρά τους. Να είναι δίπλα στα παιδιά τους. Τα παιδιά πρέπει να εισπράττουν αγάπη.