3 Δεκεμβρίου σήμερα και είναι η παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. Ημέρα δράσης, κινητοποίησης και αφύπνισης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την διεκδίκηση της ισότιμης πρόσβασης όλων των αναπήρων στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Με ανάρτησή στον προσωπικό της λογαριασμό στa μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η Επίτροπος Περιβάλλοντος κ. Κλέλια Βασιλείου, περιέγραψε μια προσωπική της περιπέτεια που είχε το 2011. 

Όπως αναφέρει, το 2011 υπέστη κάταγμα λεκάνης, κάτι το οποίο την ανάγκασε να παραμείνει ακινητοποιημένη 24 ώρες το 24ωρο στο κρεβάτι. Δεν κοίταζε ούτε δεξιά ούτε αριστερά, κοίταζε μόνο το ταβάνι. 

Μετά από το τέλος μιας επίσκεψής της στον γιατρό και αφού όλα κυλούσαν ομαλά, ένιωσε την ανάγκη να απολαύσει σαν άνθρωπος ένα καφέ. Αφού επισκέφθηκε μια καφετέρια με τον αδερφό της, σε μια στιγμή χρειάστηκε να μετακινηθεί. Όπως περιγράφει έκανε «αργά και μικρά βήματα με το πι της».

Όταν χρειάστηκε να ζητήσει από μία κοπέλα να μετακινήσει λίγο την καρέκλα της για να καταφέρει να περάσει, αυτή θύμωσε. Μάλιστα χαρακτηριστική σύμφωνα με την κ. Βασιλείου, η πολίτης είπε «Εν θωρει την κατάσταση της τα κκαφε την εμαραναν. Να κάτσει εσσω της».

Από εκείνη τη στιγμή δηλώνω ΑΜΕΑ. Κάθε μέρα, σε κάθε κίνηση σε κάθε σκέψη, σε κάθε συμπεριφορά και πράξη, αναφέρει καταληκτικά η κ. Βασιλείου

Αυτούσια η ανάρτησή της

«Υπήρξα κι εγώ - για ένα περίπου χρόνο- άτομο με κινητικές δυσκολίες.

Όταν το 2011 βγήκα με διπλό κάταγμα λεκάνης από το ακτινολογικό, χρειάστηκε για 2 μήνες να κοιτάζω το ταβάνι 24 ώρες το 24ωρο... Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά ούτε πάνω ούτε κάτω. Ταβάνι.

Στον ενάμιση μήνα, πρώτη φορά που έβλεπα ξανά το φως του ήλιου ήταν για να πάω στον γιατρό... και πίσω. Στο ταβάνι. Με τον αδερφό μου να με κουβαλά στην πλάτη, είτε για τα βασικά, μικρά βήματα με ΠΙ. Επώδυνα βήματα. 

Μετά από εκείνη την επίσκεψη στον γιατρό, την πρώτη στον ήλιο μετά από ενάμιση μήνα ταβάνι, ήθελα οπωσδήποτε σαν άνθρωπος να απολαύσω ένα καφέ σε μια καφετέρια. Βρήκαμε μια πολύ κοντά στο δρόμο (για να πάει το αυτοκίνητο όσο πιο κοντά μπορούσε) κι εύκολα προσβάσιμη για να βοηθήσει εκείνα τα μικρά, αργά και σταθερά βήματα με το ΠΙ. Το είχα απόλυτη ανάγκη.

Για να καθίσω άνετα ούτε λόγος, αλλά, οι καναπέδες και τα μαξιλάρια ήταν μια κάποια παρηγοριά. Για λιγο... Το είχα απόλυτη ανάγκη. Μετά από ενάμιση μήνα να απολαύσω λίγο τον ήλιο κι ένα καφέ ανάμεσα σε ανθρώπους μακριά από το ταβάνι...

Επρεπε, να πάω στην τουαλέτα. Αργά και μικρά βήματα με το ΠΙ μου. Εύκολα προσβάσιμος χώρος, μεγάλος και άνετος.

Έλα όμως που έπρεπε να ενοχλήσω τους καθημενους που άπλωσαν σε όλο το χωρο και δε χωρούσε το σπουδαίο μου ΠΙ να περάσει. 

Μια κοπέλα χρειάστηκε μετά που της το ζήτησα να μετακινήσει 5 εκατοστά την καρέκλα της για να μου δώσει χώρο. Το να στριμωχτω και να πέσω δεν ήταν επιλογή... Θύμωσε. Με μια απόλυτα νευρική κίνηση άνοιξε τον διαδρομο που όφειλε να κρατήσει καθαρό εξαρχής - ήμουν δεν ήμουν εκεί- και την άκουσα να λέει στην παρέα της : Εν θωρει την κατάσταση της τα κκαφε την εμαραναν. Να κάτσει εσσω της.

Δε τολμώ καν να σκεφτώ με τι έρχονται αντιμέτωπα τα πλάσματα που ζουν κάθε μέρα τούτες τις δυσκολίες. Τις προσβάσεις, το στρίμωγμα, την στέρηση δικαιωμάτων, τις απαράδεκτες συμπεριφορές.

Από εκείνη τη στιγμή δηλώνω ΑΜΕΑ. Κάθε μέρα, σε κάθε κίνηση σε κάθε σκέψη, σε κάθε συμπεριφορά και πράξη.

Στο τέλος της μέρας, ο σεβασμός είναι που μας ορίζει. Δικαιούμαστε να μην αγαπάμε. Απαγορεύεται όμως να μην σεβόμαστε.»