Happy days. Ευτυχισμένες μέρες. Στη ζωή πρέπει να μετράς τις καλές μέρες. Να τις παραχώνεις στη τσέπη σου και να προχωράς. Αυτό κάνεις; Αν όχι ξεκίνα πάραυτα!
Δεν θα έλεγα πως ξέρω πού να ορίσω τις ευτυχισμένες μέρες, θα μπορούσα όμως να πω, πως στη βάση της δεκαετίας που κράτησε και το ομώνυμο αμερικάνικο σίριαλ, είναι η δεκαετία ανάμεσα στα 40 και στα 50 της ανθρώπινης διαδρομής.
Κάπου εκεί που επαγγελματικά καταλήγεις σε μια καριέρα και αναμένεις την επόμενη προαγωγή. Εκεί που νιώθεις πως μπορείς και ξέρεις και θέλεις να κάνεις το επόμενο βήμα. Και το επόμενο βήμα παραμένει όπως και το μετέωρο βήμα το πελαργού. Απλώς μετέωρο. Το “μέσο” δεν δούλεψε. Κάποιος σου βγήκε από την εξωτερική. Η αλήθεια είναι πως πάλεψες έως εσχάτων να είσαι εσύ αυτός που βγήκε από την εξωτερική αλλά αν δεν σου βγει, γίνεται αθέμιτο κα άδικο, και ανεπίτρεπτο. Αν ήσουν εσύ θα ήταν φυσικά και δίκαιο και θεμιτό. Αφού εσύ, ειδικά εσύ, το αξίζεις. Και από παραλίγο θύτης μετατρέπεσαι σε θύμα.
Ας πάμε λοιπόν πάραυτα στο πως ορίζεται η ευτυχία. Η οποία εξ ορισμού δεν σχετίζεται με την τύχη. Τη καλή τύχη. Όπως απλοϊκά επιμένουμε να την ορίσουμε. Έχει να κάνει με επιλογές, σκοπούς, συνέπεια. Δεν είναι τυχαίο που ζούμε την παρούσα στιγμή την απόλυτη δυστυχία. Δεν είναι τυχαίο που νιώθουμε πως μας τελείωσαν οι ευτυχισμένες μέρες. Θα κρατήσω τον αρχικό ορισμό του Γκάντι την έννοια της αρμονίας. Ανάμεσα στο ποιος/ποια είμαι και ποιος/ ποια γίνομαι. Αν και σύμφωνα με το Λεξικό του Lalande, είναι «η κατάσταση της πλήρους ικανοποιήσεως που γεμίζει όλη τη συνείδηση» ή σύμφωνα με τον Καντ η «ικανοποίηση όλων των κλίσεων μας τόσο σε έκταση, δηλαδή σε πολλαπλότητα, όσο και σε ένταση, δηλαδή σε διάρκεια». Θα μπορούσα να επαναφέρω και τον ορισμό του Masslow. Εκείνον της αυτοπραγμάτωσης. Το να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Να αναπτύσσεις τα ταλέντα σου, να πετυχαίνεις τους στόχους σου.
