Οι υπεύθυνοι για τα βίαια επεισόδια είναι γνωστοί και η λύση δεδομένη. Απαιτεί μόνο αποφασιστικότητα που δεν βλέπουμε να υπάρχει

Παρακολουθώ τις αναλύσεις και εκπλήττομαι. Είναι κανείς που δεν ξέρει από που προέρχεται, και ποιοι προκαλούν την βία στα γήπεδα;

Είναι οι οικογενειάρχες που πάνε αγκαλιά με τα παιδάκια τους στο γήπεδο. Είναι οι όμορφες παρέες των φίλων που τυλίγονται τα πολύχρωμα κασκόλ τους και τρων φιστούτζια στις κερκίδες; ‘Όχι βέβαια. Όσοι περάσαμε έστω και λίγες φορές την πόρτα των γηπέδων, ξέρουμε καλά τι γίνεται.

Ας ξεκινήσουμε με τις βασικές παραδοχές:

• Για την αντιμετώπιση της γηπεδικής βίας, έχουν αποτύχει όλα τα μέχρι σήμερα μέτρα αστυνομικού χαρακτήρα που έχουν ληφθεί. Έχουν αποτύχει μαζί τους και όλοι οι αξιωματικοί που ανέλαβαν τους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς γεγονός που μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Δεν μπορεί να είναι όλοι ανίκανοι. Απλώς τους ανατίθενται καθήκοντα υπέρτερα των δυνατοτήτων τους. Το να στηριζόμαστε στην αστυνομική παρέμβαση σε έναν κλειστό χώρο με χιλιάδες νομοταγείς πολίτες αναμεμιγμένους με κινητά φρενοκομεία, εξοπλισμένα με ότι φανταστεί ο ανθρώπινος νους είναι μία εκρηκτική συνταγή.
• Η μόνη περίοδος ηρεμίας που υπήρξε στα πρόσφατα χρόνια ήταν όταν οι σύνδεσμοι των οργανωμένων φιλάθλων απείχαν από το γήπεδο. Αυτό μείωσε -σχεδόν εξαφάνισε τη βία στα γήπεδα. Άρα έχουμε τον βασικό ύποπτο για τη βία. Μία μειοψηφία οπαδών με βίαιη, παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά, είναι εν πολλοίς η υπεύθυνη για όσα θλιβερά βλέπουμε να διαδραματίζονται.
• Φωνάζουν πολλοί πως δεν μπορεί η ανικανότητα του κράτους να ελέγξει τους βίαιους, να την πληρώσουν όλοι οι αγνοί φίλαθλοι. Πράγματι αυτό δεν είναι κάτι καλό, αλλά η δική μου απάντηση είναι πως δεν πειράζει. Ας την πληρώσουν. Δεν πρόκειται δα και για κανένα τεράστιο κόστος η απώλεια μερικών αγώνων της αγαπημένης τους ομάδας, την ώρα που η αγαπημένη τους ομάδα, δεν φροντίζει να τους προστατεύσει.

Άρα στο δικό μου μυαλό η απάντηση είναι απλή: οι ομάδες αυτές των βίαιων φιλάθλων, είτε ελέγχονται, είτε κλείνουν. Ένα μόνο δεν πρέπει να γίνει. Να μπουν στο γήπεδο. Πρέπει σήμερα να απαγορευτεί η είσοδος στα γήπεδα φιλάθλων ομάδων που οι οπαδοί τους έχουν επιδείξει βίαιη, επικίνδυνη συμπεριφορά και να κλείσουν οι γιάφκες τους. Διότι για γιάφκες πρόκειται. Και ξέρουμε ποίοι είναι αυτοί.

Αυτό σημαίνει οικονομικό κόστος για τα σωματεία που διατηρούν τέτοιες εγκληματικές κλίκες.

Αλλά αυτή είναι και η απάντηση. Εφ'όσον δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη ελέγχου των ανθρώπων που τους υποστηρίζουν και τους γνωρίζουν έναν προς έναν, να πληρώσουν κόστος. Πολλοί εκτιμούν ότι αυτό οδηγεί σε οικονομικό στραγγαλισμό των ποδοσφαιρικών σωματείων. Για μένα κανένα πρόβλημα. Άλλωστε στην πραγματικότητα δεν είναι αφιλοκερδή σωματεία αλλά πρόκειται για εταιρείες, για επιχειρήσεις που πουλούν ένα προιόν.

Αφού το προιόν τους δηλητηριάζει και απειλεί την κοινωνία, με παραβατικούς και βίαιους «πελάτες» να πληρώσουν το κόστος που τους αναλογεί.

Κι αν πράγματι μιλάμε για αποφασιστικά μέτρα, τότε θα πρέπει να δούμε και το θέμα των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Τα δικαιώματα πληρώνονται για να βλέπουμε ποδόσφαιρο και όχι κάτς. Όποιος θέλει να μετατρέψει το γήπεδο σε αρένα, δεν θα βλέπει τα χάλια του στην τηλεόραση. Κι ούτε θα πληρώνεται φυσικά.

Η τάξη δεν απαιτεί μόνο δακρυγόνα και στολή αρμαντίλο. Απαιτεί και αποφασιστικότητα για σύγκρουση με συμφέροντα.

Σε μία περίοδο που η νύχτα επιδιώκει να πάρει το πάνω χέρι στον τόπο, με δολοφονίες, απόπειρες δολοφονίας στο φως, το μόνο που δεν θέλουμε είναι και την καλλιέργεια του οπαδικού ακραίου μίσους το οποίο κατ επάγγελμα ασκείται από τις συγκεκριμένες ομάδες. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες ιδανικά ευδοκιμούν και τα σκοτεινά λουλούδια της νύχτας, και της ευρύτερης παρανομίας.