Στην Κύπρο, στο Μεταναστευτικό, όπως και σε τόσα άλλα θέματα, κινούμαστε συνήθως του κουτουρού – Κανένα πλάνο για ‘ενσωμάτωση’ – Απαράδεκτα επεισόδια

Πριν από ένα χρόνο και κάτι μέρες (συγκεκριμένα 7 Αυγούστου 2022) είχα ένα άρθρο με τίτλο «Μεταναστευτικό: Κάντε υποχρεωτικά ‘Μαθήματα Ενσωμάτωσης’». Το ξαναδιάβασα και είναι και πάλι επίκαιρο. Ο λόγος προφανής. Αν και πέρασε ένα έτος, η Κύπρος δεν έκανε ούτε τα βασικά στο θέμα της ‘Ενσωμάτωσης’. Μπορεί να έκανε ενθαρρυντικά βήματα στο θέμα των εξετάσεων αιτήσεων και στις απελάσεις, που είναι όντως πολύ βασικά σημεία στο όλο ζήτημα του Μεταναστευτικού, και αυτό πρέπει να πιστωθεί στον Νίκο Χριστοδουλίδη, αλλά δεν έκανε τίποτα στο βασικότερο που είναι η ‘ενσωμάτωση’. 

Πριν παραθέσω εκ νέου εκείνο το άρθρο (της 7ης Αυγούστου 2022) θα σημειώσω πως τα επεισόδια που είδαμε στη Λεμεσό είναι απαράδεκτα. Παντελώς απαράδεκτα. Απερίγραπτα απαράδεκτα. Ο Πρόεδρος είπε και ίσως είναι σωστός πως τα όσα συνέβησαν στη Λεμεσό δεν έχουν σχέση με το Μεταναστευτικό. Απαράδεκτα είναι βεβαίως και τα όσα προηγήθηκαν. Είτε οι απειλές από μετανάστες, είτε ευρύτερα η βία και η ρητορική μίσους από κάθε πλευρά. Χωρίς ίχνος εξίσωσης αφού το καθένα είναι βάσει της βαρύτητας του. Δεν θα αναφερθώ στην υπόθεση απαγωγής, διότι ακόμη δεν ξεκαθάρισε το ζήτημα αφού η τελευταία δήλωση από πλευράς αστυνομίας είναι πως «εκείνα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν σημαίνει ότι έγιναν έτσι». Και ας ευχηθούμε να μην είναι. Παντελώς απαράδεκτοι όμως και αυτοί που προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν πολιτικά νομιζόμενοι ότι κερδίζουν και πόντους (ένθεν και ένθεν). Όπως και να έχει, ξανά, τα επεισόδια βίας είναι απαράδεκτα και πρέπει να επιβληθούν παραδειγματικές ποινές για όλους όσους ενέχονται. Θα ήταν όμως παράλειψη να μην αναφερθώ και στην αίσθηση απουσίας των Αρχών του Κράτους, του οποίου ηγείται ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Μια αίσθηση, την οποία θα πρέπει να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη ο Πρόεδρος και αν πρέπει να κάνει διορθωτικές κινήσεις να τις κάνει.

Λοιπόν. Παραθέτω το παλαιότερο άρθρο εκ νέου με μόνο μια επισήμανση: Τότε (7/8/22) έγραφα ότι μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ακούσαμε κάποιο πλάνο από τους τότε υποψήφιους προέδρους της Δημοκρατίας για το Μεταναστευτικό. Στην πορεία, μέχρι τις εκλογές, εννοείται πως ακούσαμε τα πλάνα τους, αλλά δυστυχώς ΔΕΝ ακούσαμε το πλάνο ενσωμάτωσης που ήταν / είναι και η ουσία του άρθρου.

Υγ1: Ας μην ξεχνούμε πως μάλλον δεν υπάρχει πλέον οικογένεια στην Κύπρο χωρίς μέλος εξ αγχιστείας ή εξ αίματος από μετανάστη γονιό. Ας είμαστε σοβαροί για το ζήτημα του Μεταναστευτικού. Δεν χωράει μηδενισμό. Ούτε από την μια ούτε από την άλλη πλευρά.  