Με απλά κατανοητά λόγια η δυστυχία που βιώνουμε ως το απέναντι δέος της ευτυχίας σχετίζεται πρωτίστως με την αποτυχία. Την αδυναμία επίτευξης των στόχων, των σχεδίων και των ονείρων μας. Ξέρω πως αν κάνω αυτή τη στιγμή μια δημοσκόπηση οι πλείστοι θα δηλώσουν δυστυχείς. Γιατί δεν πέτυχαν ή δεν βλέπουν να μπορούν να πετύχουν όσα ευχήθηκαν, όσα ονειρεύτηκαν όσα σχεδίασαν. Έτσι κι αλλιώς το DREAM BIG δεν μπορεί να τους χωρέσει όλους/όλες. Και την ίδια ώρα εκείνοι που στη δημόσια σφαίρα φαίνεται να πέτυχαν δεν πληρούν τους όρους, όπως τους πληρούσαν παλαιότερα. Τι εννοώ;
Δεν απέχουν επαρκώς από τον μέσο πολίτη. Δεν έχουν την επαρκή με άλλα λόγια απόσταση για να παραμένουν στο απυρόβλητο. Δεν θα αποκαλυφθούν στις μάζες δεκαετίες μετά τα άπλυτά τους (γιατί υπήρχαν πάντα άπλυτα), θα το φροντίσει από τώρα η εκλεκτική υπηρεσία η οποία πολύ καλά κάνει και να το κάνει πάντα και παντού, λέμε τώρα. Δεν θα έλεγα πως εγκρίνω ούτε τον τρόπο που γίνεται ο έλεγχος από τα fake accounts, παρόλο που λατρεύω τη σάτιρα, καθώς κανιβαλίζει επιτρέποντας στον κάθε ένα/μία κρυμμένο πίσω από μάσκες να σχολιάζει και να λέει ό,τι θέλει χωρίς κανένα κόστος. Δεν είναι τυχαίο που χάθηκε η τυφλή πίστη, η οποία ποτέ δεν θα έπρεπε να υπήρχε, στους θεσμούς. Γιατί οι θεσμοί υπηρετούνται από άτομα και τα άτομα πρέπει να κρίνονται.
Και αναρωτιέμαι, λέω τώρα, αν τελικά η ευτυχία, δεν έχει καμία σχέση με την επιτυχία. Ή μήπως οι στόχοι που θέτουμε πόρρω απέχουν και από το ποιοι είμαστε και από το ποιοι μπορούμε να γίνουμε; Η γιαγιά μου έλεγε, στη σοφία της, άπλωνε το σιέρι σου ως τζιαμαί που φτάνεις. Μήπως τελικά χάσαμε το μέτρο τζιαι απλώνουμεν σιέρι μας πολλά μακριά;
Σίγουρα, παρόλο που δεν έχουν ακόμη τελειώσει όλα, φαίνεται πως τίποτα δεν καταφέραμε στη Γενική Συνέλευση. Φταίμε; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε; Πιθανότατα τα κάναμε όλα, και ακόμη περισσότερα. Σίγουρα πολλοί μας υποσχέθηκαν πολλά. Το δεδομένο είναι πως δεν… Αποτύχαμε; Σαφέστατα. Κακώς στοχεύσαμε; Με τίποτα. Όπως το DREAM BIG, το να στοχεύεις ψηλά και σωστά, αποτελεί υποχρέωσή μας.
Ματαίωση; Απόλυτη. Τα παρατούμε; Με τίποτα. Να φτιάξουμε όσα μπορούμε τουλάχιστο να φτιάξουμε. Την ακρίβεια, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, την ανεργία, το στεγαστικό, το μεταναστευτικό. Να επενδύσουμε στην Παιδεία και στην Υγεία. Να δουλέψουμε με τον εαυτό μας και την ταυτότητά μας. Να μάθουμε να υπάρχουμε με αξιοπρέπεια και να συνυπάρχουμε με σεβασμό. Να μάθουμε να αποδεχόμαστε και να αγαπούμε όχι μόνο το διπλανό μας αλλά και τον απέναντί μας. Πολύ πιο δύσκολο, θα μου πείτε και θα έχετε δίκαιο, ακόμη και από την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων στη βάση των ψηφισμάτων των
Η.Ε. Επιμένω να πιστεύω σε όσα φαίνονται αδύνατα.
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.: Για τον Αριστοτέλη η ευδαιμονία συνδέεται με την ύπαρξη ελεύθερου χρόνου, ο οποίος διακρίνεται με σαφήνεια από τον εργάσιμο, καθώς, όπως τονίζει, «εργαζόμαστε για να σχολάσουμε, όπως κάνουμε πόλεμο για να εξασφαλίσουμε ειρήνη». Ποιοτικός ελεύθερος χρόνος που να συμβάλλει στο να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
