Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα ανατρέπονται, και όλοι σύρονται από το κύμα των αλλαγών που επιβάλλει μια νέα, τάχα, τάξη πραγμάτων, σε μια εποχή που ο άνθρωπος μετατρέπεται σε δούλο των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι νέοι μας εγκαταλείπουν τα όνειρά τους μέσα στα συρτάρια των παιδικών και εφηβικών αναμνήσεων και δουλεύουν αποκλειστικά για τα βασικά.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακοίνωσε την περασμένη Δευτέρα σειρά πολιτικών δράσεων για βελτίωση της καθημερινότητας και της ποιότητας ζωής των πολιτών αλλά και για εκσυγχρονισμό του κράτους και των θεσμών.

Οι δράσεις που ανακοινώθηκαν, σε γενικές γραμμές είναι προς την ορθή κατεύθυνση αν υλοποιηθούν για να λύσουν προβλήματα που διαιωνίζονται. Ανακοινώνονται σε μια περίοδο επαπειλούμενης νέας οικονομικής κρίσης, παγκόσμιων κοινωνικών αναταραχών, αυξανόμενης αβεβαιότητας για ένα απρόβλεπτο μέλλον, σε μια εποχή που επικρατεί το εύκολο κέρδους και η ιδεολογική σύγχυση, που οδηγούν την κοινωνία γενικότερα και τη νεολαία ειδικότερα σε δυσάρεστα και ανυπολόγιστα εθνικά, πνευματικά, ηθικά, κοινωνικά και ψυχολογικά διλήμματα. 

Την ίδια ώρα ο πλανήτης δοκιμάζεται από μεγάλες αναταραχές και πολέμους που αφαιρoούν ανθρώπινες ζωές δημιουργώντας απελπισία, φόβο, καχυποψία και αβεβαιότητα. 

Οι μεγάλες ανατροπές

Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα ανατρέπονται και όλοι ακολουθούν το κύμα των αλλαγών που επιβάλλει μια νέα, τάχα, τάξη πραγμάτων, σε μια εποχή που ο άνθρωπος, καλώς ή κακώς, είναι δούλος των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των κέντρων λήψης αποφάσεων, με ό,τι αυτό να σημαίνει:

• Οι νέοι μας εγκαταλείπουν τα όνειρά τους μέσα στα συρτάρια των παιδικών και εφηβικών αναμνήσεων και δουλεύουν αποκλειστικά για τα βασικά.
• Οι νέοι μας, όσοι δεν αντέχουν τον εργασιακό Μεσαίωνα των 1000 ευρώ τον μήνα, και έχουν τη δυνατότητα, μεταναστεύουν στο εξωτερικό, και στερούν την Κύπρο από ανθρώπους με δεξιότητες, ενθουσιασμό και όραμα.
• Οι υπόλοιποι απορροφήσαμε το συναίσθημα της αλληλεγγύης και της ευθύνης μέσα μας και δεν νιώθουμε. Δεν αισθανόμαστε για να μην πονούμε.
• Η πλειοψηφία του κόσμου, με ορισμένες εξαιρέσεις που το πληρώνουν ακριβά, ζει και εργάζεται σιωπώντας για να λαμβάνει ένα μισθό και να μπορεί να ζει ο ίδιος ή να συντηρεί την οικογένειά του.

Όλα για την επικοινωνία!

Ζούμε στην εποχή που το «έχω» του καταναλωτισμού υπερτερεί του «είμαι». «Έχω μεγάλο σπίτι και ακριβό αυτοκίνητο, έχω καλή δουλειά». Χάσαμε την έννοια τού «Είμαι άνθρωπος, είμαι υποστηρικτικός και συμπονετικός με τους γύρω μου».

Απουσιάζει το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης και ευθύνης. Ό,τι γίνεται πλασάρεται μέσω επικοινωνιακών εργαλείων. Στην ουσία, όσοι εκφωνούν… κηρύγματα δεν υλοποιούν τις πράξεις τους, ή τις απευθύνουν σποραδικά και αποκλειστικά για σκοπούς επικοινωνιακής τακτικής.

