Μπήκε για τα καλά ο Αύγουστος. Από βδομάδας και για τις επόμενες 2-3 βδομάδες ανάλογα με το πόσο τυχερός είναι ο καθένας από εμάς η Κύπρος θα βρίσκεται σε διακοπές. Αν είσαστε από τους λίγους τυχερούς θα έχετε διακοπές χωρίς να μετράτε κάθε ευρώ που θα ξοδεύετε και το οποίο βάλατε στην άκρη με κόπο.
Δεν θα σας νοιάζει που θα χρυσοπληρώνετε την ανάπαυλα που χρειάζεστε για να πάρετε μπρος ξανά για ακόμη μια απαιτητική χρονιά. Για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, συγκαταβατικές ανάσες δροσιάς στο βουνό ή στην παραλία με τον τρόπο που όλοι μας θυμόμαστε, τον τρόπο των παιδιών μας χρόνων. Με την παγωνιέρα, και το καρπούζι που παγώνει στο κύμα ή στην πηγή του βουνού. Αν είσαστε και είμαστε ακόμη πιο τυχεροί δεν θα βιώσουμε άλλη πυρκαγιά ή όποια άλλη προσωπική ή συλλογική τραγωδία. Για κάποιον περίεργο λόγο ο Αύγουστος μας την φυλάει συχνά πυκνά τη δυσάρεστη έκπληξη.
Για όσους από εμάς, οι διακοπές έχουν λήξει, θα την απολαύσουμε την πόλη μας στους ράθυμους ρυθμούς του Αυγούστου με τις ζεστές μέρες και τις δροσερές (ελπίζουμε) νύχτες που θα μυρίζουν γιασεμί. Μπορεί να μην δούμε σε θερινούς κινηματογράφους παλιές ελληνικές ταινίες αλλά έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την Barbie σε open air προβολή. Αλήθεια εμείς οι παλαιότεροι μπορούμε να αναφωνήσουμε το γνωστό «ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν». Και μετά την φεμινιστική, αντιπατριαρχική, ταινία σε μπάρπι αποχρώσεις του ροζ- την οποία δεν έχω ακόμη δει και την οποία δεν διαφημίζω, απλώς χρησιμοποιώ για την ανάγκη της παρούσας παρέμβασης- μπορείτε να ολοκληρώσετε την σινεφίλ εμπειρία σας με την «ταιριαστή» άλλη ταινία, ναι στο Oppenheimer αναφέρομαι. Ήρθε και έδεσε με άλλα λόγια η συνταγή!
Μετά; Αν η συνταγή είναι όντως επιτυχημένη, μετά, θα έρθει η ώρα για τον αναστοχασμό σας. Οι Αυγουστιάτικοι αναστοχασμοί έχουν ένα ειδικό βάρος. Ίσως γιατί γίνονται υπό την επήρεια της Υπερπανσέληνου του Αυγούστου, με το φεγγάρι του Οξύρρυγχου στην αρχή, και το Μπλε Φεγγάρι στο τέλος.
Αφού λοιπόν περιδαβάσετε στα ΜΚΔ σας, με έμφαση στο πρώην (formerly)Twitter και νυν X και ανατριχιάσετε με όσα καταγράφονται για τα νερά ποταμών που παραχωρούνται, τα δήθεν πτυχία που κυκλοφορούν φαίνεται ευρύτατα, τις ελεγκτικές εκθέσεις, τις ανακαινίσεις και τις διαδικασίες τους, τις επισκευές προεδρικών αεροσκαφών που δωρίστηκαν αλλά δεν είναι σε χρησιμοποιήσιμη κατάσταση, τις προσκλήσεις «δημάρχων» πόλεων φαντασμάτων που εποικίζονται σε αντικατοχικές εκδηλώσεις οι οποίες προσκλήσεις δεν υλοποιούνται λόγω «υπερβολικών» αντιδράσεων, και αφού νιώσετε πως τελικά πρέπει να αποδείξετε πως δεν είσαστε ελέφαντας, αφού όλοι, όλοι όμως, παίζουν με τη νοημοσύνη σας, κοινώς «περιπαίζουν» σας, και ο καθένας λέει ότι θέλει, θα έλεγα για να καθαρίσει το μυαλό σας και να μπορέσετε να αναστοχαστείτε ως οφείλετε, να πάρετε στα χέρια σας κάποιο βιβλίο, από εκείνα τα ιδιαιτέρως επικίνδυνα, ναι, από εκείνα που σας προκαλούν να σκεφτείτε. Να αράξετε, κατά προτίμηση μόνοι, και να σκεφτείτε το χρέος σας. Δεν αναφέρομαι σε εκείνο προς τις τράπεζες, εξυπηρετούμενο ή μη, αναφέρομαι στο ουσιαστικό σας χρέος.
Όσα ακολουθούν είναι δανεικά και διασκευασμένα:
Χρέος 1: Να αναγνωρίσεις την παντοδυναμία του νου μέσα στα «φαινόμενα» και την παντελή αδυναμία του πέρα από αυτά.
Χρέος 2: Ποτέ να μην αναγνωρίζεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Να αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες θάνατος δεν υπάρχει. Να μην γαληνεύει η καρδιά σου και να μην υποτάσσεται. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο νους. Ο νους βολεύεται. Η καρδιά ποτέ.
Χρέος 3: Να λυτρωθείς από το νου και την καρδιά. Να ανεβείς πιο πάνω. Να μην ελπίζεις σε τίποτα. Να μην φοβάσαι τίποτα. Να είσαι λεύτερος
Στην ανηφορική πορεία, γιατί την ανηφόρα πρέπει πάντα να διαλέγεις, να ανεβαίνεις σκαλοπάτι, σκαλοπάτι.
Από το εγώ, στην ράτσα, στην ανθρωπότητα, στη Γη ολάκερη.
Μετά να οραματίζεσαι και να πράττεις. Από το όραμα στην πράξη. Ξανά και ξανά.
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.1: Ασκητική. Ν. Καζαντζάκης
Υ.Γ. 2: Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς, καλύτερα να μην είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, καλό θα κάνει μόνο. Αν αναστοχαζόμενος ο καθείς αναγνωρίσει το δικό του πόθο για ελευθερία, δεσμευτεί στον αγώνα το δικό του για την ολοκλήρωση, καταλήξει στη δική του κραυγή προς την ωριμότητα και αν μετά: σωπάσει.
