ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Οι απανωτές δολοφονίες Καλογερόπουλου στη Λεμεσό και Μαυρομιχάλη στη Λευκωσία, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Δεν ήταν δολοφονίες που έγιναν εν βρασμώ ψυχής ή επειδή κάποιοι έχασαν τα μυαλά τους. Ήταν καλά προμελετημένες ενέργειες, εν ψυχρώ εκτελεσμένες.

Λογιστικές πράξεις στο όνομα του κέρδους. 

Δυστυχώς, αυτό είναι ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ήταν ποτέ «μεμονωμένο περιστατικό», όπως έλεγαν αρμόδια πρόσωπα μετά την πρώτη δολοφονία. Μόνο την τελευταία δωδεκαετία έχουν καταγραφεί επίσημα 16 ανεξιχνίαστες δολοφονίες ανθρώπων που σχετίζονται με το… επιχειρείν της νύχτας, πέραν από όσους αγνοούνται και πέραν από όσες δολοφονίες θεωρούνται ως «εξιχνιασθείσες» όσον αφορά τους φυσικούς αυτουργούς, όχι τους ηθικούς. 

Ο πόλεμος της νύχτας (που γίνεται και με το φως της μέρας πλέον) πληγώνει την αξιοπιστία των Σωμάτων Ασφαλείας και προκαλεί ερωτήματα για την ικανότητα της κρατικής μηχανής να αντιμετωπίσει πέντε-έξι παράνομα κυκλώματα σε μια σταλιά τόπο. Το πρόβλημα, όμως, δεν αφορά μόνο τις παθογένειες της Αστυνομίας. Είναι ευρύτερο και είναι κυρίως πολιτικό. Αν η Πολιτεία έχει τη θέληση να πατάξει το οργανωμένο έγκλημα, μπορεί να το κάνει σε συνοπτικές διαδικασίες.

Δεν χρειάζεται να περιμένει την επόμενη δολοφονία για να παρέμβει με… βαρύγδουπες διακηρύξεις και παχιά λόγια. Ούτε χρειάζεται να κάνει συσκέψεις στο Προεδρικό και να λέει ψέματα σε διασκέψεις Τύπου. (Εάν η Πολιτεία δεν θέλει, τότε το πρόβλημα είναι πιο βαθύ από όσο πιστεύαμε και το τέλος αναπόδραστο. Ας μην είμαστε πεσιμιστές, δεν ισχύει αυτό. Μπορεί η σαπίλα να κυριαρχεί σε διάφορα επίπεδα, αλλά δεν μας έχει πνίξει ακόμα. Υπάρχουν ανάσες.) 

Η εργαλειοθήκη ενός κράτους δικαίου είναι απείρως πιο ισχυρή από τη μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση. Μπορεί να συντρίψει τις πηγές του κακού με πολλαπλούς νόμιμους τρόπους -αρκεί να το επιδιώξει. Δεν απαιτεί κανείς την εξαφάνιση του εγκλήματος, αυτό είναι ουτοπικό, αλλά είναι ρεαλιστικό να απαιτεί ότι το κράτος θα πολεμήσει το οργανωμένο έγκλημα συντεταγμένα και δεν θα ανοίγει κανάλια… συνεργασίας με τους αρχιμαφιόζους. Για να έχεις όμως κράτος δικαίου, πρέπει να υπάρχει η ανάλογη πολιτική βούληση. Όταν υπάρχουν πολιτικοί έτοιμοι να τσουγκρίσουν αυγά, θα κάνουμε και Πάσχα.

Τα πράγματα είναι απλά, όσο και αν κάποιοι μας τα παρουσιάζουν ως εξαιρετικά περίπλοκα. Πότε, για παράδειγμα, ελέγχθηκαν οι νονοί της κυπριακής μαφίας για τις πηγές πλουτισμού τους; Πότε ελέγχθηκαν υψηλόβαθμοι δημόσιοι λειτουργοί, που τα εισοδήματά τους δεν δικαιολογούν τον προκλητικό τρόπο διαβίωσής τους; Γιατί είναι σε αχρησία οι μηχανισμοί νόμιμης παρακολούθησης ύποπτων προσώπων και ποιοι ευθύνονται για αυτό; Μέχρι πότε θα πληρώνουμε υπεράριθμους αστυνομικούς για να υπηρετούν ως μπάτλερ σε προεδρικό και κόμματα, αντί στην Αστυνομία; Μέχρι πότε θα δικαιολογούμε τις τρανταχτές αδυναμίες της αστυνομικής δύναμης, από τη συλλογή και ανάλυση πληροφοριών μέχρι την καταστολή μιας χούφτας τραμπούκων; Μέχρι πότε θα διυλίζουμε τον κώνωπα και θα καταπίνουμε την κάμηλο;

Για το σοβαρό έλλειμα ασφάλειας και ελέγχου δεν φταίει ασφαλώς ο μέσος αστυνομικός. Δεν ευθύνεται ο κακοπληρωμένος φύλακας της τάξης για την κατάρρευση ενός ολόκληρου συστήματος προστασίας των πολιτών. Δεν φταίει που μια Πολιτεία υποκλίνεται και δεξιώνεται τους αρχιμαφιόζους. Ούτε ασφαλώς φταίει, εάν κάποιοι δεν μπορούν να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρα. Χωρίς ισχυρή Αστυνομία όμως δεν πάμε πουθενά. Χωρίς ασφάλεια, χωρίς προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών, χωρίς εφαρμογή των νόμων, θα επικρατήσουν οι νόμοι της  ζούγκλας. 

Πότε γίναμε ζούγκλα και δεν το καταλάβαμε;  

Το άσχετο: Μακάριος ο Δ’