Έχουμε κυριευτεί από εμμονές, ότι κάτι κακό ετοιμάζουν οι τράπεζες, εμείς θα πληρώσουμε τα σκάνδαλα των ημερών, εμείς θα δεχθούμε όλα τα σπασμένα. Στην ουσία βγάζουμε την ουρά μας έξω απ’ όλα ενώ θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε προληπτικά για πολλά από αυτά. 

Ο Βίλχεμ Ράιχ, ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ, γράφει στο βιβλίο του «Άκου Ανθρωπάκο»: «Δεν έχεις κανένα αισθητήριο για να διακρίνεις τον πραγματικά μεγάλο άνθρωπο. Ο χαρακτήρας του, τα βάσανά του, η λαχτάρα του, η οργή του κι ο αγώνας του για σένα σού είναι άγνωστα». 

Δήθεν για την πατρίδα

Άκου Ανθρωπάκο, θα έλεγε ένας σύγχρονος Βίλχεμ Ράιχ. Συνεχίζουμε να σε παρακολουθούμε να θησαυρίζεις σε βάρος των άλλων. Να καταπονείς το κορμί σου, δήθεν για την πατρίδα και την οικονομία, να υποτάσσεσαι και να υποτάσσεις, να κάνεις θελήματα για να επιβιώσεις. 

Είσαι πράγματι ένας Ανθρωπάκος! Τι έκανες και τι κάνεις για να σε σέβονται και να σε εκτιμούν οι άλλοι; Η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι νέοι, οι μορφωμένοι, οι άνεργοι; Τι έκανες από εκεί που βρίσκεσαι, από τη θέση σου, που νομίζεις πως σε καταξιώνει στη συνείδηση του κόσμου; 

Για μια καλύτερη ζωή

Όλοι το ξέρουν πως το τώρα δεν σε αφορά καθόλου. Περιμένεις τη σύνταξη, τα εφάπαξ, κι άλλα χρήματα για να ζήσεις τάχατες μια καλύτερη ζωή! Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, την οικογένεια, τους φίλους, τους συντρόφους σου. Τα παιδιά σου μεγαλώνουν και δεν ξέρεις τα ενδιαφέροντά τους, το αγαπημένο τους φαγητό, δεν είδες ποτέ τους φίλους και τις φίλες τους και δεν ξέρεις τι θέλουν να σπουδάσουν. Είσαι σίγουρος πως θα σε ακούσουν όταν έλθει η ώρα γιατί είσαι ο πατέρας τους, είσαι η μάνα που τα γέννησε, αλλά μεγαλώνουν με τη κοπέλα από τις Φιλιππίνες που, όταν αποφάσισε να επιστρέψει στη χώρα της, τα παιδιά σου έπεσαν σε κατάθλιψη.

Σε λυπάμαι γιατί ξέρω πως είσαι ένας δειλός και πονεμένος Ανθρωπάκος! Πατάς τα 60, πέρασες τα 65 κι ακόμα νομίζεις πως θα κατακτήσεις τον κόσμο. 

Μας πωλούν το Όνειρο

Και όλοι εμείς βέβαια έχουμε τις ευθύνες για όλο αυτό. Το αφήσαμε να συμβεί, επιτρέψαμε να συμβεί! Κανένας από όλους αυτούς τους θεσμούς που κοκορεύονται ότι επηρεάζουν την κοινωνία δεν έκανε ουσιαστική παρέμβαση για το καλύτερο. Εκκλησία, Εκπαιδευτήρια, Δικαιοσύνη, Κοινοβούλιο, οργανωμένα σύνολα. Κανένας δεν αφυπνίστηκε απ’ όλα όσα συμβαίνουν και όλα όσα θα συμβούν. Αποκοιμηθήκαμε και μας έπιασαν στον ύπνο, πουλώντας μας το αμερικανικό όνειρο, ότι «η σκληρή εργασία μπορεί να οδηγήσει σε μια καλύτερη ζωή, συνήθως μέσω των χρηματικών απολαβών!». Όπως αναφέρει στην «Ασκητική» του και ο μεγάλος Καζαντζάκης: «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ τους φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή».