Μπράβο στην κυβέρνηση που έσβησε στο άψε-σβήσε τη φωτιά στην Πάφο – Μέχρι πότε θα ποιεί τη νήσσαν για ασφαλτικά – μονάδες ανακύκλωσης;
Την περασμένη Δευτέρα παραλίγο να κατακαεί ο μεγαλύτερος δασικός πνεύμονας της Κύπρου, το δάσος της Πάφου. Χάριν στις ολονύχτιες προσπάθειες πυροσβεστών και με τη συνδρομή τριών πτητικών μέσων αποφεύχθηκε το σενάριο-εφιάλτης και χάθηκαν… μόνο 20 εκτάρια πευκοδάσους και άγριας βλάστησης. Έπρεπε να συμβεί αυτό για να θυμηθούμε ότι εδώ και σχεδόν 50 χρόνια διαπερνούν το δάσος γυμνά ηλεκτροφόρα καλώδια της ΑΗΚ, τα οποία ο επικεφαλής του Τμήματος Δασών χαρακτήρισε ως «ωρολογιακή βόμβα». Πάλι καλά που κάθε χρόνο γίνεται από κλιμάκια της ΑΗΚ «σχολαστικός έλεγχος του δικτύου και κλάδευση κατά μήκος της γραμμής».
Είναι δηλαδή ωσάν να τοποθετούμε κοντέινερ γεμάτα εύφλεκτα εκρηκτικά στους 50-60 βαθμούς κελσίου και τα ραντίζουμε για να μην εκραγούν. Δεν θέλουμε και… Πολυβίου να μας πει τι θα γίνει. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι «πότε θα γίνει» για να μιλήσουμε για την «κακιά στιγμή», όπως έγινε το 2007 με τη μεγάλη φωτιά στο Σαϊττά ή το 2011 με τη φονική έκρηξη στο Μαρί.
Ευτυχώς που στην κυβέρνηση κινήθηκαν αμέσως και στο άψε-σβήσε βρήκαν λύση, ώστε να διακοπεί πλήρως η παροχή ρεύματος μέσω του δάσους της Πάφου. Και μπράβο τους για την άμεση αντίδραση και την αποφασιστικότητα που επέδειξαν στην επίλυση ενός χρόνιου προβλήματος. Ελπίζουμε μόνο να μην περάσουν άλλα 15 χρόνια μέχρι να υλοποιηθούν οι αποφάσεις που λήφθηκαν για τη δημιουργία φωτοβολταϊκού πάρκου και σταθμού αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας για τις ανάγκες του δασικού σταθμού. Ας μην γκρινιάζουμε όμως και ας δώσουμε τα εύσημα εκεί που ανήκουν. Στην κυβέρνηση Χριστοδουλίδη.
Σε αντίθεση όμως με το δάσος της Πάφου, στην περιοχή Γερίου-Δαλίου ακόμα ψάχνουν να βρουν άκρη για τα ασφαλτικά εργοστάσια που λειτουργούν παρά την απόφαση του Ανώτατου και τις μονάδες ανακύκλωσης που όμορφα καίγονται κάθε καλοκαίρι. Κανονικά θα έπρεπε να νιώθουν τυχεροί οι κάτοικοι της περιοχής γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γνωρίζει από πρώτο χέρι τα προβλήματα τους, ως πρώην συντοπίτης τους, όταν ήταν ΥΠΕΞ του Αναστασιάδη.
Ήταν μάλιστα πριν ακριβώς τρία χρόνια που «με παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας» αποφασίστηκε η άμεση μετακίνηση των ασφαλτικών εργοστασίων. «Η διαδικασία θα ξεκινήσει άμεσα και αναμένεται να ολοκληρωθεί εντός περιόδου οκτώ μηνών», ήταν η απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης το 2020. Τον Γενάρη του 2021, ο τότε υπ. Γεωργίας Κ. Καδής διαβεβαίωνε τους πάντες ότι «για την κυβέρνηση, η υγεία των πολιτών είναι πάνω από το οικονομικό συμφέρον», αλλά τα εργοστάσια συνέχισαν να λειτουργούν. Τον Φεβρουάριο του 2022, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε «διατάγματα απαγόρευσης λειτουργίας των ασφαλτικών μονάδων στις βιομηχανικές περιοχές Γερίου και Τσερίου», αλλά μέχρι προχθές Παρασκευή 28 Ιουλίου 2023 κανένα ασφαλτικό δεν μετακινήθηκε από την περιοχή, ούτε έκλεισε. Συνεχίζουν να λειτουργούν.
Όπως συνεχίζουν να καίγονται κάθε καλοκαίρι μονάδες ανακύκλωσης που βρίσκονται στην περιοχή προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στην ποιότητα ζωής χιλιάδων κατοίκων. Πέντε πυρκαγιές τα τελευταία τρία χρόνια δεν είναι σύμπτωση. Όταν μάλιστα, σε απόσταση 250 μέτρων από τις εστίες της φωτιάς υπάρχουν δεξαμενές καυσίμων, ο κάθε ηλίθιος μπορεί να αντιληφθεί για τι κίνδυνο μιλούμε.
Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά και η κυβέρνηση έχει ευθύνη να βρεις λύσεις. Όχι λύσεις όπως αυτές που έδωσαν οι Αναστασιάδης-Καδής και σία, αλλά λύσεις όπως αυτές που έδωσε με το δάσος της Πάφου. Λύσεις άμεσα υλοποιήσιμες.
Είναι αδιανόητο να υπάρχει τόση συγκέντρωση ρυπογόνων βιομηχανιών δίπλα σε κατοικημένη περιοχή και σχολεία και να συζητούν εδώ και χρόνια τι θα κάνουν. Κανονικά έπρεπε να κάνουν αυτό που πρότεινε ο Γιώργος Περδίκης, ο οποίος εδώ και δεκαετίες αγωνίζεται για τη συγκεκριμένη περιοχή. «Η ρύπανση δεν μετακινείται, καταργείται», είπε ο Περδίκης αλλά ποιος τον ακούει; Πάντως όχι ο Πρόεδρος, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος.
Επειδή όμως το πράγμα (ακόμα και για το κυπριακό κράτος) παρατράβηξε, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν με βάση την κοινή λογική.
Είτε έχουμε να κάνουμε με ένα παντελώς ξεχαρβαλωμένο και ανίκανο κράτος, είτε έχουμε να κάνουμε με διαπλεκόμενα συμφέροντα που εμποδίζουν τη λήψη μέτρων.
Τι ισχύει κύριε Πρόεδρε;
Υστερόγραφο: Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει.
Εις μνήμη: Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη «έφυγε», αλλά το αποτύπωμα της είναι βαθύ και ανεξίτηλο. Δεν θα την θυμόμαστε επειδή ήταν μια πλούσια κυρία, αλλά επειδή υπήρξε πρότυπο ευαισθησίας και ανιδιοτελούς προσφοράς, βοηθώντας να σωθούν χιλιάδες παιδιά. Στην εποχή που κυριαρχεί η επιδειξιομανία και η ρηχότητα, χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους όπως την Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
Αθάνατοι.
Γιώργος Αγαπίου
