ο Νίκος Χριστοδουλίδης αδικεί τον εαυτό του. Διότι ναι μεν μπορεί να μην θέλει να ‘χαλάσει’ ή καλύτερα να τσαλακώσει την εικόνα του, αλλά πλέον ούτε ΥΠΕΞ είναι, ούτε υποψήφιος Πρόεδρος είναι. Είναι Πρόεδρος ενός κράτους, και πρέπει να είναι αποφασισμένος για αποφάσεις. Είτε αυτές αρέσουν, είτε αυτές δεν αρέσουν
Υπάρχουν αρκετά σοβαρά θέματα που η Στήλη ήθελε να αγγίξει. Είναι από την μια το Κυπριακό, είναι από την άλλη οι Συντάξεις (που κάποτε αυτό το θέμα πρέπει να συζητηθεί δημόσια) αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη η εξέλιξη με τον Αρχηγό της Αστυνομίας.
Με μια λέξη; Ερασιτεχνισμοί.
Δυστυχώς. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης από την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων έδωσε αυτή την εικόνα, μια εικόνα που παραπέμπει λίγο σε ‘πολιτική σύγχυση’, λίγο σε ‘πολιτικό αποπροσανατολισμό’, λίγο σε ‘πολιτικό ερασιτεχνισμό’. Όλοι ενέτασσαν / εντάσσαμε αυτή την εικόνα στα πλαίσια του ‘νέου που θέλει τον χρόνο του’. Έδιναν / δίναμε πίστωση χρόνου και ορθώς. Δεν νοείται να αναλαμβάνει ένας νέος Πρόεδρος, χωρίς μάλιστα να έχει δίπλα του ένα από τα μεγάλα κόμματα, και να αρχίσεις τις επικρίσεις και την μουρμούρα από την πρώτη μέρα.
Ωστόσο τα λάθη πλέον άρχισαν να γίνονται συχνό φαινόμενο. Και σοβαρά λάθη. Δεν θα απαρριθμήσω ένα προς ένα, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι όλα είχαν ένα κοινό παρονομαστή που περιγράφεται τουλάχιστον από τρεις λέξεις: Επιπολαιότητα, αστοχία, αναποφασιστικότητα.
Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά μας οδηγούν στον χαρακτηρισμό ‘πολιτικός ερασιτεχνισμός’, τον οποίο ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα πρέπει να αναγνωρίσει και να διορθώσει. Και γράφω ‘να διορθώσει’ διότι τόσο ερασιτέχνης, ως Υπουργός για μια 5ετία και ως εκτελών χρέη Κυβερνητικού Εκπροσώπου για άλλη μια 5ετία, δεν μπορεί να είναι. Δεν είναι δυνατόν 10 χρόνια στην ενεργή πολιτική, στο προσκήνιο, το αποτέλεσμα να είναι αυτό που βλέπουμε και αυτό που ζούμε.
Είτε αρχής γενομένης με την χρονικά καθυστερημένη απόφαση του για την επιλογή των Υπουργών του, απόφαση η οποία τελικά ήταν άλλα ντ’ άλλων από αυτά που έλεγε, είτε αφορά την τότε κόντρα Κανάρης – Γιαννάκη, είτε τώρα με τον Αρχηγό Αστυνομίας (για να μην αναφερθώ σε όλα τα υπόλοιπα), οι αποφάσεις του Νίκου Χριστοδουλίδη είχαν και δυστυχώς συνεχίζουν να έχουν ένα χαρακτηριστικό: Αναποφασιστικότητα; Αστοχία; Επιπολαιότητα; Όλα μαζί; Συνδυασμός; Ναι ή όχι δεν παίζει ρόλο διότι στην τελική αυτό που μένει στους πολίτες είναι η εντύπωση του Πολιτικού Ερασιτεχνισμού.
Και ο Νίκος Χριστοδουλίδης αδικεί τον εαυτό του. Διότι ναι μεν μπορεί να μην θέλει να ‘χαλάσει’ ή καλύτερα να τσαλακώσει την εικόνα του, αλλά πλέον ούτε ΥΠΕΞ είναι, ούτε υποψήφιος Πρόεδρος είναι. Είναι Πρόεδρος ενός κράτους, και πρέπει να είναι αποφασισμένος για αποφάσεις. Είτε αυτές αρέσουν, είτε αυτές δεν αρέσουν. Εννοείται πως με τις αποφάσεις του θα βρει μπροστά του κάποιους, αλλά αυτό δεν πρέπει να αποτελεί κριτήριο, αν θέλει να κυβερνήσει σωστά. Η Προεδρία δεν είναι PR.