Υγ2: Πρόσεξα σχόλια που μειώνουν, συνθλίβουν και μορφοποιούν το θέμα της «Ενσωμάτωσης» ως «ιδεολογικό, κομματικό». Κακώς. Είναι το άλφα και το ωμέγα για μια πετυχημένη Μεταναστευτική πολιτική. Κάτι που εφαρμόζουν όλες οι χώρες της ΕΕ και κυρίως Γερμανία και Σκανδιναβία (είδε πιο κάτω).

Παρατίθεται αυτούσιο όπως δημοσιεύτηκε 7 Αυγούστου 2022: 

Μεταναστευτικό: Κάντε υποχρεωτικά «Μαθήματα Ενσωμάτωσης» 

Στην Κύπρο, στο Μεταναστευτικό, όπως και σε τόσα άλλα θέματα, κινούμαστε συνήθως του κουτουρού – Η δυστυχία είναι πως ενόψει Προεδρικών κανένας υποψήφιος μέχρι στιγμής δεν μας είπε συγκεκριμένη πρόταση αντιμετώπισης του Μεταναστευτικού 

Οι Μετανάστες δεν θα φύγουν. Ή αλλιώς: Δεν πρέπει να αναμένουμε ότι όλοι οι Μετανάστες θα φύγουν από την Κύπρο.

Ωστόσο αυτό, δεν πρέπει να θεωρείται και ως αρνητικό. Η Κύπρος μπορεί να επωφεληθεί από τους Μετανάστες, υπό την προϋπόθεση όμως το Κράτος θα οργανωθεί και θα κινηθεί σε ένα συγκεκριμένο και πολύ αυστηρό πλαίσιο.

Και το επικίνδυνο είναι αυτό. Δηλαδή η ανικανότητα του κράτους και της πολιτείας να οργανωθεί, να δημιουργήσει πλαίσιο, να εφαρμόσει οδηγίες και συγκεκριμένα πρωτόκολλα για το Μεταναστευτικό. 

Ούτε θα ανακαλύψει η Κύπρος τώρα την φόρμουλα. Αλλά η Κύπρος μπορεί να μάθει, να εκπαιδευτεί, να υιοθετήσει πολιτικές για το Μεταναστευτικό από άλλες χώρες, οι οποίες έχουν εμπειρίες και κουλτούρα στο θέμα αυτό. 

Ας θέσουμε όμως τη σειρά δράσεων που συνήθως ακολουθείται ανά το παγκόσμιο στο θέμα του Μεταναστευτικού για να είμαστε όλοι ευθυγραμμισμένοι: 

Πρώτο Βήμα. Πρώτη γραμμή ‘άμυνας’ για κάθε κράτος είναι η αποτροπή. Δηλαδή να βρει αποτρεπτικά μέτρα για να μην εισέρχονται ανεξέλεγκτα Μετανάστες. Αυτό δεν μπορεί να αποδώσει κατά 100% σε καμία χώρα και πόσο μάλλον στην Κύπρο, η οποία είναι ‘ξέφραγο αμπέλι’ λόγω της πράσινης γραμμής και λόγω της κατοχής αφού η Δημοκρατία δεν μπορεί να ελέγξει όλα τα σημεία εισόδου και εξόδου. 

Δεύτερο Βήμα. Δεύτερη γραμμή ‘άμυνας’ για το κάθε κράτος είναι η γρήγορη εξέταση των Μεταναστών / αιτητών ασύλου. Όσο πιο γρήγορες οι διαδικασίες, τόσο πιο καλά. 

Τρίτο Βήμα. Τρίτη γραμμή ‘άμυνας’ είναι η διαχείριση / αξιοποίηση των Μεταναστών που εγκρίθηκαν για Άσυλο / και η αποτελεσματική επιστροφή όσων έχουν απορριφθεί.     

Και ακριβώς το ‘Βήμα 3’ αποτελεί και το ‘Νούμερο 1’ για μια πετυχημένη Μεταναστευτική Πολιτική. Ή τουλάχιστον όσο πιο πετυχημένη γίνεται. Και μιλάμε για την αξιοποίηση των Μεταναστών που εκεί θα πρέπει να υπάρχει ως ‘Πρέπει’ και ως ‘βασική προϋπόθεση’ η προσπάθεια ενσωμάτωσής τους (integration) με την Κουλτούρα της κάθε χώρας. Σε αυτό η Κύπρος βαθμολογείται με ΜΗΔΕΝ. 

