Το όλο ζήτημα ξεκίνησε όταν η Ιερά Μονή Κύκκου παραχώρησε γη σε βοσκό σε περιοχή της Επαρχίας Πάφου, ώστε να ανεγερθεί μάντρα αιγοπροβάτων και αφού η Πολεοδομία αποφάσισε να απορρίψει την πολεοδομική αίτηση για - περιβαλλοντικούς λόγους - που είχε προηγηθεί από την Μονή. 

Έτσι η Ιερά Μονή Κύκκου προχώρησε με προσφυγή στο Διοικητικό Δικαστήριο για την πιο πάνω απόφαση της Πολεοδομίας, ζητώντας όπως κριθεί αντισυνταγματική. 

Η θέση των συνηγόρων της Ιεράς Μονής Κύκκου βασιζόταν στην ακύρωση της απόφασης καθώς είναι αντίθετη στο άρθρο 23 του Συντάγματος που αναφέρει - με απλά λόγια - πως εάν οι λόγοι δεν είναι αμιγώς πολεοδομικοί τότε χρειάζεται η συγκατάθεση της Εκκλησίας ώστε να υπάρξουν όροι ή περιορισμοί στην ανάπτυξη εκκλησιαστικής γης, καθώς η συγκεκριμένη γη βρισκόταν σε περιοχή του Δικτύου Natura. 

Από την πλευρά του το Διοικητικό Δικαστήριο εξήγησε πως οι περιβαλλοντικοί λόγοι είναι και πολεοδομικοί και έτσι η Εκκλησία δεν μπορεί να επικαλείται την πιο πάνω αναφορά του Συντάγματος, ενώ παράλληλα τόνισε πως η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης – η οποία προστατεύει το φυσικό περιβάλλον – υπερισχύει του Συντάγματος και έτσι η απόφαση της Πολεοδομίας που απέρριπτε την αίτηση της Ι.Μ. Κύκκου δεν μπορεί να κριθεί αντισυνταγματική. 

Ο Δικαστής με βάση τα πιο πάνω αποφάσισε πως οι λόγοι ακυρώσεως που προβλήθηκαν από τους συνήγορους της Ιεράς Μονής Κύκκου είναι αβάσιμοι και απορρίπτονται, όπως, κατ' επέκταση και η προσφυγή.