Το σήριαλ με τον Αρχηγό είναι το τελευταίο γεγονός που λίγο – πολύ ‘δένει’ τα πιο πάνω. Αν και ο Νίκος Χριστοδουλίδης είχε 5 σοφές επιλογές, δεν επέλεξε καμία διότι όποια και να επέλεγε από αυτές τις 5, θα συγκρουόταν με κάποιους. Και επέλεξε μια 6η επιλογή που θεώρησε ότι θα ‘έλυνε’ το πρόβλημα ‘αναίμακτα’ και κυρίως χωρίς να τσαλακωθεί η δική του εικόνα. Και οι 5 επιλογές δεν αναφέρονται σχηματικά. Είχε πραγματικά πέντε επιλογές, μια εκ των οποίων έπρεπε να αποφάσιζε ΑΜΕΣΩΣ.
Πρώτη επιλογή; Να παύσει και Υπουργό και Αρχηγό. Δεύτερη επιλογή; Να παύσει την Υπουργό και να εμπιστευθεί τον Αρχηγό.
Τρίτη επιλογή; Να παύσει τον Αρχηγό και να εμπιστευτεί την Υπουργό
Τέταρτη επιλογή; Να μην παύσει ούτε τον Αρχηγό ούτε την Υπουργό αλλά να ζητήσει από αυτούς του δυο να παύσουν αμέσως όσους ευθύνονταν (υπεύθυνοι επιχειρήσεων, αστυνομικούς διευθυντές κτλ κτλ)
Πέμπτη επιλογή; Συνδυασμό των πιο πάνω.
Αντ’ αυτού ο Πρόεδρος δεν κινήθηκε σε καμία επιλογή, άφησε το θέμα να ‘σβήσει’ μιας και χρονικά ‘βόλευε’ και με την απουσία του στην Νέα Υόρκη αλλά για ‘κακή του τύχη’ δυο γεγονότα δεν άφησαν το ‘συμβάν’ να σβήσει. Το ένα ήταν η αποτυχία στο Κυπριακό στη Νέα Υόρκη, άρα η καμία εξέλιξη ισοδυναμούσε με κανένα ενδιαφέρον από την κοινή γνώμη (σκεφτείτε το λίγο αντίστροφα: Αν πετύχαινε η Νέα Υόρκη και ανακοινωνόταν πχ Τριμερής Συνάντηση και επανέναρξη συνομιλιών τότε κανένας ή σχεδόν κανένας δεν θα ασχολείτο με το θέμα). Το άλλο γεγονός ήταν πως ενόσω ο ΠτΔ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη ξέσπασε το σκάνδαλο με τις υπερωρίες της Αναπληρώτριας Κυβερνητικού Εκπροσώπου, και συνεπώς ο ίδιος βρέθηκε εκ νέου στο επίκεντρο για τις ‘πολιτικές του κακοτεχνίες’ και αυτομάτως εντάχθηκε και το θέμα του Αρχηγού ξανά στο προσκήνιο.
Ακόμη όμως και τότε ο ΠτΔ δεν αποφάσιζε να λήξει ΑΜΕΣΩΣ το θέμα με μια από τις πρώτες τρεις επιλογές (αφού η τέταρτη πλέον δεν ήταν στο τραπέζι λόγω παρέλευσης χρόνου) και αντ’ αυτού οι διαρροές τόσο από την Αστυνομία όσο και από Προεδρικό ήταν πως ‘ο Αρχηγός φεύγει, είναι αποφασισμένο’. Αλλά PLAN B φαίνεται πως δεν υπήρχε αφού το πρόσωπο που θα αναλάμβανε το ‘καυτό πόστο’ δεν υπήρχε. Κάνει παρασκηνιακές επαφές ο Πρόεδρος με άτομα εκτός Αστυνομίας, τα οποία είναι αρνητικά, ενώ κάποια άτομα εντός της Αστυνομίας τα οποία προφανώς και είχε υπόψη, τελικά δεν θα μπορούσαν να συγκρατήσουν τις ισορροπίες, και φθάσαμε στον επίλογο αυτού του σήριαλ ότι ‘ο Αρχηγός μένει’. Χαίρω πολύ Τσαγγάρης.
Ας ελπίσουμε ότι αυτό το συμβάν – παρωδία θα είναι και το τελευταίο και ότι το πάθημα έχει γίνει μάθημα στον Πρόεδρο, ότι η πολιτική και κυρίως όταν είσαι επικεφαλής Κράτους απαιτεί τολμηρές αποφάσεις. Καλύτερα να παίρνεις απόφαση κι’ ας είναι λάθος, παρά να μην παίρνεις καμία απόφαση… Αυτό δεν λύνει κανένα πρόβλημα και κυρίως αυτό δεν είναι πολιτική.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp
