Κατεβάστε τώρα το application της Offsitenews για Android & για iOS
Group google play
Group app store
mobile app

«Το καράβι που βούλιαξε»

«Το καράβι που βούλιαξε»

Προς διαχρονικά προβληματισμένους, διακοσιοστής εικοστής δεύτερης επιστολής, το ανάγνωσμα…

Υπάρχουν καράβια που είναι φτιαγμένα για να βουλιάζουν. Καράβια που δεν φτάνουν ποτέ στα λιμάνια τους. Καράβια που τα πανιά τους δεν είναι λευκά. Καράβια που συντρίβονται στις συμπληγάδες πέτρες των συμφερόντων. Καράβια που δεν ταξιδεύουν σε ορίζοντες αλλά οδεύουν σε αδιέξοδα υγρά και σε καταρράκτες θανάτου.

Ένα ακόμη καράβι,  παλιό, σαπιοκάραβο, μετατράπηκε σε υγρό τάφο. Αυτό γράφτηκε. Αυτό ήταν. Πολλοί πνίγηκαν και εκατοντάδες αγνοούνται με την ανείπωτη βεβαιότητα πως είναι νεκροί, μετά την ανατροπή και βύθιση του υπερφορτωμένου σαπιοκάραβου στα ανοιχτά της Πύλου. Ένα από τα πιο θανατηφόρα ναυάγια των τελευταίων χρόνων λέει. 

Δεν έχει καταγραφεί ο ακριβής αριθμός των επιβατών. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού ήταν παράνομοι, αόρατοι, ανύπαρκτοι. Άνθρωποι σκιές. Παιδιά που δεν έπαιξαν, δεν ονειρεύτηκαν, δεν έμαθαν, δεν μεγάλωσαν ποτέ. Γυναίκες που κακοποιήθηκαν και βιάστηκαν. Περιπτώσεις που η ανθρώπινη ζωή δεν είναι καν αριθμός. Δεν αξίζει να καταγραφεί ούτε καν σε κατάστιχα επιβίβασης. Αίγυπτος, Συρία, Πακιστάν… πατρίδες που δεν αγάπησαν τα παιδιά τους. Ευρώπη των λαών και των ανθρώπων που δεν άνοιξε αγκαλιά υποδοχής.  

Γυναικόπαιδα στοιβαγμένα στο αμπάρι. Εμπορεύματα που γεννήθηκαν και παρέμειναν στα αζήτητα. Θύματα πολέμων, συμφερόντων, θρησκειών που στο όνομα θεών ξευτιλίζουν ανθρώπινες ζωές και τσαλαπατούν αξιοπρέπειες. Θύματα πολέμου και κατατρεγμού. Ζωές ανέλπιδες. Με την απελπισία να γίνεται κακός συμβουλάτορας, αφού καμία από τις πολιτισμένες χώρες δεν θέλει να τους υποδεχτεί, μιας και θα μικρύνει η πίτα, και, ναι σίγουρα, θα δημιουργηθούν ζητήματα υποδοχής και υποστήριξης. Θα βρεθούν πολλοί να τους πετροβολήσουν. Θα κληθούν να ονειρευτούν αν τα καταφέρουν σε γλώσσες που δεν ξέρουν. Να βαδίζουν μονοπάτια που δεν ανοίχτηκαν για αυτούς. Θα τσουβαλιαστούν σε χώρους υποδοχής απάνθρωπους, αν φυσικά καταφέρουν να πιάσουν λιμάνι.

Όσο επιτρέπουμε στην μετανάστευση να παραμένει παράνομη, θα έχουμε σαπιοκάραβα να διασχίζουν θάλασσες στα κρυφά, στα σκοτεινά, στα κλεφτά. Κουβαλώντας ζωές ανύπαρκτες, ελπίδες ισχνές, ανθρώπους που δεν είναι καταγραμμένοι ούτε καν ως αριθμοί. Ανθρώπινες ζωές που καταλήγουν πτώματα ξεβρασμένα σε παραλίες.

Παράνομη μετανάστευση. Ένα πολυσύνθετο και πολυδιάστατο ζήτημα χωρίς απλές λύσεις. Μόνη αποδεκτή αντιμετώπιση ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια. Η ανοικτή αγκαλιά. Η προστασία των πιο ευάλωτων. Μόνο έτσι θα κριθεί ο πολιτισμός της Δύσης και δεν θα πάρει απροβίβαστο. Να μην είναι η ενίσχυση των συνόρων η εύκολη λύση. Να μην επιλέγουμε να επενδύσουμε ως ανθρωπότητα στο να εμποδίσουμε την παράνομη διέλευση. Ας μην είναι αυτή η πρώτη μας επιλογή, αφού έτσι είναι που δημιουργούνται οι επικίνδυνοι δρόμοι που καταλήγουν στο βυθό της θάλασσας. Οι δρόμοι που πνίγουν όνειρα και ξεβράζουν πτώματα.

Να ενισχύσουμε ως παγκόσμια κοινότητα τη σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη στις χώρες προέλευσης για να μειωθεί ή και να εκλείψει η ανάγκη για τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα τους.

Να επενδύσουμε στις νόμιμες διαδικασίες μετανάστευσης με προγράμματα προσωρινής προστασίας ή έκδοση θεωρήσεων εργασίας. Οι χώρες να συνεργαστούν ουσιαστικά σε διεθνές επίπεδο για να καταπολεμήσουν  τα λαθρομεταναστευτικά δίκτυα.

Να ενισχύσουμε ως κοινωνίες την ευαισθητοποίηση και την ανεκτικότητα. Να αγκαλιάσουμε τις ιστορίες φυγής και ξεριζωμού. Τις ιστορίες της αποξένωσης και της απομόνωσης. Να γίνουμε μια ανοικτή αγκαλιά να τους υποδεχτούμε. Με θεσμούς υποστηρικτικούς. Με δομές που δεν θα μετατρέπονται σε γκέτο. Μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά στη ζωή τους, και να τους φωνάξουμε: «Καλωσορίσατε. Εδώ θα βρείτε μια καινούρια πατρίδα»

Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: «Διασκορπισμένα στο κύμα όνειρα. Το σκοτάδι σύμμαχος εκεί που κάποτε έλαμπε η αυγή. Σκιές χαμένες σε πόλεις ερείπια και γειτονιές βομβαρδισμένες. Φωνές σιωπηλές, κραυγάζουν για αξιοπρέπεια για ελευθερία για αγκαλιά. Μνήμες πατρίδας στο σακίδιο, παιδικά χαμόγελα να οραματίζονται το αύριο και θάλασσες που μετατρέπονται σε τάφους υγρούς. Πατρίδα άγνωστη. Υπόσχεση ανεκπλήρωτη κρυμμένη στην απεραντοσύνη. Είμαστε τελικά όλοι παιδιά της γης;»

Home