Τι κάναμε μέχρι σήμερα για την ενσωμάτωση; Τι σχέδια υπάρχουν; Τι πλάνα υπάρχουν; Μηδέν από μηδέν, μηδέν. 

Λοιπόν, επειδή όπως έγραψα και πιο πάνω ότι δεν θα ανακαλύψουμε τον τροχό στην Κύπρο, έψαξα να δω τι ισχύει σε άλλες χώρες – μέλη της ΕΕ. Και η χώρα με την μεγαλύτερη κουλτούρα και γνώση γύρω από το Μεταναστευτικό είναι η Γερμανία. Η οποία δέχεται εδώ και δεκαετίες οικονομικούς μετανάστες και νοείται τα τελευταία χρόνια και μετανάστες / πρόσφυγες / αιτητές ασύλου. 

Η Γερμανία από το 2005 εφάρμοσε υποχρεωτικά για μετανάστες που επιθυμούν να αποκτήσουν βίζα διαμονής / εργασίας στη χώρα, το λεγόμενο ‘Integration Course’. Το οποίο αποτελείται από 600 περίπου περιόδους μαθημάτων, χρόνος που θεωρείται ικανοποιητικός για να φτάσει το άτομο σε ένα υποφερτό επίπεδο κατανόησης και ομιλίας της Γερμανικής γλώσσας. Επίσης μέσα από τα ειδικά διαμορφωμένα μαθήματα διδασκαλίας της γλώσσας, οι παρακολουθούντες έρχονται και σε μια πρώτη επαφή, μαθαίνουν και αντιλαμβάνονται την Γερμανική κουλτούρα ώστε να μπορούν καλύτερα να ενσωματωθούν στην κοινωνία και στο περιβάλλον που θα ζουν. 

Το 2015 όταν άρχισε να εμφανίζεται το ‘πρόβλημα του Μεταναστευτικού’ η Γερμανία προχώρησε σε αλλαγή της πολιτικής της και πλέον ενέταξε στο ‘Integration Course’ και τους αιτητές ασύλου, οι οποίοι ενόσω εξετάζεται η αίτησή τους μπορούν εθελοντικά να ενταχθούν στο πρόγραμμα αλλά αν η αιτήσή τους εγκριθεί τότε εντάσσονται στο πρόγραμμα υποχρεωτικά. 

Με την ολοκλήρωση του προγράμματος οι ‘μαθητές’ πρέπει να παρακαθίσουν σε εξετάσεις, τις λεγόμενες ‘German Test for Immigrants’ και να λάβουν το Πιστοποιητικό επιτυχίας, κάτι που αποτελεί και το ‘εισιτήριο’ τους για εξασφάλιση εργασίας στην γερμανική αγορά. Αξίζει να σημειωθεί πως ένα παρόμοιο σύστημα ισχύει και στις Σκανδιναβικές χώρες. 

Και το ερώτημα είναι: Μα καλά στην Κύπρο δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι αντίστοιχο; Ή είναι καλύτερα να δημιουργούμε προσδοκίες στους πολίτες ότι θα φύγουν όλοι οι μετανάστες και άλλες ανοησίες;  

Στην Κύπρο όμως, στο Μεταναστευτικό, όπως και σε τόσα άλλα θέματα, κινούμαστε συνήθως του κουτουρού. 

Η δυστυχία είναι πως ενόψει Προεδρικών κανένας υποψήφιος μέχρι στιγμής δεν μας είπε συγκεκριμένη ολοκληρωμένη πρόταση για το Μεταναστευτικό που να περιλαμβάνει πολιτικές και για τα τρία πιο πάνω βήματα που περιγράψαμε (αποτροπή, γρήγορη εξέταση, διαχείριση όσων εξασφαλίσουν βίζα, πολιτικό άσυλο κτλ / ενσωμάτωση). 

Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τις εκλογές θα ακούσουμε συγκεκριμένες προτάσεις.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp