Παρακολουθούμε ως λαός την τελευταία βδομάδα, πράγματα που καμία σχέση δεν έχουν με θαύματα. Ανησυχητικά φαινόμενα που δεν μπορούν να εξηγηθούν παρά μόνο αν θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων και αναστοχαστούμε γύρω από ζητήματα αξιών. Παρά μόνο αν αναγνωρίσουμε φωνακτά και αν γνωριστούμε από την καλή και από την ανάποδη, με τον ελέφαντα που έχει στρογγυλοκαθίσει στο δωμάτιο εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες.
«Δεν έχουμε υπόθεση». Αν δεν το καταλάβουμε δεν έχουμε ούτε και ελπίδα. Ως γονείς, ως εκπαιδευτικό σύστημα, ως κοινωνία, μεγαλώνουμε παιδιά που δεν ξέρουν ούτε να υπάρχουν ούτε να συνυπάρχουν. Δεν έχουν καμία επαφή με την ταυτότητά τους, δεν ξέρουν τις ρίζες τους, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει προσφυγιά και αγώνας για επιβίωση. Φαίνεται να μην τους αφορά.
Μεγαλώνουμε παιδιά που είναι εθισμένα στα ηλεκτρονικά και πιθανότατα να μην έχουν ανοίξει βιβλίο (δεν αναφέρομαι στα σχολικά) στη ζωής τους, αφού δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς βιβλία στο σπίτι τους, στο στενό τους περιβάλλον.
Μεγαλώνουμε παιδιά που θεωρούν πως οι πάντες υπάρχουν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους. Θεωρούν πως οι γονείς τους δεν αξίζουν και οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους υπάρχουν για να τους χαρτζιλικώνουν.
Μεγαλώνουμε παιδιά που θεωρούν πως η βία είναι αποδεκτή. Πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος ύπαρξης. Πως ο απέναντι δεν μπορεί να είναι δίπλα και πως απειλεί τα συμφέροντά τους. Πως αν τα συμφέροντά σου απειλούνται βάζεις κουκούλα, βγαίνεις στους δρόμους και βάζεις φωτιά.
Κάποτε βάζαμε φωτιά στις πρεσβείες του θανάτου. Κάποτε διαδηλώναμε για επιστροφή και λευτεριά και ειρήνη. Κάποτε…
Είναι όμως τα παιδιά ανθρώπων της δικής μας γενιάς που είναι τώρα στους δρόμους με κουκούλες και σπέρνουν το μίσος, την καταστροφή, τον θάνατο.
Τις ευθύνες, για τα επεισόδιά που μας πλήγωσαν βαθιά και μας εξέθεσαν ανεπανόρθωτα, να τις βρουν και να τις αποδώσουν οι αρμόδιοι και μετά να αναθεωρήσουν και όσα πρέπει να αναθεωρηθούν.
Εκείνο, που εμένα με προβληματίζει πιο βαθιά, σε προσωπικό, σε αξιακό και υπαρξιακό επίπεδο, δεν είναι το τι πήγε λάθος με τους σχεδιασμούς, δεν είναι ούτε το μέγεθος της αστυνομικής δύναμης, ούτε οι αποφάσεις που ληφθήκαν και το momentum που έπρεπε να ληφθούν. Εξάλλου για όλα αυτά γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά.
Είναι το από πού και πώς ξεφύτρωσαν αυτοί οι κουκουλοφόροι φασίστες, οι οποίοι δεν γεννήθηκαν σε μια νύχτα. Τους αναθρέψαμε. Τους γαλουχήσαμε. Τους έχουμε δίπλα μας. Τους αγκαλιάζουμε. Τους ανεχόμαστε.
Είναι τα παιδιά μας που μοιράζονται τις δικές μας φασιστικές αντιλήψεις.
Είναι τα παιδιά μας που αποτύχαμε ως εκπαιδευτικό σύστημα να συμπεριλάβουμε στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Είναι τα παιδιά μας που απαξίωσαν τους θεσμούς και έχασαν κάθε εμπιστοσύνη στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη γιατί κρίνουν από το δικό μας παράδειγμα.
Είναι τα παιδιά μας που καθηλωμένα στο στάδιο του «εγώ», ανώριμα, επιπόλαια και επιφανειακά βάζουν κουκούλα και ξεκινούν να καταστρέφουν.
Χωρίς οίκτο. Αφού έχουν χάσει κάθε επαφή με τον συναισθηματικό τους κόσμο. Κοινωνιοπαθείς και ναρκισιστές.
Αυτή τη φορά στράφηκαν στους μετανάστες, αφού η ρητορική μίσους από επίσημα πολιτικά, και όχι μόνο, χείλη, τους δίνει και την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Την επόμενη φορά θα σταθούν βίαια και καταστροφικά απέναντι σε όποιον/α δεν τους ικανοποιεί τα γούστα. Σε όποιον/α τους σταβοκοιτάξει. Σε όποιον/α έχει διαφορετική ταυτότητα φύλου. Στην ανάπηρη που τους δυσκολεύει. Στον χοντρό. Στην άσχημη. Στον ηλικιωμένο. Τρομακτικό; Σαφέστατα
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.: Να αλλάξουμε κάτι τώρα!
