ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Κάθε 38 ώρες, ο υπόκοσμος στην Κύπρο πραγματοποιεί μια βομβιστική επίθεση ή έναν κακόβουλο εμπρησμό σε ιδιωτικές περιουσίες και επιχειρήσεις. Από τις δεκάδες έκνομες ενέργειες, θα εξιχνιαστεί τελικά ένα πολύ μικρό ποσοστό, στην καλύτερη περίπτωση μόλις το 20%. Σε αυτά τα στοιχεία δεν υπολογίζονται οι δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονίας, οι εκβιασμοί, το εμπόριο ναρκωτικών, το εμπόριο προσώπων, το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και άλλες οργανωμένες μορφές εγκλήματος, που ποτέ δεν θα εξιχνιαστούν. Δεν υπολογίζονται ούτε οι μικροεγκληματίες, οι καθημερινές διαρρήξεις και ληστείες, τα επεισόδια στα κυπριακά γήπεδα, οι οδηγοί που θερίζουν αθώους περνώντας με κόκκινο φανάρι ή κάνοντας ράλι σε αστικές περιοχές και άλλα περιστατικά παρανομιών και ακραίας βίας.
Δεν χρειάζεται να διαβάσουμε τα στατιστικά της βίας για να καταλάβουμε ότι ζούμε σε μια επικίνδυνη κατάσταση. Το ξέρουμε. Ξέρουμε ότι κουμάντο κάνει ο υπόκοσμος (ακόμα και μέσα από τις Κεντρικές Φυλακές!), ότι στους δρόμους επικρατεί αναρχία (και το κράτος στήνει κάμερες με τον νου στις εισπράξεις, όχι στην ασφάλεια) και ότι εναπόκειται στους οργανωμένους χούλιγκαν αν θα λήξει ομαλά ένα αθλητικό γεγονός. Τα έχουμε συνηθίσει όλα αυτά. Έχουμε συνηθίσει και στα μικροεγκλήματα στις γειτονιές, έχουμε συνηθίσει στους εμπρησμούς, έχουμε ξεχάσει πώς είναι μια φυσιολογική ζωή.
Βία πάντα θα υπάρχει, όπως πάντα θα υπάρχουν εγκληματικά στοιχεία. Είναι στην ανθρώπινη φύση και το θέμα είναι πώς θα μειώσουμε στο ελάχιστο όλες τις παράνομες εκφάνσεις που απειλούν τον τρόπο και την ποιότητα ζωής των πολιτών. Είναι θεμελιώδης ευθύνη του κράτους η εμπέδωση της ασφάλειας και η πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος, αλλά εκ του φρικτού αποτελέσματος το κράτος έχει διαχρονικά αποτύχει. Απέτυχε χθες, αποτυγχάνει σήμερα και όλα δείχνουν ότι θα αποτύχει αύριο.
Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Εδώ και πολλά χρόνια κυριαρχεί το αίσθημα ανασφάλειας και επικρατεί, δικαιολογημένα, καχυποψία απέναντι στους θεσμούς. Σε μεγάλη έρευνα που δημοσίευσε πριν πέντε χρόνια η Offsite, σχεδόν επτά στους δέκα πολίτες δεν εμπιστεύονταν την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη (Kappa Research, Eastern Mediterranean & Balkan Monitor, β’ μέρος 31.05.2019). Δεν νομίζω να χρειάζεται να κάνουμε νέα έρευνα για το αντίστοιχο ποσοστό σήμερα. Θα είναι έκπληξη αν είμαστε καλύτερα...
Όταν όμως οι δυνάμεις ασφαλείας του κράτους λαμβάνουν ποσοστά… κομμάτων και άλλων αμαρτωλών θεσμών της δημοκρατίας, το πρόβλημά μας είναι μεγάλο και ο χρόνος μηδαμινός. Ζούμε σε μια μικρή κοινωνία, είναι αδικαιολόγητο να υπάρχει τέτοια έκταση και τόσο βάθος οργανωμένων εγκληματικών δομών. Είναι αδικαιολόγητο να είναι ανεκτή η γιγάντωση της παρανομίας, να μην υπάρχει έλεγχος για τον αθέμιτο πλουτισμό του υποκόσμου και να μην αξιοποιείται το πολυεργαλείο του «πόθεν έσχες». Είναι αδιανόητο να έχει επικρατήσει μια νοοτροπία ατιμωρησίας, την ώρα που το έγκλημα λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Μια λύση θα ήταν να κάνουμε «επανεκκίνηση». Να εμπιστευθούμε τους άξιους υπηρέτες του νόμου, να δώσουμε ρόλο στους καταξιωμένους Κύπριους επιστήμονες (όπως τον διεθνούς φήμης καθηγητή εγκληματολογίας Παναγιώτη Καπαρδή), να υπάρξει μια συντονισμένη εθνική αντίδραση απέναντι στη βία και στο καθεστώς τρόμου που κυριαρχεί. Δεν μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία χωρίς κράτος δικαίου, χωρίς την εφαρμογή των νόμων, χωρίς την εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας. Χωρίς ένα στοιχειώδες δίκτυ προστασίας της κοινωνίας.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε από τα απλά: να ψηφίσουμε έναν νόμο που θα προνοεί την εφαρμογή των νόμων...
Υστερόγραφο: Για την κατάρρευση του πανάκριβου ηλεκτρονικού συστήματος δικαιοσύνης δεν αρκεί να γίνει έρευνα. Πρέπει να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται για το φιάσκο και την κατασπατάληση δημοσίου χρήματος. Αυτή η θλιβερή ιστορία με την ασυλία που έχουν όσοι λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις, πρέπει να τελειώσει.
Το άσχετο: Μπαμ και κάτω
