Υποχρεώνουμε τους νέους μας να ανέχονται τους πολιτικάντηδες που αγορεύουν από το βήμα της Βουλής, που άλλα ψηφίζουν και άλλα αντιλαμβάνονται εκ των υστέρων ότι ψήφισαν. Τους επιβάλλουμε να ευνουχίσουν τις πραγματικές σχέσεις και τους γνήσιους ανθρώπους, τις αξίες και τα οράματα, στον βωμό του χρήματος, των διαπλοκών και των συμφωνιών κάτω από το τραπέζι.

Σκέφτομαι ότι όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι απάνθρωπο για τους νέους μας. Να ζουν σε μια μοιρασμένη πατρίδα που όλοι εμείς, οι προηγούμενες γενιές, κατάφερε να την παίξει στο χρηματιστήριο, στις τραπεζικές μετοχές, στις μετοχές των ακινήτων, στο καζίνο και στους ουρανοξύστες. Μια από τα ίδια σε μια πατρίδα που μας κυβερνούν, αντιπολιτεύονται και συνεργάζονται τρισάθλιοι άνθρωποι.

Θυμάμαι τα λόγια του Βίλχεμ Ράιχ και σκέφτομαι τις δικές μας ζωές, τις ζωές της νεολαίας μας: «Με ρωτάς, ανθρωπάκο, πότε επιτέλους θα έχεις μια καλή, μια εξασφαλισμένη ζωή! Η απάντηση σε ξενίζει. Θα ’χεις μια καλή, εξασφαλισμένη ζωή όταν το δώρο της ζωής θα σημαίνει για σένα περισσότερα από την εξασφάλιση, ο έρωτας περισσότερα από το χρήμα, η ελευθερία σου περισσότερα από την κοινή ή κομματική γνώμη. Όταν το αίσθημα που εμπνέει η μουσική του Μπετόβεν ή του Μπαχ γίνει το κυρίαρχο αίσθημα της ζωής σου - το έχεις μέσα σου, ανθρωπάκο, κάπου βαθιά, στα μύχια της ύπαρξής σου…».

Εξορία

Eξορίζουμε τους νέους μας από την πατρίδα τους και μετά καταγγέλλουμε την Τουρκία ότι εξισλαμίζει τα κατεχόμενα. Καταφέραμε να «σκοτώσουμε» τα πραγματικά τους όνειρα, να θάψουμε τα πτυχία που με κόπο απόκτησαν. Τους απωθούμε από τη δημιουργία οικογένειας όταν πραγματικά το επιθυμούν και τους βάζουμε ταμπέλες όταν δηλώνουν πως δεν είναι στις προτεραιότητές τους, απλούστατα γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα. Τους κλέβουμε καθημερινά το γέλιο και τη χαρά, τους υποχρεώνουμε να σκέφτονται πως σήμερα είναι 16 του μήνα και «δεν έχω  ούτε ένα ευρώ για να βγάλω τον Φεβράρη». 

Τους αναγκάζουμε να αμφισβητήσουν τα πάντα. Πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, γιατί δεν έχουν τα κατάλληλα πρότυπα.

Τους υποχρεώνουμε να εργαστούν σε δουλειές που δεν τους ευχαριστούν, τους κλείνουμε σε γραφεία 10 ώρες την ημέρα για να δουλεύουν για το σύστημα, γιατί έτσι πρέπει να κινείται ο τροχός της οικονομίας. Χάνουν τη φρεσκάδα της νιότης δίπλα σε  ανθρώπους χωρίς όνειρα, θυμωμένους και αυταρχικούς.

Τα επιτεύγματα των παππούδων

Τους υποχρεώνουμε να ακούνε, σε κοινές οικογενειακές συνάξεις, τα επιτεύγματα των παππούδων τους, ότι έχουν εκτάσεις χωραφιών και οικοπέδων, ακίνητα, καταθέσεις, αλλά οι ίδιοι απαγορεύεται να τα χρησιμοποιήσουν, ούτε καν στο όνομά τους είναι γραμμένα, μέχρι να το αποδείξουν!

Τους υποχρεώνουμε να ανέχονται τους πολιτικάντηδες που αγορεύουν από το βήμα της Βουλής, που άλλα ψηφίζουν και άλλα αντιλαμβάνονται εκ των υστέρων ότι ψήφισαν. Τους επιβάλλουμε να ευνουχίσουν τις πραγματικές σχέσεις και τους γνήσιους ανθρώπους, τις αξίες και τα οράματα, στον βωμό του χρήματος, των διαπλοκών και των συμφωνιών κάτω από το τραπέζι.

Τους υποχρεώνουμε να ψηφίζουν, και αν απέχουν,  τους εγκλωβίζουμε σε καταστάσεις που δημιουργούν κυβερνήσεις που ψηφίσαμε εμείς, οι παλιοί, καθορίζοντας έτσι ένα μέλλον χωρίς αξίες και προοπτική. 

Αδιάφοροι και καφενόβιοι

Και μετά τους κατηγορούμε ότι είναι αδιάφοροι, είναι καφενόβιοι, δεν έχουν αξίες και πίστη σε αρχές. Τους σπρώχνουμε, τάχατες στον κατήφορο, γιατί θέλουν να είναι διαφορετικοί από μας, να είναι γνήσιοι και ειλικρινείς, να χαίρονται τις ομορφιές της ζωής, να προχωρούν χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος και τα ακραία αρνητικά σενάρια του μέλλοντος.

Τους κοροϊδεύουμε και κοροϊδεύουμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας πιστεύοντας ότι ζούμε σε μια τέλεια κοινωνία, αγγελικά πλασμένη, μια κοινωνία ευμάρειας και προόδου, όπου η αλληλεγγύη ανθεί και επιβιώνει. 

Υ.Π. Το αφιερώνω σε κάθε νέο που αγωνίζεται και το παλεύει. Σε εκείνον τον ηλικιωμένο που τυχαία συνάντησα ένα πρωί Δευτέρας, στην πολυσύχναστη περιοχή της Καλλιπόλεως, εκεί που οι καινούριες πολυκατοικίες φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, να εγκαταλείπει ένα παλιό αυτοκίνητο, το καταφύγιο της νυκτερινής του ξεκούρασης. Δεν ήθελα να ρωτήσω, δεν ήθελα να ξέρω, φοβούμενη πως τελικά η Κύπρος είναι πολλάκις χειρότερη από αυτή που ζω καθημερινά.

Χρύσω Αντωνιάδου