ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Όταν αποκαλύπτεται το πρόσωπο του τέρατος δεν υπάρχει «αλλά». Δεν υπάρχει σύγκριση με τις θηριωδίες των «άλλων», δεν υπάρχει εξίσωση που να δικαιολογεί τη φρίκη, δεν υπάρχει συμψηφισμός. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το τέρας, ένα χρέος έχουμε. Να είμαστε απόλυτοι και να είμαστε απέναντι.
Οι μαζικές σφαγές της Χαμάς στο Ισραήλ, οι εν ψυχρώ εκτελέσεις βρεφών και οικογενειών, η διαπόμπευση νεκρών, οι οργανωμένες απαγωγές άμαχου πληθυσμού είναι πράξεις ακραίας βαρβαρότητας. Είναι πράξεις που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τον σύγχρονο κόσμο, πόσω μάλλον να τύχουν οποιασδήποτε υποστήριξης ή και έμμεσης υποβάθμισης.
Είναι πράξεις μιας αυταρχικής οργάνωσης, που υπηρετεί σκοταδιστικές αντιλήψεις και ανιστόρητα ιδεολογήματα. Μιας οργάνωσης που ούτε τον λαό της εξυπηρετεί, ούτε αγωνίζεται για την απελευθέρωση και τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους. Δεν την ενδιαφέρουν οι συνθήκες ζωής των πέραν των δύο εκατομμυρίων αμάχων της Γάζας, ούτε την ενδιαφέρει ποιοι θα πληρώσουν το βαρύ τίμημα των δικών της σφαγών. Η Χαμάς εργαλειοποιεί για χρόνια τους Παλαιστίνιους, όπως εργαλειοποιεί σήμερα τους Ισραηλινούς ομήρους, ως ανθρώπινη ασπίδα για να κρύβονται και να σφάζουν κόσμο ανενόχλητοι.
Αυτοί ήταν πάντα, σε κάθε εκδοχή της ανθρώπινης ιστορίας, σε όλα τα μέρη του κόσμου. Δειλά υποκείμενα και χρήσιμες μαριονέτες, που στο τέλος υπηρετούν τα συμφέροντα τρίτων, αλλά όχι του δικού τους λαού. Δεν θα τους κρίνουμε σήμερα, έχουν ήδη κριθεί πολλές φορές από την Ιστορία και αυτό δεν αλλάζει.
Όταν, λοιπόν, η κυπριακή Βουλή καλείται να τοποθετηθεί για αυτές τις βαρβαρότητες, είναι τουλάχιστον ατυχές να μην καταλήγει σε ένα ομόφωνο και ξεκάθαρο ψήφισμα «για τις κτηνωδίες και τα εγκλήματα μίας τρομοκρατικής οργάνωσης, όπως η Χαμάς». Ένα ψήφισμα που «καταδικάζει ολοκληρωτικά καθεστώτα ή/και άλλα κράτη, τα οποία υποθάλπουν ή/και ενισχύουν τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, ενισχύοντας την αστάθεια στη Μέση Ανατολή». Καλώντας, ταυτόχρονα, τη διεθνή κοινότητα «να εγκύψει στην ανθρωπιστική κρίση που προδιαγράφεται λόγω της σύρραξης, με την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας για τις ανάγκες του άμαχου πληθυσμού», προφανώς στη Γάζα. Μεταξύ πολλών άλλων, αυτά έγραφε το ψήφισμα που κατέθεσαν ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ-ΔΗΠΑ και υπερψήφισαν 34 παρόντες βουλευτές την περασμένη Πέμπτη.
Στον αντίποδα, το ΑΚΕΛ κατέθεσε το δικό του ψήφισμα, καταδικάζοντας μεν «απερίφραστα» τις βαρβαρότητες της Χαμάς, επιχειρώντας όμως εμμέσως να καταδικάσει το Ισραήλ για τα πεπραγμένα του. Έλα, όμως, που δεν χωρούν δύο καρπούζια στο ίδιο ψήφισμα.
Όταν το ΑΚΕΛ, επικαλούμενο σχετική δήλωση Γκουτέρες, αναφέρει ότι «η έξαρση της βίας δεν ήρθε σε κενό, αλλά γιγαντώνεται μέσα από την πολύχρονη σύγκρουση, την 56χρονη κατοχή και την έλλειψη προοπτικής πολιτικής λύσης» ή όταν «επισημαίνεται η ένταση της βίας από ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις», τα πράγματα θολώνουν. Και θολώνουν εσκεμμένως.
Επιχειρώντας, όμως, να αναλύσει την εξέλιξη του πολέμου με άλλα μέσα, το ΑΚΕΛ μπαίνει στη λογική ενός συμψηφισμού. Το έκαναν με το ψήφισμα της Βουλής, το έκανε ο γ.γ. του κόμματος μιλώντας προχθές στον Άστρα όπου καταδίκασε «τις θηριωδίες από τις δύο πλευρές», το έκανε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ στις τηλεοπτικές του παρεμβάσεις, όπου μεταξύ άλλων χαρακτήρισε την Χαμάς ως «ακροδεξιά οργάνωση»!
Όταν καταδικάζεις τέτοιες πράξεις ακραίας βαρβαρότητας από μια ισλαμοφασιστική οργάνωση όπως η Χαμάς, δεν ακολουθεί το «αλλά». Ιδιαίτερα, για να μιλήσουμε πολιτικά, όταν η βαρβαρότητα αυτή στρέφεται κατά του πληθυσμού μιας φίλης και σύμμαχου χώρας και περισσότερο όταν είναι γνωστές οι σχέσεις της τρομοκρατικής οργάνωσης με την Τουρκία και το καθεστώς Ερντογάν.
Σε τέτοιες στιγμές, δεν κρίνεται η ηγεσία του ΑΚΕΛ για την αναλυτική της ικανότητα, ούτε για τις ιστορικές της γνώσεις. Κρίνεται για τη θολή πολιτική στάση που τηρεί απέναντι στο τέρας. Κάθε πολιτική οντότητα οφείλει να έχει ξεκάθαρη στάση. Χωρίς «αλλά».
Υστερόγραφο: Υποστηρίξαμε πολλές φορές τον αγώνα των Παλαιστινίων για απελευθέρωση, αλλά τα πανηγύρια για τις σφαγές της Χαμάς στη Λάρνακα δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα. Οι αρχές ασφαλείας ας κάνουν τη δουλειά τους όσο είναι καιρός, ώστε να μην χρειαστεί να πάρουμε τα όρη και τα παραρά, όπως συχνά-πυκνά συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο.
Υστερόγραφο 2: Οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ των Ισραηλινών εφέδρων που έτρεξαν από κάθε γωνιά για να υπηρετήσουν τον στρατό τους, με το κυπριακό κομματικό σύστημα που βολεύει τα παιδιά της ελίτ σε γραφεία αναψυχής, είναι εξοργιστική. Ντροπή ρε!
Υποσημείωση: Αν τα επεισόδια που έγιναν σε Λάρνακα και Λεμεσό ήταν «πογκρόμ», αυτά που έγιναν στη Μέση Ανατολή τι είναι; Καλό είναι να ζυγίζουμε τις λέξεις μας, προτού βγάλουμε τη γλώσσα μας περίπατο.
Je suis Savvides
